Και δια γυμνού οφθαλμού η πολιτική μας σκηνή θυμίζει έντονα κουκλοθέατρο. Κούφια αντιπολιτευτικά πυρά, δύστοκη διακυβέρνηση, στείρα κομματικά τηλεκαβγαδάκια, μια αίσθηση μικρότητας και ταυτόχρονα ματαιότητας βαραίνει στο σκηνικό και στην κοινή γνώμη. Η πολιτική είναι ένα έργο που παίζεται ενώπιον κενών καθισμάτων. Ενδιαφέρει μόνο τα γυαλιστερά κοπρόσκυλα παντός καιρού, που διεκδικούν ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κόκκαλο παρασιτικής εξουσίας.
[quote text_size=”small”]
Χάσαμε ως λαός τις ψευδαισθήσεις μας. Αλλ’ ακόμη φοβόμαστε την αλήθεια.
[/quote]
Δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, όλα ετούτα τα χρόνια της κρίσης, οι πρωθυπουργοί που διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον δεν ήσαν παρά μισθωμένα πιστόλια με αποστολή την υλοποίηση της συνταγογράφησης των δανειστών-εταίρων μας. Έπεσαν, γιατί απέτυχαν. Ούτε ο σημερινός πρωθυπουργός μπορεί να αποτελεί εξαίρεση. Ρόλος μισθωμένου πιστολιού του επιβλήθηκε για την εξαναγκαστική υλοποίηση του τρίτου μνημονίου. Ή, για να το πούμε διπλωματικότερα, ασκεί κι αυτός πολιτική με το πιστόλι των δανειστών στον κρόταφο. Έχει βέβαια στη φάση αυτή την αμέριστη υποστήριξη του ευρωϊερατείου και όχι μόνο.
[quote text_size=”small”]
Βλέπουν οι πιστωτές ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι ο μόνος που διαθέτει κάποια λαϊκή πίστωση και στοιχειώδη βούληση για να περάσει τον Ρουβίκωνα των προαπαιτούμενων σ’ αυτή την έρημη χώρα της πολιτικής φαιδρότητας.
[/quote]
Θεωρεί κι η Ουάσινγκτον ότι η ευθυγράμμιση/συμμόρφωση του με τα δικά της προαπαιτούμενα είναι ειλικρινής. Με δυο λόγια: αφού τον υπέταξαν, τον υιοθέτησαν.
Υπάρχει πολιτική (και δη εξουσίας) χωρίς συμβιβασμούς; Ρητορικό ερώτημα. Αλλά ο συμβιβασμός για έναν απομονωμένο πρωθυπουργό μιας κατησχυμένης χώρας δεν απέχει πολύ από συνθηκολόγηση άνευ όρων. Ο υιοθετημένος Αλ. Τσίπρας είναι σήμερα εξ ανάγκης εντολοδόχος των δανειστών μας. Τη φάση αυτή πρέπει να την περάσει, και μάλλον θα την περάσει. Η αντιπολίτευση είναι επιεικώς ανύπαρκτη και η κοινωνία έχει μοιρολατρικά αποδεχθεί τον μονόδρομο του μνημονίου. Το μέλλον όμως του σημερινού πρωθυπουργού θα κριθεί από τη δυνατότητα του να διαμορφώσει περιθώρια για μια πολιτική πραγματικής εθνικής ανασυγκρότησης μέσα στον ευρωπαϊκό κορσέ. Μπορεί; Α, αυτό είναι άλλου παπά φραγγέλιο!
Το σκίτσο είναι το Θοδωρή Μακρή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
