Και ξαφνικά προκύπτει συμφωνία! Και αρχίζουν οι πανηγυρισμοί και τα χαμόγελα. Μήπως όμως αντί η κυβέρνηση να πανηγυρίζει για τη συμφωνία με τους δανειστές, θα έπρεπε να προβληματίζεται για την εφαρμογή της;
Οι πανηγυρισμοί είναι μάλλον περιττοί. Διότι πολύ απλά η κυβέρνηση απέτυχε σε όλους τους στόχους της. Κοινώς ηττήθηκε παντού και κατά κράτος.
Καταρχήν. Απέτυχε να φέρει την ελπίδα της καλύτερης ζωής στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται και που σίγουρα αποτέλεσαν την εκλογική της πελατεία.
Κάπως έτσι, οι συνταξιούχοι θα δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται ακόμα περισσότερο. 6% η μείωση των επικουρικών για το 2015 πάνω από 20% για το 2016. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι επίσης. Από τα 486 της 15ετίας στα 345 και στα 384 της 20ετίας. Οι άνεργοι δεν θα βρουν δουλειές. Αντιθέτως, βρήκαν παρέα νέους ανέργους. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ ανεργία των νέων (18-25) επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυξήθηκε κατά 0,9. Οι νεόφτωχοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες δεν γλίτωσαν τη δαγκάνα των φόρων. Το ήδη χαμηλό αφορολόγητο των 9.500€ μειώθηκε κι αυτό στα 8.500€. Και οι Δημόσιοι υπάλληλοι που αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια με τον “τα πάντα υποσχόμενο” ΣΥΡΙΖΑ θα δουν κι άλλο τους μισθούς τους να περικόπτονται…
Δεύτερο. Απέτυχε στο κούρεμα του χρέους. Μέχρι το 2018, οι βουλευτές της συμπολίτευσης έμειναν χωρίς καν το φύλο συκής που θα δικαιολογούσε την υπερψήφιση των επώδυνων μέτρων. Το ισχυρό πολιτικό όπλο …αφοπλίστηκε και έγινε ρύθμιση η οποία αποκλείει ρητά τη μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους, συνδέεται αυστηρά με την τήρηση των όρων του προγράμματος και περιορίζεται στην ετήσια αναχρηματοδότηση των χρεολυσίων μέσω απλής επέκτασης της περιόδους αποπληρωμής και χωρίς τη μετατροπή του κυμαινόμενου επιτοκίου σε σταθερό.
Τρίτο. Απέτυχε να καταργήσει τα Μνημόνια. Αντιθέτως πέτυχε να τα καταστήσει μόνιμα. Το 1 δισ. μέτρα που κληροδότησε η κυβέρνηση Σαμαρά στη κυβέρνηση Τσίπρα για να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο, έγιναν 11 δισ. μέτρα από την “σκληρή διαπραγμάτευση” του ενάμισι χρόνου, χωρίς μάλιστα δικαίωμα επαναδιαπραγμάτευσης αφού ο “κόφτης” θα μπαίνει αυτόματα κάθε φορά που θα παρατηρείται απόκλιση από τους στόχους.
Εδώ η ήττα είναι συντριπτική γιατί είναι στρατηγική. Η κυβέρνηση ανήλθε στην εξουσία με τη ρητορεία της δημοκρατικότητας και του σεβασμού στη λαϊκή κυριαρχία. Προφανώς στην κουτσουρεμένη Δημοκρατία μας, η λαϊκή κυριαρχία (κατ’ επέκταση και η δημοσιονομική) ασκείται μέσω των εκπροσώπων του λαού, τους βουλευτές, οι οποίοι με την ψήφο τους συναινούν και νομοθετούν τα αναγκαία μέτρα δημοσιονομική προσαρμογής. Στο “πρώτη φορά Αριστερά” σύμπαν όμως αυτοί δεν θα έχουν λόγο. Τα νέα μέτρα που θα επιβάλλονται έξωθεν αυτόματα, θα εγκρίνονται απλώς με Προεδρικό Διάταγμα και τη σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η έκπτωση δημοκρατικότητας που αποδέχθηκε η κυβέρνηση καλύπτει το έλλειμμα εμπιστοσύνης των δανειστών προς το ελληνικό πολιτικό σύστημα και επιλύει το κακό προηγούμενο των προηγούμενων κυβερνήσεων που συμφωνούσαν αρχικά στα μέτρα που πρότειναν οι δανειστές, αλλά εν συνεχεία δεν τα εφάρμοζαν φοβούμενες το πολιτικό κόστος και τις αντιδράσεις των βουλευτών που απειλούσαν την κυβερνητική συνοχή με καταψήφιση των μέτρων. Εκείνος ο …κόφτης είναι που τώρα κόβεται…
Τέταρτο. Απέτυχε να αλλάξει την Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν χόρεψε στο ρυθμό των ελληνικών νταουλιών. Κοινώς δεν εκβιάστηκε. Ούτε όταν η Ελλάδα αρνήθηκε να πάρει τα λεφτά της επόμενης δόσης, ούτε όταν έκανε στάση πληρωμών στο ΔΝΤ, ούτε όταν έκανε δημοψήφισμα και είπε το συντριπτικό ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών. Στην τρελή πορεία σύγκρουσης με την Ευρώπη το ελληνικό σκάφος έστριψε και βρέθηκε ρημαγμένο στο περιθώριο του δρόμου με τις τράπεζες κλειστές να πρέπει να πληρώσει προσαυξημένο κατά 13 δισ. το κόστος της “αυταπάτης” των κυβερνητών του.
[quote text_size=”small”]
Συνεπώς, σε ενάμισι χρόνο ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και υπερήφανης διαπραγμάτευσης ούτε πιο αξιοπρεπείς αισθανόμαστε και την ελπίδα την ψάχνουμε στα δυο χαμένα της ανάπτυξης που είχε αρχίσει δειλά να αχνοφαίνεται στα τέλη του 2014.
[/quote]
Άρα πανηγυρισμοί δεν χωρούν. Αντιθέτως επιβάλλεται προβληματισμός.
Προβληματισμός διότι η κυβέρνηση αφού κλείσει την αξιολόγηση θα πρέπει να κυβερνήσει. Ούτε με αναζήτηση μεταβίβασης ευθυνών σε λαό (βλ. εκλογές, δημοψήφισμα) και ούτε με μικροπολιτικά παιχνίδια με την αντιπολίτευση (βλ. εκλογικό νόμο), μπορεί να εκβιάσει λύσεις που θα στηρίζονται στις πρότερες και πλέον αναγνωρισμένες από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, “αυταπάτες”. Είτε της αρέσει, είτε όχι θα πρέπει να κυβερνήσει με το μοναδικό τρόπο που της υποδεικνύουν οι δανειστές και να βρει τρόπους να αξιοποιήσει σωστά προς όφελος της πραγματικής οικονομίας τα 11 δισ.€ που θα μπουν στα κρατικά ταμεία.
Τώρα το πως θα το κάνει όταν έχει προτείνει στους δανειστές μια νέα δημοσιονομική προσαρμογή που στηρίζει την είσπραξη των κρατικών εσόδων κατά 70% από την αύξηση της φορολογίας και κατά 30% από τη μείωση των δαπανών, είναι ένας γρίφος που μόνο οι κυβερνώντες γνωρίζουν πως θα τον λύσουν. Ίσως, η λύση να βρίσκεται στο ταξίδι του Νίκου Παππά στις ΗΠΑ, αλλά αυτό μένει να φανεί στην πράξη. Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουν διότι τα προβλήματα είναι τεράστια. Με μια Δικαιοσύνη σε αναβρασμό, μια οικονομία σε παράλυση, ένα Κράτος σε διάλυση, μια Τουρκία σε κρίση να απειλεί την εξωτερική μας ασφάλεια, κι ένα εκρηκτικό κοκτέιλ λαθρομεταναστών να απειλούν την εσωτερική μας ασφάλεια δεν είναι εύκολη δουλειά, κομματάκι δύσκολο να βρεθούν οι επενδυτές που θα βάλουν τα ωραία τους λεφτά στο “ωραιότερο οικόπεδο του Πλανήτη”…
Όσο για μας. Ας πανηγυρίσουμε που προς το παρών γλιτώσαμε τα χειρότερα. Διότι καλύτερα το χειρότερο σενάριο αυτής της συμφωνίας με τους δυσβάστακτους φόρους (που να δούμε πως και ποιος θα τους πληρώσει), παρά το σενάριο της καταστροφής (βλ. Βενεζουέλα του Μαδούρο) και της εξόδου από το ευρώ…
* Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
