Σε αναμονή μιας νέας πρωθυπουργικής πρωτοβουλίας, είτε προς την πλευρά του Φώτη Κουβέλη, είτε προς την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα, το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι αν ο Αντώνης Σαμαράς θέλει ή δεν θέλει εκλογές.
Ιδανικά, ο Αντώνης Σαμαράς θα ήθελε να ολοκληρώσει ανεμπόδιστα την τετραετή θητεία του. Όμως, από τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να αποφύγει τις εκλογές, έπραξε ό,τι ήταν δυνατό για να μπορέσει να διεκδικήσει είτε μια απρόσμενη νίκη, είτε μια έντιμη ήττα.
Κι αν εξαιρέσει κανείς την λανθασμένη στρατηγική του μετά τις Ευρωεκλογές, σε επίπεδο τακτικής το τελευταίο ειδικά διάστημα αποδεικνύεται ικανότατος παίκτης, με αξιώσεις να μεταβάλει τις δυσμενείς συνθήκες, εξασφαλίζοντας για τον ίδιο και κυρίως για τη κεντροδεξιά παράταξη προϋποθέσεις πολιτικής επιβίωσης την “επόμενη μέρα” των εκλογών.
[quote text_size=”small”]
Ουδείς βεβαίως είναι σε θέση να διαβεβαιώσει πως αν η κυβέρνηση μετά τις Ευρωεκλογές δεν είχε επιδείξει “μεταρρυθμιστική κόπωση” οι συνθήκες θα ήταν ιδανικές. Κι αυτό γιατί ουδείς είναι σε θέση να διαβεβαιώσει πως η συνταγή της “δημοσιονομικής προσαρμογής” (κατά τα λεγόμενα του ΣΥΡΙΖΑ συνταγή της “λιτότητας”, της “εσωτερικής υποτίμησης” και της “ανθρωπιστικής κρίσης”) που επέβαλαν οι δανειστές, παρείχε τα διακηρυγμένα εχέγγυα ανάκαμψης και ανάπτυξης της πραγματικής ελληνικής οικονομίας.
[/quote]
Αν η παραπάνω επιφύλαξη είναι πράγματι βάσιμη, τότε μπορεί να υποθέσει κανείς πως ο Αντώνης Σαμαράς με τις παλινωδίες και τις καθυστερήσεις στην πιστή εφαρμογή του προγράμματος, περιόρισε τις επιπτώσεις που θα οδηγούσαν σε μια αδιαμφισβήτητη συντριβή της συντηρητικής παράταξης. Αν μάλιστα οι απώλειες είναι περιορισμένες και η ΝΔ κρατήσει τα ποσοστά του 2012, τότε, όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις σύντομης ανασύνταξης της, ώστε να παραμείνει ο παραδοσιακός πυλώνας σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.
Στο μεταξύ βεβαίως μεσολαβεί, όπως όλα συνηγορούν, η εκλογική αναμέτρηση που αν και όταν ξεκινήσει θα έχει στην πορεία της πολλά απρόοπτα και ανατροπές. Το θέμα είναι πως με τους τακτικούς χειρισμούς του, ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε να δημιουργήσει την αίσθηση ότι το ενδεχόμενο ντέρμπι θα ξεκινήσει με τη διαφορά των δυο κομμάτων να έχει μειωθεί αισθητά. Αν την επόμενη βδομάδα οι δημοσκοπήσεις καταγράψουν τη διαφορά περί των δυο ποσοστιαίων μονάδων, οι δυο μονομάχοι θα ξεκινήσουν την εκλογική αναμέτρηση σχεδόν από την ίδια αφετηρία και στις 30 μέρες που θα ακολουθήσουν η ανατροπή είναι εφικτή.
