Το τελευταίο διάστημα το πολιτικό σκηνικό σε όλη του τη φασματική έκταση, χαρακτηρίζεται, είτε από μια διάθεση, στην καλύτερη εκδοχή αναμονής καλών ευρωπαϊκών, όσον αφορά το πρόβλημα της χώρας, ειδήσεων, ή στη χειρότερη, μια διάθεση παραίτησης. Είναι φυσικό, μετά από μια βασανιστική περίοδο, όπου το οδυνηρό ξάφνιασμα της χρεοκοπίας, εμπεδώθηκε τελικά, παρά τη δυσκολία που προκάλεσαν οι αλαλαγμοί των εύκολων λύσεων και των γνωστών εύκολων νεοελληνικών χαρακτηρισμών περί προδοσίας και εθνικής μειοδοσίας, να υπάρχει η γνωστή στους αθλητές κόπωση πριν τον τερματισμό, που μοιάζει με αδιαφορία για το αποτέλεσμα.
Η τετραετής, ίσως και πενταετής ή και παραπάνω κρίση, έχει αποκαθηλώσει ως τώρα εκτός από δύο πρώην πρωθυπουργούς, οι οποίοι μάλιστα είχαν εκλεγεί με αυτοδυναμία, δύο ακόμη κοινής αποδοχής και έχει φέρει τα πάνω κάτω, στο μεταπολιτευτικό σκηνικό. Το ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε για δεκαετίες, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του πνέει τα λοίσθια ως συμπλήρωμα της δεξιάς, στην καταγγελία της οποίας είχε στηρίξει κατά τα πρώτα του βήματα, τη γιγάντωσή του.
[quote text_size=”small”]
Ο μεγάλος όγκος των οπαδών του, βρίσκεται στην άκρη όπως δείχνουν οι σφυγμομετρήσεις, περιμένοντας να γεννηθεί κάτι καινούργιο με όραμα και προοπτική για να τους εκφράσει.
[/quote]
Ένα άλλο μεγάλο επίσης κομμάτι του μετακόμισε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, γοητευμένο από τον λαϊκίστικο νεοκρατισμό που επαγγέλλεται το αιφνιδίως δημοσκοπικά γιγαντωμένο, μέχρι πρότινος μικρό μαρξιστικό κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς.
Έχουμε λοιπόν ένα νέο δικομματισμό, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνον της παρελθούσης μεταπολίτευσης, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και ποσοτικά και ποιοτικά, παρ’ ότι φαινομενικά παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες. Τότε υπήρχε η καταγγελία της δεξιάς πολιτικής, του ταξικού αποκλεισμού και το όραμα της αλλαγής που συνάρπαζε και γέμιζε ελπίδα έναν καταδικασμένο στο περιθώριο, πολίτη δεύτερης κατηγορίας, πληβείο και μετανάστη μέσα στη χώρα του.
Σήμερα η χώρα ανήκει στο στενό πυρήνα των ευρωπαϊκών χωρών, και αν δεν μεσολαβούσε η μετά την ΟΝΕ, δανειακή αφροσύνη της τελευταίας δεκαετίας, (ποιος άραγε από τις διεθνείς αγορές δε θα δάνειζε με ευκολία μια χώρα της ευρωζώνης); κανένας ευρωπαίος πολιτικός ή φορολογούμενος δε θα ασχολιόταν μαζί μας, τη στιγμή μάλιστα που δεν θα πηγαίναμε, ικέτες προς βοήθειαν.
Το νέο σενάριο που αφήνεται από τους ευρωπαίους να εξελιχθεί, αβασάνιστα και χωρίς παρεμβάσεις, απ’ ότι όλα δείχνουν θα είναι και το σκληρότερο. Αφ’ ενός θα συνεχίσουν να αδειάζουν την κυβέρνηση Σαμαρά, παρ’ ότι θεωρούν ότι είναι η πλέον φιλοευρωπαϊκή και σίγουρα πιο υπάκουη από αυτήν του απρόβλεπτου Παπανδρέου, αφ’ εταίρου δεν έχουν αντίρρηση σε μια ενδεχόμενη επικράτηση ΣΥΡΙΖΑ, όποτε, και πάντως αρκετά σύντομα, στηθούν οι κάλπες. Πιστεύουν οι ευρωπαίοι εταίροι ότι έχοντας τη λύση του χρέους στα χέρια τους, έχουν και τους μηχανισμούς απομυθοποίησης της νέας κατάστασης, ώστε να εκλογικευτεί όλο το σύστημα στην κατεύθυνση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Το βέβαιο είναι πως η δημοσκοπική πρωτιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έστω και ισχνή, δείχνει να παγιώνεται. Για το λόγο αυτό έχουν αναζωπυρωθεί τα σενάρια της «αριστερής παρένθεσης» και στο εσωτερικό.
Σα να μην πέρασε μια μέρα.
Για αριστερή παρένθεση μιλούσαν οι σεναριογράφοι πριν το 1981, για δεξιά παρένθεση το 1989 και το 2004, ανάλογα από τη σκοπιά που έβλεπαν τις εξελίξεις. Τα αποτελέσματα των προβλέψεών τους είναι γνωστά. Η ιστορία δίδαξε πως μέχρι σήμερα οι «παρενθέσεις», ανέτρεψαν τα σενάρια και διέψευσαν τους εμπνευστές τους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
