Τρία μηνύματα προς τρεις διαφορετικούς αποδέκτες στέλνει ο Αντώνης Σαμαράς με το άρθρο του στο Έθνος της Κυριακής, συνοδεύοντας το καθένα με το ανάλογο δίλημμα.
Σε κάθε περίπτωση οι προθέσεις του αναφορικά με τη στάση που θα τηρήσει στο εξής είναι σαφής και ξεκάθαρη και προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Δεν είναι διατεθειμένος να φύγει! Και αυτό έχει την πολιτική του σημασία, για τους δανειστές, τους βουλευτές της αντιπολίτευσης που ταλαντεύονται για τη στάση τους στην προεδρική εκλογή, το ΣΥΡΙΖΑ.
Δεδομένης λοιπόν της αποφασιστικότητας του …να δώσει τη μάχη μέχρις εσχάτων, ο Πρωθυπουργός απαντά στη σκληρή στάση της Τρόικας: “Όταν έχουμε σπάσει όλα τα ρεκόρ μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων και δημοσιονομικής προσαρμογής μέσα σε ελάχιστο χρόνο κανείς δεν μπορεί να μας μέμφεται ότι, τάχα “δεν κάναμε αρκετά””.
Πράγματι, αυτή είναι η πεποίθηση του. Ο Αντώνης Σαμαράς θεωρεί ότι έχει κάνει πολλά. Πάρα πολλά. Πολλά εκ των οποίων δεν τα πιστεύει κατά βάθος, διότι πολύ απλά είχε και έχει αντίθετη άποψη.
[quote text_size=”small”]
Θα μπορούσε βεβαίως να τον ψέξει κανείς ότι προσχώρησε με ευκολία στη γερμανική πολιτική της “ακραίας λιτότητας” (ή πολιτικώς ορθώς, “δημοσιονομικής προσαρμογής” ή κατά την αριστερή ρητορική “εσωτερικής υποτίμησης”…) όταν ο ίδιος υποστήριζε και εξακολουθεί να πιστεύει σε ένα διαφορετικό “μείγμα πολιτικής”. Ήταν όμως λόγοι πολιτική ρεαλισμού που του επέβαλαν τη συγκεκριμένη πολιτική. Δεν παρασύρθηκε από το “γερμανικό λόμπι” στην Ελλάδα, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, ούτε θεώρησε ως θέσφατο την επιλογή μετακύλισης των ζημιών των πτωχευμένων ευρωπαϊκών τραπεζών στις πλάτες των Ευρωπαίων πολιτών.
[/quote]
Την υιοθέτησε όμως, αναγκαστικά, ως μια προσωρινή, μεταβατική λύση (επιβαλλόμενη από τους “ισχυρούς της ΕΕ”), προκειμένου η χώρα να μείνει στο παιχνίδι αναζήτησης μιας εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής (μιας νέας συνολικής “ευρωπαϊκής λύσης”) που έτσι κι αλλιώς απαιτείται και συζητείται ευρέως κατά μήκος της ευρωπαϊκής ελίτ.
Η λύση λοιπόν εφαρμόστηκε με το όποιο τεράστιο κόστος για την κοινωνία, το οποίο ο ίδιος πρωτίστως εισπράττει πολιτικά. Για αυτό και βιάστηκε, ίσως, να μιλήσει για το “τέλος των μνημονίων” με τις όποιες επιπτώσεις αυτής της επιλογής.
[quote text_size=”small”]
Αυτό όμως που θέλει να πει ο Αντώνης Σαμαράς είναι πως δεν δέχεται να χρεωθεί εξ ολοκλήρου το κόστος μιας επιλογής που, κατά την άποψη του, υπηρέτησε το εθνικό συμφέρον. Πολύ περισσότερο δε προτίθεται να θυσιαστεί στο βωμό των εσφαλμένων πολιτικών επιλογών και της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας.
