Είναι νωρίς να βγάλει κανείς συμπεράσματα από το διήμερο συμπόσιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Εκ πρώτης όμως όψεως τα αποτελέσματα που μέλει να προκύψουν φαίνεται ότι θα είναι πενιχρά. Το γεγονός ότι το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ πέρα απο τη μετάλλαξη του, συμμετέχει στην κυβέρνηση Σαμαρά ως μόσχευμα δεν του επιτρέπει να έχει ιδεολογική αυτοτέλεια και πολιτική αυτονομία.
Και στην πορεία του χρόνου, ή μάλλον ο χρόνος είναι εκείνος που θα προσδιορίσει την πορεία του σε σχέση με το αν θα ενσωματωθεί στον κορμό της συντηρητικής παράταξης ή θα απορριφθεί με συνέπεια να μην έχει δυνατότητα αυθυπαρξίας. Το μέλλον θα δείξει.
Είναι όμως προφανές ότι στο Συνέδριο – Συμπόσιο, δεν αναβαπτίστηκε η ηγετική ομάδα στην ιδεολογική και πολιτική κολυμβήθρα της Διακήρυξης της 3η Σεπτέμβρη. Δεν τιμήθηκαν οι αξίες του Πατριωτικού και Σοσιαλιστικού Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974. Δεν αναδείχθηκαν και δεν επικαιροποιήθηκαν οι αξίες του σοσιαλισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εθνικής συμφιλίωσης που στο μέτρο του δυνατού εφάρμοσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην κυβερνητική του θητεία 1981 – 1996. Διακωμωδήθηκε παρά τιμήθηκε η ημέρα της ιστορικής διακήρυξης, η οποία, διακήρυξη, μέσα σε λίγες γραμμές είχει αποδώσει το όραμα και τους στόχους για την εθνική αναγέννηση η οποία στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την λαϊκή κυριαρχία, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση και πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας.
Συνήχθησαν εκεί,οι μνημονιακοί,πλην όμως αμνήμονες, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς την ελάχιστη μετάνοια ενώπιον του λαού, για τα δεινά που σώρευσε το μνημονιακό και νεοφιλελεύθερο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οποία απογοήτευση.Δεν ακούστηκαν ουσιαστικές προτάσεις,δεν δαιτυπώθηκαν λύσεις εξόδου απο τη κρίση και έλειψε ολοσχερώς η ειλικρινής αυτοκριτική για τον νεοφιλελευθερισμό που ακολούθησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ κατα την μετααανδρεική περίοδο.
Όλες οι κατακτήσεις που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θεμελίωσε, εμπέδωσε και διεύρυνε με τρόπο πρωτόγνωρο και ριζοσπαστικό στις ευρύτερες λαϊκές μάζες,στην πρώιμη,την ανδρεική εποχή σαρώθηκαν στην κυριολεξία από την αντεπανάσταση που έκανε τα τελευταία χρόνια το μεταλλαγμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ της οποίας ηγήθηκαν οι διάδοχοι του ιδρυτή.
Στα πλαίσια του συμποσίου ο Κώστας Σημίτης έκανε μια αξιόλογη πρόταση , με την οποία τόνισε την ανάγκη νέας αφετηρίας χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ιμάμηδες και χωρίς αρχηγούς.
Με τη πρόταση αυτή αποδεικνύει ο Κώστας Σημίτης οτι γνωρίζει εκείνο το οποίο έχουμε βαρεθέι να γράφουμε, ότι δηλαδή οι ηγεσίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ, που συνδέονται με τα μνημόνια, που έχουν συνδέσει το όνομά τους με χαράτσια, τα ομόλογα των ιδιωτών , και οι οποίες συνέπραξαν και συγκυβερνούν με τη Ν.Δ. χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς στοιχειώδεις διακριτές θέσεις σε καίρια θέματα κοινωνικής πολιτικής, με δύο λόγια εκείνοι που έγιναν μοχλοί ανατροπής και ισοπέδωσης των κεκτημένων του ελληνικού λαού, εκείνοι που ισοπέδωσαν πρωτόγνωρες (επαναστατικές) κοινωνικές κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα και ταυτόχρονα έγιναν μοχλοί και όργανα της αντεπανάστασης του οικονομικοπολιτικού ελιτισμού, μιας αντεπανάστασης που πήρε πίσω τα δικαιώματα του πολίτη, δεν μπορούν να έχουν ρόλο στη νέα αφετηρία πολλώ δε μάλλον να εγγυηθούν για την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης και την ανασύστασή της. Γιατί απλά δεν πείθουν, δεν εμπνέουν, δεν συσπειρώνουν, δεν ενώνουν τους πολίτες, δεν ομογενοποιούν το ευρύτερο κοινωνικό φάσμα όλων εκείνων των λαϊκών δυνάμεων που είναι θύματα της πολιτικής που ασκήθηκε από το ύστερο ΠΑ.ΣΟ.Κ. της μετάλλαξης και της συγκυβέρνησης.
Η επίκληση ότι όλα έγιναν χάριν της σωτηρίας της πατρίδας, αφηρημένα και αόριστα, αν δεν αποτελεί εμπαιγμό, έχει σχετική αξία, όταν αυτός ο ιερός στόχος, δηλαδή η σωτηρία της πατρίδας, αποσυνδέεται από τη σωτηρία του λαού ο οποίος όχι μόνο δεν σώζεται αλλά θυσιάζεται.
Η πρόταση Σημίτη είναι σε παράλληλη πορεία με την πρόταση που έχουμε διατυπώσει για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς στον ενδιάμεσο χώρο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
