Το έργο των διαρροών για κόκκινες γραμμές και ριζικές διαφωνίες το έχουμε ξαναδεί την τελευταία τριετία πολλές φορές, ιδίως όταν ερχόταν προς εφαρμογή ένα ακόμη πακέτο σκληρών μέτρων λιτότητας. Μόνο που αυτή τη φορά δείχνει τόσο κακοπαιγμένο που αν δεν ήταν τόσο οδυνηρές οι συνθήκες διαβίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, θα προκαλούσε μάλλον μειδιάματα παρά το φόβο του μέλλοντος που επισείει, ώστε τα μέτρα να περάσουν με το μικρότερο δυνατό κόστος για τους συγκυβερνώντες.
Φαίνεται πλέον πως οι αποδέκτες είναι είτε περισσότερο απαιτητικοί, είτε μυημένοι στα τεχνάσματα των θιασαρχών, ή έχουν περιέλθει σε κατάσταση αδρανούς αδιαφορίας λόγω απελπισίας, που δεν τσιμπάνε πλέον.
Είναι μάλιστα εδραιωμένη στον κόσμο η αντίληψη ότι όλο αυτό το σκηνικό ρήξης που στήνεται κάθε φορά, κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν έχει καθώς στο τέλος γίνεται ότι πει η τρόικα, Ένα συμπέρασμα που κάνει ιδιαίτερα αναποτελεσματική την προσπάθεια δημιουργίας ανασφάλειας και φόβου για το μέλλον. Είναι γεγονός πως και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης, βρίσκονται αντιμέτωποι όχι μόνο με την «πολιτική ρεαλισμού» που επιβάλλει η δανειακή σύμβαση, αλλά και με τις πολύ πρόσφατες προεκλογικές εξαγγελίες τους. «Άλλα μείγματα», «ισοδύναμα μέτρα», «Ζάππεια», «επαναδιαπραγμάτευση», «όχι σε οριζόντιες περικοπές», και άλλες ανεύθυνες υποσχέσεις, έγιναν στάχτη μπροστά στην άκαμπτη στάση των δανειστών.
Ήδη οι οπαδοί της ΝΔ διερωτούνται που πήγαν οι αντιμνημονιακές κορώνες του αρχηγού τους, και που είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της κρίσης από εκείνη της κυβέρνησης Παπανδρέου και Παπαδήμου. Αλλά και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε δεινή θέση, αφ’ ενός να στηρίζει την κυβέρνηση «με ορίζοντα τετραετίας» και αφ’ ετέρου να την αντιπολιτεύεται προσπαθώντας να ανακόψει το φυλλορρόισμα του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματός του. Μάλιστα σύμφωνα με στελέχη του Κινήματος, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έχει μετανιώσει για τη μη συμμετοχή σε κορυφαίο επίπεδο στην κυβέρνηση, και ήδη από την Ιπποκράτους διακινούνται σενάρια ανασχηματισμού, στέλνοντας στον πολιτικό καιάδα τις διακηρύξεις περί «γιατρειάς από τη νόσο του κυβερνητισμού». Από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ, τα μηνύματα είναι ανάλογης αφετηρίας και παράλληλης στόχευσης.
Οι διαφοροποιήσεις έχουν διττό στόχο. Να μειώσουν στο ελάχιστο το πολιτικό κόστος για το κόμμα και κυρίως να κατορθώσουν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο την επομένη, της αναδιάταξης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, για την οποία οι συζητήσεις και οι ζυμώσεις έχουν ήδη αρχίσει. Όπως φαίνεται από τον ορίζοντα που δίνουν οι τρεις «συνεταίροι» τα μέτρα θα επιβληθούν από τους δανειστές, και το μόνο που μένει είναι πως θα τα δικαιολογήσουν οι συγκυβερώντες. Εκείνο ωστόσο που δεν είναι εύκολο να διαχειριστούν είναι η εφαρμογή τους. Είναι βέβαιο πως τα «σταφύλια της οργής» ωριμάζουν μέσα στην κοινωνία. Και όσο δεν καθορίζεται ο οδικός χάρτης εξόδου από την κρίση, όσο δεν διαφαίνεται χαραμάδα ελπίδας, όσο η πολιτική ηγεσία παίζει κρυφτούλι με παλαιοκομματικές μεθόδους, δεν είναι μακριά η εκτός ελέγχου έκρηξη.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