[/quote]
Αρνούμενος να παραδόσει την εξουσία (που θα διευκόλυνε, ενδεχομένως το Βερολίνο) αρνείται να εκτονώσει προσωρινά την ένταση για να δώσει παράταση χρόνου στο Βερολίνο να διαχειριστεί με καλύτερους όρους την αναπόφευκτη μεταστροφή της πολιτικής του, έναντι και εντός της ΕΕ. Το μήνυμα λοιπόν προς τους δανειστές είναι σαφές. Αναλάβετε τώρα τις ευθύνες. Η “επόμενη μέρα” απαιτεί πολιτική συμφωνία και προϋποθέτει πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα. Με μια Ελλάδα σε πολιτική αστάθεια, κινδυνεύει συνολικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Για αυτό και τυχόν παραίτηση του από την εξουσία θα αποτελούσε εμμέσως πλην σαφώς αναγνώριση του λάθους που κάνανε άλλοι, ως δικό του. Κι αυτό, αισθάνεται πως δεν είναι δίκαιο για την πολιτική του υστεροφημία, πρώτον και μη χρήσιμο για την επόμενη μέρα της Ελλάδας και ευρύτερα της Ευρώπης. Θα το παλέψει λοιπόν κι όπου βγει… Σε κάθε περίπτωση η ορθότητα ή μη της στάσης του θα κριθεί ιστορικά, εκ του αποτελέσματος…
Αντίστοιχα, ο Αντώνης Σαμαράς επιδιώκει να επιμερίσει αναλογικά το κόστος και στους βουλευτές οι οποίοι και θα κληθούν να ψηφίσουν στην προεδρική εκλογή.
[quote text_size=”small”]
Οι βουλευτές είναι το κλειδί των εξελίξεων. Είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού κι οφείλουν κι εκείνοι με τη σειρά τους να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.
[/quote]
Μπορεί πράγματι να αντιμετωπίζουν προβλήματα στις εκλογικές τους περιφέρειες αντιμετωπίζοντας τη δυσφορία του κόσμου, πλην όμως είναι αντιμέτωποι με το πραγματικό διακύβευμα και κατ’ επέκταση με το δίλημμα: πολιτική σταθερότητα, δηλαδή εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, ή πολιτική αστάθεια, δηλαδή εκλογές. Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται, λόγω του κλίματος που έχει δημιουργηθεί. Οι δημοσκοπήσεις το αποτυπώνουν το αποτυπώνουν. Από τη μια εμφανίζουν διχασμένο το εκλογικό σώμα ως προς την αναγκαιότητα πρόωρων εκλογών και από την άλλη ότι δεν καθίσταται εφικτή κυβερνητική λύση.
[quote text_size=”small”]
Ευλόγως προκύπτει ανάγκη εθνικής συνεννόησης, προτού η κατάσταση αφεθεί στην τύχη της.
[/quote]
Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναζητούν τους 180. Όμως, όσο το τοπίο δεν ξεκαθαρίζει η εξεύρεση τους καθίσταται δυσχερής. Και είναι σίγουρο πως αν η “καυτή πατάτα” των τελικών αποφάσεων περιέλθει στα χέρια των βουλευτών, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Για την ώρα χρόνος υπάρχει. Οι εσωτερικές ζυμώσεις είναι έντονες. Σταδιακά ο ένας μετά τον άλλο τοποθετούνται για να προκαλέσουν τοποθετήσεις. Ο Αντώνης Σαμαράς στο άρθρο του διατύπωσε τη θέση του. Δήλωσε ξεκάθαρα ότι επιδιώκει την πολιτική συνεννόηση για να “τελειώνουμε με την πολιτική αστάθεια, οριστικά, εκλέγοντας Πρόεδρο Δημοκρατίας τους επόμενους δυο τρεις μήνες”. Φάνηκε επίσης ξεκάθαρος ότι η δική του αποχώρηση δεν μπορεί να αποτελεί όρο της εθνικής συνεννόησης. “Θέλω πολιτική συνεννόηση για να σταθεροποιηθεί η χώρα. Όχι για να “διευκολύνω” όσους την αποσταθεροποιούν”.
Η ξεκάθαρη αυτή θέση αποτελεί απάντηση στον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος ως όρο εθνικής συνεννόησης θέτει συμφωνία για ημερομηνία πρόωρων εκλογών και Πρόεδρο Δημοκρατίας κοινής αποδοχής που θα εκλέξει η επόμενη Βουλή. Με το άρθρο του στο Έθνος ο Αντώνης Σαμαράς ξεκαθάρισε πως “αν αλλάξουν στάση σε ένα μόνο, στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, η συνεννόηση μαζί τους μπορεί να γίνει και αύριο!” Αυτό σημαίνει ένα μικρό, αλλά σημαντικό βήμα προόδου.
