Διαβάζοντας την τοποθέτηση Βαρουφάκη στο Eurogroup, έχω την αίσθηση ότι η συμφωνία είναι πολύ κοντά…
Έχει δεχθεί τα πάντα και κινείται προς την σωστή κατεύθυνση. Δε συζητώ για τις ιδιωτικοποιήσεις αυτές έχουν προ πολλού συμφωνηθεί. Δε συζητώ για το ασφαλιστικό που κι εδώ νομίζω επί της αρχής συμφωνούν – καθώς κι ο ίδιος ο Τσίπρας στην περίφημη συνέντευξη του στο Νίκο Χατζηνικολάου είχε παραδεχθεί ότι πρέπει να το είχαμε λύσει μόνοι ανεξαρτήτως μνημονίων. Δε συζητώ ούτε για το πρωτογενές πλεόνασμα, που κι εδώ έχει υπάρξει συμφωνία ως προς το ύψος του, γεγονός που αφενός, δημιουργεί την ελάχιστη βάση εθνικής συναίνεσης και αφετέρου ανοίγει το δρόμο για την κατάρτιση ενός αξιόπιστου προγράμματος για την επίτευξη του.
Συζητώ για τη διασφάλιση αξιοπιστίας της όποια συμφωνίας και τον τρόπο εφαρμογής της.
[quote text_size=”small”]
Ο βαθμός αξιοπιστίας πχ επιτυγχάνεται με το Δημοσιονομικό Συμβούλιο που θα παρακολουθεί σε εβδομαδιαία παρακαλώ βάση και θα αξιολογεί τον κρατικό προϋπολογισμό – κάτι που απέχει πολύ από τη ρητορεία περί εθνικής ανεξαρτησίας…
[/quote]
Μιλάμε δηλαδή για στενό κορσέ εποπτείας μακράν των όσων είχαμε ζήσει κατά το παρελθόν και υπέστησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Η ειρωνεία της τύχης τα φερε έτσι, ώστε ο Βαρουφάκης να “προτείνει” στους εταίρους να (του) κάνουν όσα τα “αντιδημοκρατικά” και εθνικά “αντι-κυριαρχικά” (δεν) έκαναν στους προηγούμενους…
Ως προς τον τρόπο τώρα, υπάρχει ένας συνδυασμός μέτρων και μεταρρυθμίσεων. Παρακάμπτω τα των φόρων (γιατί εδώ ο Βαρουφάκη υπόσχεται ένα νέο φορολογικό που προφανώς θα συμφωνηθεί με τους θεσμούς και μένει να δούμε πως θα διαμορφωθεί).
Εστιάζω κυρίως στο θέμα των εργασιακών, όπου υπάρχει εμφανώς διαφορά αντίληψης μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών, αλλά θεωρώ απολύτως εσφαλμένη την προσέγγιση της ελληνικής πλευράς. Οι μισθοί διαμορφώνονται στη βάση προσφοράς και ζήτησης εργασίας. Καμία συλλογική σύμβαση δεν μπορεί να τους καθορίσει, ούτε να τους προστατέψει. Το αντίθετο. Ο Βαρουφάκης επικαλείται το παράδειγμα των νέων εργαζομένων μερικής απασχόλησης που εργάζονται με μισθούς 300€ σε αλυσίδες καταστημάτων και απολύονται στα 24 για να προσληφθούν νέοι. Ως διαπίστωση είναι ορθή, πλην όμως αφήνει ασυγκίνητους τους πιστωτές. Όχι επειδή είναι απαραίτητα κοινωνικά ανάλγητοι, αλλά διότι γνωρίζουν το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων να έχουν και εργασία και καλοπληρωμένη δεν επιτυγχάνεται με το να υποχρεώσουν τις αλυσίδες καταστημάτων να τους κρατήσουν και να τους πληρώσουν καλά, αλλά με ελαστικές μορφές που θα δίνουν ευκαιρίες στους νέους (και όχι μόνο) να εργαστούν αλλού με καλύτερους όρους. Το μόνο πεδίο που μπορούν να απορροφηθούν είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας. Αν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις καταρρέουν υπό το βάρος των φόρων, των υποχρεωτικών εισφορών και της υποχρέωσης να καταβάλουν μισθούς συν εισφορές σε εργαζόμενους που δεν καλύπτουν πλήρως τον κύκλο εργασιών τους, τότε οι νέοι δεν έχουν άλλες επιλογές και γίνονται βορά στις ορέξεις των αλυσίδων, των πολυεθνικών και των μεγάλων εταιριών που μονοπωλούν την προσφορά εργασίας και άρα έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν τους όρους τους…
[quote text_size=”small”]
Συνεπώς, αν η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να σπάσει τον φαύλο κύκλο δεν έχει παρά να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να πριμοδοτήσει ελαστικές μορφές απασχόλησης (π.χ. εργόσημο) για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Θα δει τότε τους δείκτες της αδήλωτης εργασίας (την οποία πάλι διαπιστώνει..) να μειώνεται, τους δείκτες της ανεργίας να πέφτουν, την εισφοροδιαφυγή να υποχωρεί, τα ασφαλιστικά έσοδα να αυξάνονται και το κυριότερο τους επαγγελματίες συνδικαλιστές να χάνουν το λόγο ύπαρξης τους…
[/quote]
