Με ρητορείες, κορώνες και ευχολόγια τα κόμματα, ζητούν το ένα από το άλλο συναίνεση για αντιμετώπιση της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας, κυρίως για να εξωραϊσουν την μεγαλύτερη. Εκείνη που είναι η αφετηρία όλων των δεινών. Την χρεοκοπία του ίδιου του πολιτικού συστήματος.
Μπορεί οι πολίτες σε όλες ανεξαιρέτως της δημοσκοπήσεις, υπό το κράτος του τρόμου μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης και κατ’ ακολουθία χειροτέρευσης της ζωής τους, να ζητούν εθνική συνεννόηση, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας όμως περί άλλα τυρβάζουν, πετώντας το μπαλάκι των ευθυνών η μια στην άλλη, ουδεμιάς εξαιρουμένης εξ ολοκλήρου του φάσματος.
[quote text_size=”small”]
Η ανευθυνότητα σε όλο της το μεγαλείο, σαν να μην περνάει σαρωτικά απ’ τις ζωές μας η λαίλαπα της κρίσης, λες και θα έρθει για μια ακόμη φορά ο θεός της Ελλάδας, που δεν είναι άλλος από την έξωθεν βοήθεια, για να φέρει την κάθαρση σ’ αυτή την νεοελληνική τραγωδία.
[/quote]
Ή μήπως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα; Το ζήτημα είναι ως πότε. Φυσικά το ζητούμενο της συναίνεσης δεν είναι καινούργιο. Τέθηκε επί τάπητος όταν η κρίση χρέους που μετατράπηκε σε κρίση δανεισμού, έσκασε σα βόμβα μεγατόνων στα χέρια της νεοεκλεγείσας το 2009 κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος υπό το αβάσταχτο βάρος της πολιτικής ευθύνης που δυσανάλογα επωμίσθηκε και υπό την πίεση των αγορών μεθόδευσε παραιτούμενος την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας υπό τον υποδιοικητή της ΕΚΤ Λουκά Παπαδήμο.
Οι πολίτες δέχθηκαν με ανακούφιση τότε, το ενωτικό αυτό κυβερνητικό σχήμα, θεωρώντας ότι υπό τις διαμορφούμενες συνθήκες ήταν το καταλληλότερο να μας βγάλει μια ώρα αρχύτερα από την κρίση. Οι πολιτικές φιλοδοξίες ωστόσο αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τα συμφέροντα της χώρας και έτσι το πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα πείραμα υπονομεύτηκε δεόντως από τους ενδιαφερόμενους, με σκοπό να το αντικαταστήσουν και κυρίως πολεμήθηκε λυσσαλέα από κομματικά ΜΜΕ, κρυφά και φανερά. Βέβαια η ιστορία δεν γράφεται με αν, εκ του αποτελέσματος ωστόσο μπορούμε βάσιμα να εκτιμήσουμε ότι το βεβιασμένο τέλος της κυβέρνησης συνεργασίας, πριν ολοκληρώσει το έργο της άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, με τις τερατογενέσεις των άκρων, και με τις καριέρες λαϊκιστών και γραφικών που βρήκαν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τη σύγχυση και την οργή των πολιτών και να τρυπώσουν στη Βουλή.
Μήπως και σήμερα δεν συμβαίνουν τα ίδια, τη στιγμή που η χώρα έχει μπροστά της το εθνικό θέμα της διευθέτησης του χρέους, που θα καθορίσει για δεκαετίες την πορεία της;
[quote text_size=”small”]
Τι άλλο συμπέρασμα μπορεί να βγάλει ο συνειδητοποιημένος πολίτης από τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εκτός από το ότι έγιναν για το θεαθήναι, δηλαδή για δημιουργία εντυπώσεων και για να φορτώσουν το βάρος της ασυνεννοησίας, ο ένας στον άλλο.
[/quote]
Από τη μια η συγκυβέρνηση αντί να επιδιώξει έναν μίνιμουμ διάλογο με όλους για τα μείζονα, εστιάζει στην επικινδυνότητα των εκλογών όχι για αυτές καθ’ εαυτές και κυρίως για το κόστος που θα προσθέσουν στα ήδη βεβαρημένα οικονομικά της χώρας – ιδίως αν όπως όλα δείχνουν γίνουν και επαναληπτικές -, αλλά επειδή θεωρεί τον αντίπαλο «επικίνδυνο» ξεθάβοντας από τη ναφθαλίνη εμφυλιοπολεμικά ξεπερασμένα συνθήματα. Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση, εκδηλώνοντας πρώιμη και ευανάγνωστη αλαζονεία, θέτει όρους, είτε συναντώντας τον πρωθυπουργό να ζητήσει τη παραίτησή του, είτε να συμφωνηθεί προεκλογικά το πρόσωπο του προέδρου και παράλληλα να οριστεί ημερομηνία εκλογών. Αν αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι προσχήματα εν αμαρτίες τότε τι άλλο μπορεί να είναι; Γιατί είναι εμφανές ότι το κομματικό συμφέρον προτάσσεται του εθνικού, επειδή είναι βέβαιο πως μια επιτυχημένη κυβέρνηση συνεργασίας, θα έστελνε στην ανεργία αρκετούς από τους «αστέρες» της σημερινής πολιτικής σκηνής, που είναι επικαιρικά δημιουργήματα της πόλωσης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