[quote text_size=”small”]
Ουσιαστικά, ο Πρωθυπουργός διαμηνύει στην αξιωματική αντιπολίτευση ότι είναι έτοιμος να συζητήσει και συμφωνήσει σε πρόσωπο που θα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
[/quote]
Φυσικά, δεν το λέει ευθαρσώς, αλλά αυτό εννοεί. Και πράγματι η πρόταση του θα αποτελούσε λύση διαφυγής και άρσης του αδιεξόδου. Σε άλλη περίπτωση το δίλημμα θα μεταφέρονταν στο ΣΥΡΙΖΑ που θα καλούνταν να αναλάβει και την πολιτική ευθύνη για ό,τι προκύψει από την αδυναμία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας.
[quote text_size=”small”]
Για το ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Για το ΣΥΡΙΖΑ το μείζων θέμα είναι η αλλαγή πολιτικής και η συγκρότηση εθνικού μετώπου απέναντι στους δανειστές. Αυτό για να γίνει εφικτό, θεωρούν, ότι απαιτεί νωπή λαϊκή εντολή και μια νέα κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνητικό εταίρο τη ΝΔ!
[/quote]
Η πρόταση Παπαδημούλη αυτό κόμιζε και κατά το στενό πυρήνα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε μια ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να προσχωρήσει έγκαιρα στο “αντιμνημονιακό μέτωπο”, επαναπροσδιορίζοντας τη ελληνική θέση έναντι των δανειστών.
Με την άποψη αυτή συντάσσεται, ως φαίνεται, και η καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ που πολιτεύεται με γνώμονα την “επόμενη μέρα” της παράταξης, αντιλαμβανόμενη πως “το πρόγραμμα δεν βγαίνει” και πως όσο εφαρμόζεται η σημερινή πολιτική η χώρα δεν θα ανακάμπτει ανεξάρτητα της προεδρικής εκλογής με αποτέλεσμα στο τέλος το κόμμα να δώσει την αναπόφευκτη εκλογική μάχη υπό δυσμενέστερους όρους που μοιραία θα οδηγήσει την παράταξη σε ανάλογη συρρίκνωση με αυτή που αντιμετωπίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ.
Το πρόβλημα εδώ που περιπλέκει την κατάσταση είναι τριπλό.
Πρώτον, ο Αντώνης Σαμαράς αντιλαμβάνεται πως η συγκεκριμένη πρόταση συνεπάγεται τη συμφωνία του στους όρους “παράδοσης – παραλαβής” της εξουσίας – κάτι που δεν δέχεται, όσο πιστεύει ότι έδωσε πραγματικά τον αγώνα για τη σωτηρία της χώρας. Θεωρεί ότι μια τέτοια λύση δεν τιμά την πολιτική του υστεροφημία και επιβεβαιώνει όσους εκ των συνεργατών του τού εμφυσούν τη λογική της “στημένης λεμονόκουπας”.
Δεύτερον, ο Αντώνης Σαμαράς, με τη συμπαράσταση του Ευάγγελου Βενιζέλου και των τεχνικών προβλέψεων του Γκίκα Χαρδούβελη, θεωρεί ότι μπορεί να πετύχει τελευταία στιγμή μια πολιτική συμφωνία με τους δανειστές και πως αν υπερπηδήσει το εμπόδιο της προεδρικής εκλογής, η οικονομία θα ανακάμψει και θα δώσει τη μάχη της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης υπό ευνοϊκότερους όρους.
Τρίτον, η στάση του Ευάγγελου Βενιζέλου.
[quote text_size=”small”]
Ο Αντώνης Σαμαράς καλείται να αποφασίσει αν θα πάρει το πολιτικό ρίσκο να άρει την πολιτική στήριξη στο πρόσωπο του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης ή να κρατήσει μέχρι τέλους τη συμμαχία μαζί του.
[/quote]
Είναι βέβαιο πάντως, πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ανεπιθύμητος στην επόμενη εξίσωση εξουσίας. Είναι ανεπιθύμητος από τους Καραμανλικούς που τον θεωρούν βαρίδι, είναι ανεπιθύμητος σίγουρα από το ΣΥΡΙΖΑ που τον θεωρούν πολιτικά αναξιόπιστο, είναι ίσως ανεπιθύμητος και από το ίδιο του το κόμμα – πόσο μάλλον μετά την ευθεία αμφισβήτηση από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Η παραπάνω ανάλυση επιβεβαιώνει την ύπαρξη πολιτικού αδιεξόδου ή για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του ίδιου του πρωθυπουργού στο άρθρο στο Έθνος της Κυριακής, πως “το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει”…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
