“ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ” ΚΑΙ “ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ”

Μοίρασε το

Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε στο σημερινό πολιτικό περιβάλλον τί σημαίνουν οι έννοιες προοδευτικός και αντιδραστικός, δήλωσε πρόσφατα ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, απευθυνόμενος

κυρίως προς την Αριστερά αλλά και προς το εσωτερικό του κόμματός του, οι συνδικαλιστές του οποίου το τελευταίο διάστημα και με την πίεση του μνημονίου, ανταγωνίζονται ποιος θα πει τη μεγαλύτερη «επαναστατική» ατάκα.

Ας αφήσουμε όμως την Αριστερά η οποία έχει εθιστεί στις λαϊκιστικές κορώνες και ας δούμε τί γίνεται στον πραγματικό κόσμο.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια προοδευτικό χαρακτηρίζαμε κάθε πολιτικό ή πολίτη που δεν δίσταζε να κάνει τομές και αλλαγές, είτε στην πολιτεία είτε στην εργασία του, που θα βελτίωναν τη ζωή του ιδίου σε συνάρτηση με την ευημερία του συνόλου. Αυτούς δηλαδή που είτε τους παραδοσιακούς θεσμούς είτε νέους σύγχρονους που θέσπιζαν, τους σέβονταν, και τους χρησιμοποιούσαν ως καθαρούς κανόνες για τη λειτουργία μιας ανοιχτής, δημοκρατικής και ισότιμης απέναντι στους νόμους κοινωνία. Και από την άλλη χαρακτηρίζαμε αντιδραστικό ότι πήγαινε κόντρα σε κάθε εκσυγχρονισμό, αυτό που προωθούσε το ίδιο όφελος, αυτό το περιβάλλον που οι θεσμοί κατασκευάζονταν μόνο για να λειτουργούν υπέρ κάποιων προνομιούχων κοινωνικών ή πολιτικών ομάδων.

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες ωστόσο μπορεί οι έννοιες να εξακολουθούσαν να ορίζουν τα ίδια πράγματα, κάποιοι καπάτσοι άρχισαν να τις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Αυτός ας πούμε που χάιδευε τα αυτιά του κόσμου, παρουσιάζοντας μια ψεύτικη εικόνα της οικονομικής κατάστασης της χώρας εμφανιζόταν ως προοδευτικός και αυτός που έβλεπε το κακό «με δρασκελιές να πλησιάζει» και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για όλους, χαρακτηριζόταν εχθρός του λαού και αντιδραστικός. Αυτός επίσης ο αρχισυνδικαλιστής για παράδειγμα σε μια δημόσια εταιρία που πάλευε και κέρδιζε παράλογα επιδόματα για τους εργαζόμενους που εκπροσωπούσε, αυξάνοντας πρόσκαιρα τις αμοιβές τους, αλλά και τις ανισότητες, μιας και δεν είχαν όλοι τη δυνατότητα να κατεβάζουν διακόπτες, ήταν προοδευτικός, ενώ εκείνοι που έβλεπαν ότι έτσι που πήγαιναν τα πράγματα δεν υπήρχε βιώσιμο μέλλον για την εργασία τους και ζητούσαν σχέδια αναδιάρθρωσης και νοικοκυρέματος χαρακτηρίζονταν «εχθροί των εργαζομένων» και σχεδόν προπηλακίζονταν από τους «προοδευτικούς».

Την κατάληξη τη βιώνουμε όλοι πλέον και γνωρίζουμε «στο πετσί μας» που οδήγησε όλη αυτή η κουτοπόνηρη «προοδευτική ρητορική» τη χώρα. Και επειδή τελευταία κάποιοι βουλευτές κυρίως των δύο κομμάτων εξουσίας, προσπαθούν να γίνουν αρεστοί στους χειμαζόμενους πολίτες, λέγοντας τους ωραία λόγια που πιστεύουν ότι θέλουν να ακούσουν, ανταγωνιζόμενοι στα ίσια όχι μόνο τους επαγγελματίες «επαναστάτες» της Αριστεράς αλλά και τους εργατοπατέρες, το μόνο τελικά καταφέρνουν είναι να επιτείνουν τη λαϊκή δυσφορία προς όλο το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της μεταπολίτευσης που οδήγησε τη χώρα στα σημερινά της αδιέξοδα. Γιατί όταν ο φόβος για το μέλλον κινδυνεύει να μετατραπεί σε απόγνωση, το χάϊδεμα των αυτιών μπορεί να εκληφθεί μόνο ως ειρωνεία ή κακόβουλη φάρσα.

Το άρθρο δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου