ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ…

Μοίρασε το

Δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται κάθε σώφρων πολίτης της χώρας, αν όλες αυτές οι υποθέσεις διαφθοράς που βλέπουν με κατακλυσμιαίο τρόπο το φως της δημοσιότητας, και κυρίως παίρνουν έστω και με χαρακτηριστική καθυστέρηση το δρόμο της δικαιοσύνης, θα άνοιγαν ποτέ αν δεν είχε προκύψει η πολλαπλή κρίση της τελευταίας τριετίας.

Ή για να κυριολεκτούμε, αυτή η περίοδος ήταν η κατάληξη της χρονίζουσας κακοφορμισμένης πληγής, μιας κρίσης πολιτικής και κοινωνικής κυρίως, που αποκαλύφθηκε με το ξέσπασμα της οικονομικής.

Και φυσικά είναι ανακουφιστικό για το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που δεν ήταν εθισμένο ούτε με τις πράξεις, ούτε με την ανοχή της γενικευμένης διαφθοράς, να βλέπει επιτέλους να φθάνουν στο εδώλιο υποθέσεις επωνύμων που μέχρι χθες, και παρ’ ότι ο κόσμος βοούσε, βρίσκονταν στο απυρόβλητο. Γιατί βέβαια και η υπόθεση Παπαγεωργόπουλου αλλά και η υπόθεση Τσοχατζόπουλου ήταν γνωστές εδώ και χρόνια, σε σημείο μάλιστα που πριν κινηθούν οι δικαστικές διαδικασίες, να έχει εμπεδωθεί η γενικευμένη πεποίθηση ότι τίποτα δεν πρόκειται να τους αγγίξει, ούτε αυτούς, ούτε άλλους υποψήφιους για το εδώλιο, των οποίων οι υποθέσεις απ’ ότι φαίνεται παίρνουν σειρά.

Επιτέλους η δικαιοσύνη, που τόσο έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι έχει κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί είτε ακούσια, είτε μέσω κάποιων επίορκων μελών της, ως μακρύς βραχίονας  του κομματικού συστήματος της χώρας για εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, αναλαμβάνει το ρόλο που έχει ταχθεί να παίξει σύμφωνα με το σύνταγμα, και να επανακτήσει έτσι μεγάλο μέρος από το τρωθέν κατά το παρελθόν κύρος της.

Αρκεί μόνο να μην περάσει στην αντιπέρα όχθη, γιατί τότε μπορεί η όλη προσπάθεια να αποδειχθεί μπούμερανγκ για τον βασικό αυτό πυλώνα της δημοκρατίας. Τι εννοούμε; Να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη και να μην ενέχουν οι αποφάσεις ούτε υποψία υπερβολής ή και αντεκδίκησης. Ούτε δικαστικές αποφάσεις πρόκειται να κρίνουμε ούτε καμία παρέμβαση προφανώς δεν θα δικαιολογούσαμε, είτε μέσω του Tύπου είτε μέσω του πολιτικού συστήματος.

Εκείνο που έχει μεγαλύτερη ανάγκη σήμερα η κοινωνία και οι πολίτες δεν είναι η πρόσκαιρη ικανοποίηση που μπορεί να τους δώσει μια παραδειγματική και ιδιαιτέρως αυστηρή τιμωρία ενός κορυφαίου πολιτικού ή οικονομικού παράγοντα, αλλά η εμπέδωση της πεποίθησης ότι η εποχή της ατιμωρησίας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Φυσικά μπορεί ο καθένας να κατανοήσει ότι οι δικαστές είναι και αυτοί άνθρωποι, και η γνώμη τους λογικό είναι να επηρεάζεται από την κοινωνική απαίτηση, που στην περίοδο κρίσης που ζούμε, δεν είναι άλλη από παραδειγματικές ανθρωποθυσίες. Εδώ πρέπει να διαφυλάξουν οι δικαστές την αντικειμενικότητα της κρίσης τους, ανάμεσα σε αυτές της συμπληγάδες των ασφυκτικών πιέσεων, να κλείσουν τα αυτιά τους στις ακρότητες που ακούγονται και να δικάζουν ψύχραιμα. Γιατί τα δικαστήρια πρέπει να αποφασίζουν για υποθέσεις βάσει στοιχείων και όχι να επηρεάζονται από την αρνητική ή θετική φόρτιση που κατακλύζει η δημοσιότητα τα δικαζόμενα πρόσωπα.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου