Η μόνιμη επωδός της «συναίνεσης» που βρίσκεται διαρκώς στην ατζέντα του πολιτικού συστήματος αλλά και των ΜΜΕ, μοιάζει περισσότερο σαν να θέλει να καλύψει με επικοινωνιακά τερτίπια αδιέξοδα της διακυβέρνησης του τόπου, παρά ότι είναι πραγματικό ζητούμενο. Τι κι αν οι πολίτες που σε τελευταία ανάλυση πληρώνουν το λογαριασμό της κάθε απόφασης που αφορά το μέλλον τους, βλέποντας πως έχει γίνει πλέον κανόνας το «κάθε πέρσι και καλύτερα» ζητούν με συντριπτικά ποσοστά στις σφυγμομετρήσεις εθνική συνεννόηση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση περί άλλων τυρβάζουν.
Προφανώς γιατί περισσεύει η υποκρισία και η καχυποψία.
[quote text_size=”small”]
Η κυβέρνηση βλέποντας την πρωτοφανή φθορά της στην κοινωνία και με καταγεγραμμένες τις δύο απώλειες από την κοινοβουλευτική της ομάδα, στην πρώτη και όχι δυσκολότερη δοκιμασία από μια σειρά που έπονται, νοιώθει ανασφαλής και προσπαθεί είτε να βρει συμμάχους, είτε να διαχύσει τις ευθύνες των σκληρών αποφάσεων σε όλους.
[/quote]
Όμως αν και η δημοκρατική αντιπολίτευση στο σύνολό της, έδωσε δείγμα γραφής, ψηφίζοντας το καλοκαίρι τη συμφωνία με συντριπτικά ποσοστά, σώζοντας τη χώρα στο παρά πέντε από μια καταστροφική έξοδο από την ευρωπαϊκή οικογένεια, το σύστημα του Μαξίμου, είτε από απειρία, είτε από ιδεοληψία, είτε από αλαζονεία, άφησε την πρωτοφανή ευκαιρία για το μέλλον της χώρας, να παρέλθει ανεπιστρεπτί, όπως εκ’ του αποτελέσματος φαίνεται.
Μάλιστα μετά την χωρίς αποτέλεσμα για τις επιδιώξεις του πρωθυπουργού, σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στην Προεδρία της Δημοκρατίας, το κλίμα μεταξύ των κομμάτων και κυβέρνησης έχει επιδεινωθεί, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να επιρρίψει τις ευθύνες της δικής του διακυβέρνησης, στην αντιπολίτευση. Φυσικό είναι λοιπόν, τα επιτελεία των αντιπολιτευόμενων κομμάτων να εκτιμούν, πως κάθε κοινοβουλευτική στήριξη – σε ένα κυβερνητικό σχήμα που μοιάζει να παραπαίει, προσπαθώντας να κρύψει με ανέξοδους λεονταρισμούς τους φόβους του για το άμεσο μέλλον -, θα είναι καταστροφικό για τα ίδια.
Ωστόσο και υπό την πίεση της κοινής γνώμης, όλοι μιλούν για εθνικό σχέδιο σωτηρίας, καλύπτοντας τις μύχιες ελπίδες τους πως σε μια πιθανή κατάρρευση της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, θα βγουν κερδισμένοι. Βέβαια η εικόνα της αντιπολίτευσης, πλην ίσως της μαχητικής Φώφης Γεννηματά, αλλά και του τηλεοπτικού Βασίλη Λεβέντη, είναι επιεικώς θλιβερή, με την ΝΔ, να φθείρεται από τα εσωκομματικά τερτίπια, μηχανισμών και υποψηφίων αρχηγών. Θα ’λεγε κάποιος πως με τέτοια αντιπολίτευση, ο δρόμος του επικοινωνιακού Αλέξη Τσίπρα θα ήταν ανέφελος και η κυβερνητική του θητεία ένας διασκεδαστικός περίπατος.
Έτσι θα ήταν αν η κυβέρνηση δεν είχε απέναντί της μια κοινωνία που νοιώθει για μια φορά ακόμα εξαπατημένη, αυτή τη φορά όμως από εκείνους που την παρέσυραν για αρκετά χρόνια στο διχαστικό ψευδοδίλημμα όπως αποδείχθηκε, μνημόνιο αντιμνημόνιο, με σκοπό όχι να τα καταργήσουν αλλά κατακτώντας την εξουσία να τα εφαρμόσουν με σκληρότερο τρόπο. Δε μοιάζει μακρινή λοιπόν η ώρα, που όπως ο πρώτος εμπνευστής του αντιμνημονιακού αγώνα, Αντώνης Σαμαράς πλήρωσε το αντίτιμο της διάψευσης που έφερε μετά τα Ζάππεια η κυβίστηση, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας θα πληρώσει τα επίχειρα των προεκλογικών του υποσχέσεων, που έγιναν καπνός και αυτές, «πριν αλέκτωρα φωνήσαι τρις».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
