Είναι αξιοπρόσεκτη η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσουν ένα κλίμα πολιτικής έντασης. Λειτουργώντας με τον αναχρονισμό της πολιτικής κουλτούρας που ανδρώθηκαν αρκετά από τα στελέχη τους, θεωρούν ότι ο “καβγάς” τους μπορεί να τους εξασφαλίσει πολιτικά οφέλη.
Η σκέψη είναι απλοϊκή. Το ΠΑΣΟΚ αναζητά ένα “εσωτερικό εχθρό”, που υποτίθεται επενδύει στο “μπάχαλο”, για να του φορτώσει όλα τα δεινά του τόπου. Με τον τρόπο αυτό φιλοδοξεί να ανακόψει τη δυναμική της αυτόκλητης και ακομμάτιστης κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά “στην αδιέξοδη πολιτική του Μνημονίου” τις ψήφους δυσαρέσκειας που θα τον συντηρήσουν στη ζωή. Με τον τρόπο αυτό φιλοδοξεί να προσεγγίσει το Κίνημα των Αγανακτισμένων.
Ωστόσο, η απλοϊκή σκέψη δεν απαντά – εξ ου και απλοϊκή – στο βασικό ερώτημα: Ποιος πιστεύει ότι ο καβγάς δεν είναι προσχηματικός; Ποιος πιστεύει ότι τα δυο κόμματα δεν ανεβάζουν καθημερινά μια παράσταση σε θέατρο σκιών; Με απλά λόγια, οι επιτελείς των δυο κομμάτων πιστεύουν, πράγματι, ότι υπάρχουν τόσο αφελείς ψηφοφόροι που να παίρνουν στα σοβαρά την επιχειρηματολογία τους; Και που δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική σκοπιμότητα πίσω απ’ όλα αυτά;
Λογικά, η απάντηση θα έπρεπε να βρίσκεται σε στοιχεία που συγκεντρώνουν τα κομματικά επιτελεία. Δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι υπάρχουν στοιχεία που να τεκμηριώνουν επιστημονικά την παραπάνω προσέγγιση και συνεπώς να πρόκειται για …πεποίθηση που στηρίζεται σε υποθέσεις.
Αλλά ακόμα κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, το ζητούμενο είναι αν και κατά πόσο η πρακτική της έντασης μεταξύ των δυο κομμάτων, παραπέμπει σε μια υπεύθυνη πολιτική στάση που εξυπηρετεί το δημόσιο έναντι του στενού κομματικού συμφέροντος. Η επιφύλαξη είναι διάχυτη σε μια κοινωνία προβληματισμένη που αναζητά λύσεις και τρόπους εκτός και πέρα από κομματικά στερεότυπα, αποκηρύσσοντας συλλογικά τον αναχρονισμό των κομμάτων.
Προφανώς, τα επιτελεία των κομμάτων, συνειδητά ή ασυνείδητα, αρνούνται να δουν τη νέα πραγματικότητα. Αρνούνται να πιστέψουν ότι η κοινωνία αντιλαμβάνεται πλέον τα κομματικά παιχνίδια και πρακτικές, με αποτέλεσμα είτε να απαξιώνει τα κόμματα και να απέχει, είτε να εκφράζεται ερήμην τους. Η δεύτερη εκδοχή είναι που ασκεί και τη μεγαλύτερη πίεση στο πολιτικό σύστημα. Διότι υπερβαίνει την κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης και εξελίσσεται σε ρήξη της κοινωνίας με το κομματικό σύστημα.
Συνεπώς, όσο η ρήξη θα εκφράζεται με τον ειρηνικό τρόπο διαμαρτυρίας της “πλατείας”, τόσο το τέλος του σημερινού κομματικού συστήματος θα επιταχύνεται. Ένα τέλος που οι εκφραστές του είναι λογικό να επιδιώκουν να αποτρέψουν ή ετεροχρονίσουν με κάθε τρόπο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
