Είτε μας αρέσει, είτε όχι, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Αλέξη Τσίπρα θάρρος (ίσως και θράσος) στην ανάληψη υψηλού πολιτικού ρίσκου
Ο πρωθυπουργός είχε το θάρρος να αναλάβει το υψηλό πολιτικό ρίσκο να αντιταχθεί στα προαπαιτούμενα της τελευταίας αξιολόγησης που κληρονόμησε όταν ανέλαβε την εξουσία. Δεν έχει σημασία αν έπραξε σωστά ή λάθος. Με υποθέσεις πολιτικός απολογισμός ΔΕΝ γίνεται. Δηλαδή, ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει με ακρίβεια ποιες θα ήταν οι εξελίξεις στην περίπτωση που ακολουθούσε την …πιστοληπτική γραμμή της προηγούμενης κυβέρνησης. Οπότε…
Οπότε μένουμε στα πεπραγμένα.
Η μια πλευρά είναι η κατάληξη που βιώνουμε σήμερα. Η ελληνική οικονομία στέρεψε από ρευστότητα, η χώρα τυπικά χρεοκόπησε, στις τράπεζες επιβλήθηκαν capital controls και τα προαπαιτούμενα επανήλθαν με τη μορφή “μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης” και παίρνουν την οδό της ψήφισης από τη Βουλή. Με απλά λόγια, ούτε οι προειδοποιήσεις, όσων θεωρήθηκαν κινδυνολόγοι, δεν διαψεύστηκαν και τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονταν στη τελευταία αξιολόγηση δεν τις αποφύγαμε.
Η άλλη πλευρά των πεπραγμένων είναι η ανάδειξη των εσωτερικών προβλημάτων της Ευρώπης. Η επίμονη άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να αποδεχθεί τις αξιώσεις των εταίρων έφερε στην επιφάνεια τα αντικρουόμενα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κρατών, τον οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας, την απόρριψη των πολιτικών λιτότητας και τις διαφωνίες Βερολίνου και Ουάσινγκτον για το μοντέλο ανάπτυξης της Ευρώπης και των Δυτικών οικονομιών ευρύτερα. Με άλλα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε ένα ισχυρό ράπισμα στους συντηρητικούς κύκλους της Ευρώπης και έβαλε την πολιτική ατζέντα της επόμενης μέρας για την Ευρώπη με την Ελλάδα να ακούγεται σε όλο τον κόσμο έστω και δυσφημιζόμενη, αλλά πάντως …διαφημιζόμενη.
Θα πει κάποιος ότι τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε πανάκριβα το μικρομεγαλισμό του Αλέξη. Και όντως χάθηκαν δισ., χάθηκε χρόνος, πλην όμως τώρα ο χρόνο μπορεί να τρέξει γρήγορα και οι ζημιές να καλυφθούν γρήγορα υπό την προϋπόθεση ότι ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθήσει να επιδεικνύει το ίδιο θάρρος (ίσως και θράσος) στην ανάληψη υψηλού πολιτικού ρίσκου και στο εσωτερικό της χώρας. Ήδη έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής. Με δική του πρωτοβουλία ξεκίνησε και εξελίσσεται η διαδικασία εθνικής συνεννόησης, ενώ κι ο ίδιος δείχνει να έχει αποφασίσει τη ρήξη με τα ιδεολογήματα του παρελθόντος του και να επιχειρεί τη στροφή προς το ρεαλισμό.
Σίγουρα σε αυτή τη στροφή, κάποιοι παλιοί του σύντροφοι θα ντελαπάρουν. Πλην όμως είναι προτιμότερη μια ρήξη με τους Λαφαζάνηδες, παρά με τους εταίρους. Ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε (αν δεν το ήξερε εξαρχής…) πως αυτοί που τον έφεραν μέχρι εδώ δεν μπορούν να τον πάνε παρακάτω. Και το “παρακάτω” του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι να παραμείνει επικεφαλής συνιστωσών, αλλά πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Κι αν το καταφέρει ο μεταρρυθμιστής της Ελλάδας, ο Λούλα της Ευρώπης.
Δεν είμαι σίγουρος αν θα τα καταφέρει τελικά. Το σίγουρο όμως είναι ότι έχει το θάρρος (ίσως και το θράσος) να αναλαμβάνει πολιτικά ρίσκα. Κι αυτό το ρίσκο είναι ίσως και το μοναδικό που πραγματικά αξίζει τον κόπο να το αναλάβει. Και για τον ίδιο και για τον τόπο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