Από αυτή την μικρή “λεπτομέρεια” κρίνονται πολλά και αλλάζει άρδην όλη η ισορροπία του υπό διαπραγμάτευση αξιόπιστου (με την έννοια της βιωσιμότητας) προγράμματος. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ απόφαση της κυβέρνησης είναι να πλήξει ακριβώς, όσους έχουν ίδιον συμφέρον από τη συντήρηση αυτού του στρεβλού καθεστώτος. Δηλαδή τις μεγάλες αλυσίδες που (η ίδια προσχηματικά καταγγέλλει) και τις ηγεσίες των συνδικάτων που ενώ κουβαλάνε ψήφους (δεν εκπροσωπούν τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ τα συμφέροντα των μεγαλοιδιοκτητών έναντι των οποίων, υποτίθεται, στρέφονται…). Αυτός είναι εξάλλου ο μικρο και μάκρο παρασιτισμός στον οποίο εύστοχα είχε αναφερθεί στο παρελθόν ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Σε ό,τι αφορά στη “τεχνική” διαδιασία των 27 δισ. ομολόγων του SPM που κρατά η ΕΚΤ, ομολογώ πως δεν το γνωρίζω και θα είχε ενδιαφέρον να υπάρξουν διευκρινίσεις από τον υπουργό, εφόσον ερωτηθεί…
Ως γενική αίσθηση τώρα διαπιστώνω ένα Βαρουφάκη με συναίσθηση των ευθυνών του – ασχέτως τι λέει στο δημόσιο λόγο του. Π.χ. διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να πληρώνει τους πιστωτές – κάτι βεβαίως που η κυβέρνηση το έχει αποδείξει στην πράξη εξαντλώντας τα αποθετικά του κράτους σε μια προσπάθεια να εμφανιστεί συστημικά συνεπής… Από την άλλη τώρα πως συμβαίνει την ίδια ώρα που έλεγε αυτά στο Eurogroup και έδινε την τοποθέτηση του στη δημοσιότητα, να καταγγέλλει στους Irish Times τους Ευρωπαίους πως δεν τον άφησαν να πει τις “προτάσεις” του, αυτά μόνο η πολιτική ψυχοπαθολογία το εξηγεί… Τελοσπάντων… πρέπει να δεχθούμε ότι αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί ως άλλος Τζέκιλ και Χάιντ που μεταμορφώνεται κατά το δοκούν αναλόγως σε ποιους απευθύνεται…
[quote text_size=”small”]
Ωστόσο, πέραν του εσωτερικού μετώπου στο οποίο η κυβέρνηση φροντίζει με κάθε τρόπο να διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία για να μπορεί να διαπραγματεύεται στο εξωτερικό, αυτό που έχει σημασία είναι να υπογράψει όσα η ίδια (υποτίθεται) προτείνει, με την ελπίδα οι εταίροι να εμμείνουν και στις μεταρρυθμίσεις εδώ και τώρα, ώστε αυτή τη φορά να μη δώσουν το παραμικρό περιθώρια σε ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα δικά της για να εξυπηρετεί την εκάστοτε εκλογική της πελατεία.
[/quote]
Έχω ξαναγράψει πως θα πρέπει να ευγνωμονούμε τελικά αυτή τη κυβέρνηση των “ριζοσπαστών”, οι οποίοι θα βάλουν την υπογραφή τους για τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε χρόνια πριν να γίνουν, μεταρρυθμίσεις που οι “φιλο-ευρωπαϊκές” και “φιλελεύθερες” πολιτικές δυνάμεις δεν τολμούσαν να υπογράψουν.
Πέραν τούτου όμως το πολιτικό ζήτημα τη συγκεκριμένη “ριζοσπαστική” συγκυβέρνηση δεν είναι τόσο αν θα υπογράψει, αλλά αν θα εφαρμόσει όσα υπογράψει… Προσωπικώς δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιος θα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις. Αρκεί αυτές, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να υπογραφούν. Το νερό θα έχει μπει στο αυλάκι και το ποτάμι δεν θα γυρίζει πίσω. Η Ευρώπη θα μας σύρει στην αγκαλιά της είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει το πεθαμένο πολιτικό μας σύστημα… Και η κοινωνία, όπως έδειξε η συγκέντρωση της περασμένης Πέμπτης (ίσως και η αυριανή) είναι έτοιμη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση…
Υ.Γ. Την περασμένη Τετάρτη στην τηλεόραση του ΑΡΤ και το “Εκρηκτικό Δελτίο” του Αντώνη Μυλωνάκη επιχείρησα να εξηγήσω γιατί η εμμονή στην “κόκκινη γραμμή” των εργασιακών αποτελεί την πλέον αντεργατική επιλογή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δεχθώ μια άνευ προηγουμένου προσωπική επίθεση από το μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, Βασίλη Πριμικίρη, ο οποίος με αποκάλεσε εκπρόσωπο της πιο μαύρης συντήρησης στη χώρα, απειλώντας μάλιστα ότι θα ψάξει να με βρει στη λίστα των δημοσιογράφων που έκαναν σεμινάρια στο ΔΝΤ, για τους οποίους όπως εξομολογήθηκε εκ των υστέρων θα επέλθει “κλάδεμα”…
Αν η άποψη που διατύπωσα παραπάνω για τα εργασιακά αρκεί για να χαρακτηριστώ εκπρόσωπος της μαύρης συντήρησης θα δεχθώ με χαρά τη ρετσέτα. Σε ό,τι αφορά στο επικείμενο “κλάδεμα” μου έχω την περιέργεια να δω από που θα προκύψει. Διότι η μόνη επαφή που διατηρώ πλέον με τη δημοσιογραφία είναι η παρουσία μου στο new-Deal το οποίο δεν έχει την παραμικρή δουλεία και δε λογοδοτεί πουθενά – πέραν των αναγνωστών του. Όπως δε θα λογοδοτούσε στο ΔΝΤ και σε κανένα άλλον θεσμό, αν ο ιδρυτής του είχε την τιμή να προσκληθεί για ενημέρωση την οποία βεβαίως μετά χαράς θα αποδεχόταν…