Σε αυτή την προσπάθεια, στο φόβο για το άγνωστο που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και στην απροθυμία του να επιδείξει συναινετική διάθεση, προστίθεται η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και των άλλων αρχηγών της αντιπολίτευσης να ρίξουν μια “δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση”, χωρίς να προσφέρουν παρά ελάχιστες εξασφαλίσεις για καλύτερες μέρες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι παρά το δημαγωγικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κορυφαία στελέχη του αναγνωρίζουν δημόσια τις δυσκολίες που θα υπάρξουν. Όπως αναγνωρίζουν πως αν τους δοθεί η ευκαιρία να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες, θα εξαναγκασθούν σε σημαντικές παραχωρήσεις, διαψεύδοντας αρκετές από τις προσδοκίες που καλλιεργούνται σήμερα.
[quote text_size=”small”]
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν υπάρχει η ξεκάθαρη υπόσχεση ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα βελτιώσει δραματικά την ζωή των Ελλήνων, η επιλογή του να προκαλέσει εκλογές εκμεταλλευόμενος ένα “θεσμικό λάθος”, αποτελεί επιλογή υψίστης πολιτικής ανευθυνότητας. Κι αυτή είναι μια διάσταση που θα επισημανθεί το επόμενο διάστημα από το κυβερνητικό στρατόπεδο.
[/quote]
Ξαφνικά λοιπόν τα κόμματα της συγκυβέρνησης απέκτησαν προεκλογικό αφήγημα και δεν θα κατέλθουν στην εκλογική μάχη μόνο με διλήμματα και φόβο, αλλά και με ηθικό πλεονέκτημα. Ηθικό πλεονέκτημα που ενισχύεται με τη συναινετική διάθεση που επιδεικνύει ο Αντώνης Σαμαράς και πολύ περισσότερο ο Ευάγγελος Βενιζέλος τις τελευταίες μέρες, αναζητώντας μια συναινετική λύση στην προεδρική εκλογή.
Εσχάτως βεβαίως προστέθηκαν και αριθμητικά πλεονεκτήματα. Η κάθοδος των “Παπανδρεϊκών” με το νέο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, η κάθοδος του διδύμου Διαμαντοπούλου – Φλωρίδης, είναι αρκετά πιθανό να κόψουν πολύτιμες ψήφους από το ΣΥΡΙΖΑ και να ροκανίσουν ακόμα περισσότερο την εύθραυστη διαφορά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή που το “σιγανό” Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη φουσκώνει και δεν αποκλείεται να είναι η μεγάλη έκπληξη των εκλογών.
Από την άλλη η ραγδαία πτώση της αξιοπιστίας των ΑΝΕΛ από το “Haikalis Gate” και το ξεφούσκωμα της Χρυσής Αυγής, προσθέτουν αριθμητικά με επαναπατρισμό ψήφων στη ΝΔ, κάτι που έτσι κι αλλιώς πριμοδοτεί η αναπόφευκτη πόλωση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ευκαιρία για τον Αντώνη Σαμαρά, ίσως να είναι τώρα. Εκτός κι αν πράγματι πιστεύει σε ανάκαμψη της οικονομίας το προσεχές διάστημα που θα του επιτρέψει να δώσει με καλύτερους όρους την εκλογική μάχη στο τέλος του 2015, οπότε και πράγματι κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να τις ετεροχρονίσει.
Υ.Γ. Έτερο, πλην όμως σχετικό, ερώτημα είναι τι θέλει ο Φώτης Κουβέλης: Αλλαγή εκλογικού νόμου και άρση του πλαφόν του 3% που θα ξαναέβαζε τη ΔΗΜΑΡ στο πολιτικό παιχνίδι ή τον ίδιο να προτείνεται για Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Υ.Γ. 2 Τι θα ήθελε ιδανικά ο Αλέξης Τσίπρας για τον Φώτη Κουβέλη; Να αποδέχεται τις προτάσεις Σαμαρά και να αποφεύγονται οι πρόωρες εκλογές χωρίς να τσαλακωθεί με …συναινετικές αποδοχές ο ΣΥΡΙΖΑ ή να τις απορρίψει για να εντάξει την ανύπαρκτη ΔΗΜΑΡ, αλλά τα υπαρκτά στελέχη της, στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
