Δεν γνωρίζουμε πόσο ισχύει το λαϊκό ρητό «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» για τις ομοιότητες Ελλήνων και Ιταλών, το βέβαιο είναι ότι υπό πίεση όλοι οι λαοί, όπως αποδεικνύεται ιστορικά, αντιδρούν το ίδιο. Οι Γερμανοί μετά τη Βαϊμάρη κατέφυγαν στο εγκληματικό ναζιστικό πείραμα, για να θυμηθούμε το πιο ακραίο παράδειγμα, ενός λαού που κάθε άλλο παρά φιλοσοφικά αλλά και τεχνολογικά ήταν υπανάπτυκτος.
Στη σημερινή κρίση, οι πολίτες των χωρών του νότου, και ειδικότερα των γειτονικών της Ελλάδας και της Ιταλίας, βλέποντας το κακό να σαρώνει ότι είχε κερδηθεί με «αίμα και δάκρυα», και κυρίως τίποτα πλέον να μη θεωρείται δεδομένο, μέσα στον πρώτο πανικό τους κατέφυγαν προς τις προσφιλείς στις λαϊκές μάζες, θεωρίες συνωμοσίας.
Φυσικά η τάση αυτή ήταν βούτυρο στο ψωμί του κάθε λαϊκιστή και γυρολόγου της πολιτικής, που με μεγάλη ευκολία φόρεσε τη στολή του σωτήρα και άρχισε να τάζει πολύχρωμες χάνδρες στους απελπισμένους ιθαγενείς. Αποτέλεσμα στη χώρα μας, και εφ’ όσον πλέον τα αποδυναμωμένα κόμματα εξουσίας δεν διέθεταν λόγω μνημονίου τον συνεκτικό κρίκο του ρουσφετιού ή ακόμα και την καλλιέργεια ελπίδων για «τακτοποίηση», να επικρατήσουν φυγόκεντρες δυνάμεις και να φανεί ένα νέο, καθόλου γοητευτικό πρόσωπο, της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
Προφανώς στην κοινωνία μας πολιτικές απόψεις των άκρων υπήρχαν, έστω καλυμμένες, καθώς η μεταπολιτευτική ευημερία, έστω και με δανεικά αλλά και η σιγουριά της ευρωπαϊκής συμμετοχής της χώρας, δεν άφηναν περιθώρια στα αγκάθια να αναπτυχθούν. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε πλέον, με την εκρηκτική άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά κυρίως με το ακόμη πιο επικίνδυνο φαινόμενο, την επικράτηση στο δημόσιο λόγο, του πολιτικού παραλογισμού που εξοντώνει περισσότερο κι από την κρίση κάθε ελπίδα αναγνώρισης των αιτιών που μας οδήγησαν εδώ, με επακόλουθη την αδυναμία αντιμετώπισής τους.
Στη γειτονική Ιταλία τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς τα ίδια. Μάλιστα η περίπτωση της χώρας μας χρησιμοποιήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο σαν αρνητικό παράδειγμα και σαν φόβητρο από τους υποψηφίους. Υπάρχει επίσης η τρομακτική διαφορά του κρατικού μηχανισμού που στην Ιταλία, με εμπειρία μεγάλων διαστημάτων ακυβερνησίας, λειτουργεί ανεξάρτητα σαν καλολαδωμένη μηχανή, ενώ στη χώρα μας με τις καταστροφικές παρεμβάσεις του πολιτικού συστήματος, που θεωρεί το κράτος «λάφυρο», αδυνατεί να υλοποιήσει οποιαδήποτε απόφαση, χωρίς τον πατερναλισμό των κομμάτων.
Αν οι Ιταλοί ψήφισαν με χιούμορ, όπως πιστεύουν οι ίδιοι, και θέλησαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα κατά της λιτότητας, ή αυτοκαταστροφικά όπως θεωρούν οι Γερμανοί, σύντομα θα φανεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως η σταθερότητα της ευρωζώνης κινδύνευε περισσότερο από μια πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, παρά από την Ιταλία, την τρίτη πιο ισχυρή οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που οι δομές και οι θεσμοί του κράτους λειτουργούν, ανεξάρτητα από τις πολιτικές εξελίξεις.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
