Όσοι έκαναν σημαία ευκαιρίας την αντιμνημονιακή ρητορική υπόκεινται κι αυτοί τις επιπτώσεις της ανευθυνότητας και της δημαγωγίας τους. Ανευθυνότητα διότι δεν είχαν το ηθικό ανάστημα να την διατηρήσουν μέχρι τέλους. Δημαγωγία διότι δεν είχαν το πολιτικό υπόβαθρο να την υπερασπιστούν πολιτικά και εξαντλήθηκαν σε φωνασκίες και ρηχούς εντυπωσιασμούς.
Ωστόσο, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι η πολιτική καταδίκη όσων διαπιστώθηκε να παραπλανούν τον λαό. Μεγαλύτερη σημασία έχει η ζημιά που προκάλεσαν στη χώρα. Για τον απλούστατο λόγο ότι έλειψε από το δημόσιο διάλογο μια υπεύθυνη και τεκμηριωμένη πολιτική πρόταση που να αντιπαρατεθεί στην “ορθοδοξία” και το “μονόδρομο” της μνημονιακής συνταγής.
Χωρίς πυξίδα και χωρίς εναλλακτική πρόταση η χώρα οδηγήθηκε χωρίς σοβαρές αντιστάσεις σε λύσεις που ετοίμασαν άλλοι για μας χωρίς εμάς. Οι δε πολίτες που υποτίθεται θα αποφάσιζαν δημοκρατικά για το μέλλον του τόπου εξαναγκάσθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια κακή λύση και σε μια ανεύθυνη μη λύση. Να επιλέξουν ανάμεσα στον κίνδυνο ενός ξαφνικού θανάτου και στην ελπίδα που πάντα πεθαίνει τελευταία, αφότου πεθάνει αυτός που την έχει…
Ό,τι έγινε όμως έγινε. Όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία από την οποία ελάχιστοι φαίνεται να διδάσκονται. Σήμερα, παρουσιάζεται στη χώρα μια μικρή ευκαιρία να βγει από το φαύλο κύκλο των ανεύθυνων μη λύσεων και των κακών λύσεων. Έχει μια ευκαιρία και ένα περιθώριο να υλοποιήσει όλα εκείνα τα οποία έπρεπε να έχει υλοποιήσει χρόνια πριν ανεξαρτήτως κρίσης και Μνημονίων.
Το κυριότερο έχει μια ευκαιρία να σχεδιάσει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης μέσα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών κατευθύνσεων. Μια τέτοια προσέγγιση είναι περισσότερο εποικοδομητική και εθνικά υπεύθυνη από την αναζήτηση “αντιστάσεων” και “ανατροπών” που θα υπερβαίνουν τα όρια που θέτει η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ. Πόσο μάλλον ότι είναι προφανές που ουδεμία πολιτική δύναμη δεν αξιώνει σοβαρά τέτοιου είδους “υπερβάσεις” και “ανατροπές”.
Ευτυχώς, οι πολίτες έχουν πλέον αντιληφθεί τα πολιτικά παίγνια του χθες. Έχοντας παραπλανηθεί αρκετές φορές δεν πιστώνουν με εμπιστοσύνη κανέναν πολιτικό φορέα ή πρόσωπο. Στέκονται επιφυλακτικοί, καχύποπτοι και υπεύθυνα κριτικοί απέναντι τους, αναμένοντας μια διαφορετική αντίληψη στο δημόσιο λόγο. Ακριβέστερα προτιμούν να δουν τους πολιτικούς να συνομιλούν, να συνδιαλέγονται και να συνεργάζονται, παρά να λογομαχούν και να αλληλοκατηγορούνται αναιτίως και αναπόδεικτα.
Ειδικά μετά την ένταξη της Κύπρου στο Μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε υπό ασφυκτική πίεση και με δάκρυα στα μάτια ένας κομμουνιστής ηγέτης, γίνεται πλέον σαφές που περιθώρια για παλικαρισμούς δεν υπάρχουν. Οι Έλληνες πολιτικοί πρέπει να στρωθούν κι αυτοί επιτέλους στη δουλειά.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
