Η συζήτηση γύρω απ’ τον σχηματισμό κυβέρνησης “συνευθύνης” ή κυβέρνησης “εθνικής σωτηρίας” με τη συμμετοχή των περισσοτέρων δυνατό πολιτικών δυνάμεων, δεν είναι απλώς ένα “μικροκομματικό” παιχνίδι για τη δημιουργία εντυπώσεων. Αφορά ευθέως τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και τη διαμόρφωση της καλύτερης διαπραγματευτικής τακτικής έναντι των δανειστών για τροποποιήσεις (ή …προσθέσεις) του Μνημονίου – το οποίο εκ του αποτελέσματος απέτυχε κι ευλόγως καταδικάστηκε από την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών.
Είναι σαφές πως η χώρα δεν θα πορευτεί ασφαλώς στο μέλλον, με ρήξεις και συγκρούσεις. Όμως, οι συνθέσεις και οι συναινέσεις αποτελούν μάλλον πολυτέλεια όταν ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού βρίσκεται στο κοινωνικό περιθώριο, αισθάνεται αδικημένο, φλερτάρει με την απόλυτη φτώχεια, δίνει τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης και διαχωρίζεται από ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας που ακόμα συντηρείται και μάχεται για τη διατήρηση των όποιων “κεκτημένων”.
Συνεπώς, οι πολιτικές δυνάμεις έχουν υποχρέωση και ευθύνη απέναντι στην χώρα να μην υποθάλψουν τον κοινωνικό διαχωρισμό, επενδύοντας πολιτικά στην απελπισία,. Αντιθέτως, οφείλουν να δώσουν εκ των άνω το μήνυμα της κοινής προσπάθειας για εθνική ανόρθωση, προσδίδοντας στις έννοιες της συναίνεσης, της συνεργασίας, ή της …συνευθύνης (κατά τον ορισμό του Ευάγγελου Βενιζέλου) ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, με αδιαπραγμάτευτο εθνικό στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της.
Έξω από αυτό το πλαίσιο, οι παραπάνω έννοιες μετατρέπονται αυτονόητα σε πρόσχημα για την αποφυγή ανάληψης των όποιων πολιτικών ευθυνών, μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο άλλης μιας εθνικής καταστροφής ή ένας εθνικού διχασμού που ήδη προεξοφλούνται από αρκετούς…
Είναι σαφές πως στις Δημοκρατίες την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης αναλαμβάνει το πρώτο κόμμα συνεπικουρούμενο από πολιτικές δυνάμεις με συγγενείς απόψεις και στόχους. Όπως είναι αυτονόητο πως ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης διαδραματίζει το δεύτερο κόμμα.
Στην ελληνική περίπτωση, ειλικρινή διάθεση συνεργασίας και συγκυβέρνησης από τα κόμματα που μπορούν να προσφέρουν κυβερνητική λύση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), με το δεύτερο κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) θα προϋπόθετε την αποδοχή σημαντικού μέρους τόσο της στρατηγικής, όσο και του προγράμματος του – κάτι μάλλον αδύνατον με τα σημερινά δεδομένα. Οποιαδήποτε άλλη πρόσκληση και επιμονή υποκρύπτει κομματική ιδιοτέλεια. Καθολική δε παράβλεψη των θέσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αδιαφορία ως προς τις αγωνίες μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.
Από την άλλη πλευρά, ειλικρινή διάθεση άσκησης υπεύθυνης αξιωματικής αντιπολίτευσης, προϋποθέτει σεβασμό της συνταγματικής τάξης, ώστε να μην δοθούν αφορμές σε οιοδήποτε τύπου παρεκτροπές και …εκτροπές! Προϋποθέτει επίσης πνεύμα κατανόησης των δυσκολιών της επαναδιαπραγμάτευσης και συμμετοχής στην εθνική προσπάθεια εξασφάλισης καλύτερων όρων χρηματοδότησης και αξιοποίησης της όχι μόνο για την αποπληρωμή τόκων, αλλά για την δημιουργία νέου πλούτου που θα δώσει πραγματικά τη δυνατότητα στη χώρα να τηρήσει τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
