Η ΝΔ δεν αποτελεί πλέον το τελευταίο κοινοβουλευτικό ανάχωμα του καταρρέοντος ελληνικού πολιτικού συστήματος. Από τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς εξαναγκάστηκε να ρίξει την «αντι-μνημονιακή μάσκα» αποδεχόμενος ανοικτά μαζί με ΠΑΣΟΚ, (ίσως και ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ) το όποιο κόστος, όχι μόνο της ψήφισης της δανειακής σύμβασης, αλλά και της εφαρμογή των δεσμεύσεων και υποχρεώσεων που την ακολουθούν, χάνει ουσιαστικά το προνομιακό επιχείρημα της «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου που πιθανώς να του εξασφάλιζε αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές.
Από σήμερα, θα βρίσκεται κι αυτός στο κάδρο της αντιμνημονιακής κριτικής και θα αρχίσει να εισπράττει το μερίδιο της φθοράς που θα εξαντλεί γρήγορα και προτού καν αναλάβει εξ ολοκλήρου τις τύχες της χώρας το πολιτικό κεφάλαιο που με κόπο και πολλούς ελιγμούς οικοδόμησε επί ενάμισι χρόνο, αρνούμενος να υπογράψει το «λάθος» που προσδιόριζε το «μείγμα» της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής κυβέρνησης και Τρόικας.
Προφανώς, ο πρόεδρος της ΝΔ αναγκάστηκε να επιλέξει το μικρότερο κακό από δυο κακές επιλογές. Να συμμετάσχει ενεργά στο «επιβεβλημένο» από τις συνθήκες και τους ξένους δανειστές σχήμα συγκυβέρνησης, ελπίζοντας σε κάποιες βελτιώσεις. Ή να αρνηθεί και να βρεθεί απομονωμένος με το στίγμα του «καιροσκόπου» και «ανεύθυνου» ηγέτη ενός κόμματος εξουσίας με σαφή και ξεκάθαρο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Διότι από τη στιγμή που το δίλημμα μετατοπίστηκε από το «ναι» ή «όχι» στη δανειακή σύμβαση, στο «παραμονή ή αποπομπή» της χώρας από τη ζώνη του ευρώ, ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε άλλη επιλογή.Στο μόνο που μπορεί να ελπίζει στο εξής είναι – με την ενεργή συμμετοχή του που θα καταστεί διακριτή στο εκλογικό σώμα – να επιτευχθεί: Πρώτον, η συμπλήρωση της δανειακής σύμβασης με ένα αναπτυξιακό εργαλείο ρευστότητας που θα ανακόψει την αυξητική τάση των απολύσεων, που θα αποτρέψει τη ραγδαία περικοπή μισθών και συντάξεων, θα επιτρέψει την εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών νοικοκυριών και επιχειρήσεων (αν όχι μερική διαγραφή των χρεών του). Δεύτερον, η διαμόρφωση ενός νέου φορολογικού καθεστώτος που θα στηρίζεται στην ισονομία ανάλογα με τη φοροδοτική ικανότητα και θα εξασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη.Αλλά, αν και απίθανη, ακόμα κι αν υπήρχε μια τέτοια προοπτική, μέρισμα “επιτυχίας” θα είχε και το ΠΑΣΟΚ…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
