Η εικόνα που παρουσίασε το ΠΑΣΟΚ το περασμένο Σαββατοκύριακο κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Εθνικού Συμβουλίου εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η χώρα έχει φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας – αν υποθέσει κανείς πως δεν έχει χρεοκοπήσει ήδη…
Την ώρα που η οικονομία κατακρημνίζεται, η αγορά στερεύει από ρευστό, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη. Την ώρα που η Ελλάδα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται φρέσκες ιδέες, γρήγορες αποφάσεις και ικανούς ανθρώπους μήπως και καταφέρει να βρει τον βηματισμό της, στο ΠΑΣΟΚ παίζεται το γνωστό έργο της ανικανότητας, του πολιτικού καιροσκοπισμού και της υποκρισίας. Η ένδεια γνώσεων για τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς, του νέου επιχειρείν, του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος – χρίστηκε “συμφέροντα” που πολεμούν το κόμμα και τον πρόεδρο του. Η αγωνία διαμερισμού τιμαρίων και διατήρησης προνομίων από ένα κράτος που χρεοκόπησε και δεν έχει πια τίποτα να (τους) δώσει, μεταφράστηκε σε ψήφιση παραμονής του Γιώργου Παπανδρέου μέχρι νεοτέρας, την ώρα που όλοι του ζητούν να φύγει… χθες.
Επιβεβαιώθηκε ότι αυτός ο κομματικός μικρόκοσμος ο οποίος άμεσα ή έμμεσα κυβερνά τη χώρα, είναι η βασική αιτία της τραγωδίας της. Αυτός, πρωτίστως και δευτερευόντως τα ΜΜΕ και τα “συμφέροντα” ή εσχάτως η “Τρόικα” και η εσφαλμένη συνταγή της στον άρρωστο.
Για του λόγου το ασφαλές, η Ιταλία κινδυνεύει να επιβεβαιώσει ότι η συνταγή μπορεί τελικώς να είναι σωστή. Οι Ιταλοί έκαναν μόνοι τους τη διάγνωση και η κυβέρνηση Μόντι εφάρμοσε με μιας τη συνταγή που εδώ και δυο χρόνια τώρα οι κομματικοί φωστήρες “συζητούν”, κωλυσιεργούν, και αρνούνται τελικά να εφαρμόσουν, ζητώντας επιπλέον από τους ξένους να το κάνουν για λογαριασμό τους… Το αποτέλεσμα είναι η Ιταλία να συνεχίζει να δανείζεται από τις αγορές, να μην έχει προσφύγει στο ΔΝΤ, να μην μειώνει μισθούς (αλλά να τους κρατά “παγωμένους”), να μην τσεκουρώνει τις συντάξεις (αλλά να προβαίνει σε ανεκτές, αλλά πάντως δίκαιες μειώσεις), να προχωρά σε διαρθρωτικές αλλαγές (άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, πλήρη και γενική απελευθέρωση ωραρίου καταστημάτων, κατάργηση περιφερειακών συμβουλίων και έλεγχο του δανεισμού των δήμων, κοκ), να ορθώνει το ανάστημα της στη γερμανική αλαζονεία.
Τι άλλο θέλει κανείς για να το καταλάβει; Και στην Ιταλία υπάρχουν ΜΜΕ, τράπεζες, “κεφαλαιούχοι” και αλληλοσυγκρουόμενα “συμφέροντα”; Ένα καπιταλιστικό σύστημα, δηλαδή, με τα καλά και τα κακά του; Αλλά τόσο μεγάλη εξουσία σε ένα τόσο μικρό (από άποψη ικανοτήτων και αξιοπιστίας) κομματικό σύστημα, δεν υπάρχει. Κι αυτό είναι που για την ώρα σώζει τους Ιταλούς και βυθίζει τους Έλληνες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
