Οι δημοκρατικές διαδικασίες στα συλλογικά όργανα των κομμάτων αποτελούν όχι μόνο κατάκτηση αλλά και την εγγύηση της εύρυθμης λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού. Και όταν οι διαδικασίες αυτές εκπαραθυρώνονται, τότε μπαίνει από την πόρτα η ομάδα.
Όταν τα συλλογικά όργανα του κόμματος παύουν να βουλεύονται και να αποφασίζουν δημοκρατικά, τότε η ομάδα γίνεται παρέα. Και όταν το κόμμα λειτουργεί αρχηγοκεντρικά, η παρέα αναγορεύεται σε «Ηρακλή του ηγέτη». Έτσι, με αυτή τη δομή, τα κόμματα χειραγωγούνται από τις δυνάμεις των διαπλεκόμενων οικονομικοπολιτικών συμφερόντων, οι οποίες δυνάμεις υπαγορεύουν τις πολιτικές αποφάσεις και απαγορεύουν ταυτόχρονα την άσκηση της πολιτικής σύμφωνα με την εκάστοτε λαϊκή εντολή. Δηλαδή ανατρέπουν τα προγράμματα εκείνα τα οποία απορρέουν από τη λαϊκή κυριαρχία, ακυρώνουν την πολιτική για την οποία είχε δώσει ο λαός την συγκατάθεσή του.
Αυτή η ανατροπή της σχέσης κόμματος-λαϊκού παράγοντα αποτελεί, μαζί με πολλές άλλες, την αιτία της παθογένειας στη λειτουργία του πολιτεύματος.
Σήμερα, στα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) δεν υπάρχει, δεν λειτουργεί η εσωκομματική δημοκρατία. Τα κεντρικά συλλογικά τους όργανα δεν αποφαίνονται δημοκρατικά.
Έτσι, για να είμαστε σαφείς, τη χώρα δεν την κυβερνούν κόμματα δημοκρατικά λειτουργούντα. Την κυβερνούν δύο παρέες. Η παρέα Σαμαρά με βαθύτατα αυταρχικά χαρακτηριστικά (Σχολής Αβέρωφ), η οποία έχει εγκλωβίσει τις συντηρητικές μεν, μετριοπαθείς δε λαϊκές δυνάμεις της Σχολής Κων/νου Καραμνλή-Ράλλη και η παρέα Βενιζέλου, η οποία έχει αποϊδεολογικοποιηθεί και αποκοπεί από τις ρίζες της δημοκρατικής παράταξης και η οποία δεν εκφράζει την παραταξιακή συνείδηση στην κοινωνική, ιστορική, ιδεολογική, πολιτική και εθνική της διάσταση. Ταυτόχρονα, η παρέα αυτή έχει εγκλωβίσει αντίστοιχα τις πατριωτικές, δημοκρατικές δυνάμεις της Σχολής Ανδρέα Παπανδρέου.
Επιστέγασμα όλων αυτών είναι ότι στα δύο αυτά κόμματα κυριαρχεί η εμπορία των ιδεών, η καπηλεία των συμβόλων και η βεβήλωση διαχρονικών ηθικών ιστορικών αξιών.
Στα κόμματα, εν προκειμένω στα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, υπάρχουν δύο κατηγορίες στελεχών. Τη μία κατηγορία την αποτελούν εκείνα τα στελέχη τα οποία «συνεργάζονται» μεταξύ τους στη νομή της εξουσίας, τόσο στην κομματική όσο και στην κυβερνητική. Την άλλη κατηγορία αποτελούν τα στελέχη τα οποία χρησιμοποιούνται από τους «συνεργαζόμενους» στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας, χωρίς εν τω μεταξύ να συμμετέχουν στη νομή.
Οι δύο αυτές κατηγορίες υπήρχαν και παλαιότερα στα κόμματα. Αλλά τότε οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και οι σχέσεις, οι οποίες διαμορφώνονταν μεταξύ αυτών των δύο κατηγοριών, επίσης διαφορετικές, γιατί τότε τα κόμματα, ιδίως τα μεγάλα, είχαν χαρισματικές ηγεσίες, στην ομπρέλα των οποίων κατέφευγαν οι «συνεργαζόμενοι», ενισχυόμενοι με το κύρος της, ενώ έμεναν εκτός ομπρέλας οι χρησιμοποιούμενοι, οι οποίοι έχουν κι ένα επιπλέον στοιχείο αδυναμίας: την συνεκτικότητα, την έλλειψη της μεταξύ τους συνοχής. Τους λείπει δηλαδή το στοιχείο της ομάδας, το οποίο έχουν σε υψηλό βαθμό οι «συνεργαζόμενοι». Για να γίνουμε κατανοητοί, ένα παράδειγμα: οι «συνεργαζόμενοι» είναι εκείνοι οι οποίοι καταρτίζουν και συντάσσουν κανόνες για την άσκηση συγκεκριμένης πολιτικής και οι χρησιμοποιούμενοι τους… «ψηφίζουν». Η ομάδα των «συνεργαζομένων» εισηγείται την ψήφισή τους με την εξαιρετική διαδικασία του κατεπείγοντος και οι χρησιμοποιούμενοι υπακούουν.
Το Νομοσχέδιο του Ενιαίου Φόρου Ακίνητης Περιουσίας αποτελεί την ταφόπλακα της εθνικής ανεξαρτησίας. Αποτελεί την πρώτη υποθήκη της χώρας και της περιουσιακής υπόστασης των Ελλήνων στους διεθνείς τοκογλύφους, την οποία θα προσφέρουν κάποια στιγμή στο σύνολό της συμψηφίζοντάς την με το δημόσιο χρέος της χώρας. Αυτό θα μπορεί να γίνει και με μια μεταμεσονύκτια τροπολογία. Όταν κάποτε, όχι πολύ αργά, λόγω αδυναμίας των φορολογούμενων να καταβάλουν τους φόρους τους, θα τεθεί σε λειτουργία το δίκαιο της εκτελέσεως. Έτσι, θα περιέλθει η περιουσία τους στο κράτος και εκείνο ως κύριος, νομεύς και κάτοχος θα την προσφέρει στους τοκογλύφους για την εξόφληση εν μέρει ή εν όλω του χρέους. Έτσι θα κατακτηθεί η Ελλάδα.
Εκείνοι οι οποίοι συνετέλεσαν στο ανοσιούργημα της εθνικής υποθήκευσης, η Ιστορία θα απαγγείλει την ποινή της Εθνικής Αναξιότητας.
Ο αγώνας των Ελλήνων σήμερα δεν είναι απλά αντιμνημονιακός, είναι απελευθερωτικός, είναι αγώνας Εθνικός.
Και απαιτεί την συσπείρωση του Λαού σε ένα Πατριωτικό και Δημοκρατικό Κίνημα για να πάψουν κάποια στιγμή οι νέοι μας να είναι οι αχθοφόροι που κουβαλάνε στις πλάτες τους τους υπέρβαρους τραπεζίτες στους ανηφορικούς δρόμους του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου.
Η Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση του Δημοκρατικού ενδιάμεσου χώρου καλεί τους νέους σε αυτή την εθνική πρωτοπορία. Τους καλεί σε ένα Κίνημα: Για μια Ελλάδα με Σύνορα και τον Ελληνισμό χωρίς Σύνορα
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
