Άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη. Η Αριστερά παραδοσιακά θεωρούνταν ο προοδευτικός χώρος παραγωγής πολιτικής. Κι αν κάποτε της δίνονταν η ευκαιρία να την κάνει πράξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ενάμισι χρόνο εξοικειώνεται με την ιδέα της ιστορικής ευκαιρίας, που προβάλει μπροστά του και θα επιτρέψει στην Αριστερά να πάρει την τύχη του τόπου στα χέρια της. Κι εδώ είναι που προβάλλει το οξύμωρο. Ενώ θεωρητικά βρίσκεται μια ανάσα πριν την εξουσία, δείχνει να στερεύει από πολιτικές ιδέες και να περισσεύει σε λαϊκισμό. Και επειδή τα οξύμωρα με οξύμωρα απαντιόνται,
[quote text_size=”small”]
η σύγχρονη Δεξιά με τον έμφυτο λαϊκισμό και τον αδιαμφισβήτητο συντηρητισμό της εμφανίζεται και πολιτική να παράγει και πρωτοβουλίες πραγματικά και ουσιαστικά μεταρρυθμιστικές να αναλαμβάνει.
[/quote]
Μπροστά στο νέο οξύμωρο, απότοκο της κρίσης, οξύμωρη φαντάζει και η συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Τι θα ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές; Αν τα αποτελέσματα στο τεχνικό Επιμελητήριο, το Δικηγορικό Σύλλογο και την ΕΣΗΕΑ περιγράφουν μια τάση, τότε, αν δεν είναι πιθανή μια νίκη της ΝΔ, τότε σίγουρα δεν είναι πιθανή μια συντριβή της η οποία, κατά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, θα επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.
Διότι όλος αυτός ο κόσμος της upper middle class, σε μορφωτικό τουλάχιστον επίπεδο, αντιλαμβάνεται ότι, παρά τους μνημονιακούς περιορισμούς, όπου υπάρχει πεδίο δράσης, ο Αντώνης Σαμαράς το αναλαμβάνει. Κάτι ο σταυρός προτίμησης για τους Ευρωβουλευτές, κάτι το ασυμβίβαστο βουλευτή και υποψήφιου Ευρωβουλευτή, κάτι οι θεσμικές αλλαγές που συζητά (μείωση αριθμού βουλευτών, δημιουργία Γερουσίας, απευθείας εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από το λαό, κοκ), κάτι η ενθάρρυνση στη Δικαιοσύνη να αποκαταστήσει με “καθαρά χέρια” το περί δικαίου αίσθημα, φιλοτεχνούν το προφίλ ενός προοδευτικού πολιτικού μια απενοχοποιημένης Δεξιάς, με ουσιαστικό μεταρρυθμιστικό πρόσιμο.
Κι αν κάποιοι θα αμφισβητούσαν τον χαρακτηρισμό του “μεταρρυθμιστή ηγέτη”, το σίγουρο είναι πως ελάχιστοι θα αμφισβητούσαν την ευφύια του Αντώνη Σαμαρά να υφαρπάξει τα πολιτικά επιχειρήματα της Αριστεράς, περιορίζοντας την σε μια στείρα αντιμνημονιακή ρητορική.