Όταν μια εταιρεία αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη της στο ακέραιο, κηρύσσει πτώχευση! Η διαδικασία μερικής αποπληρωμής χρεών προς πιστωτές, προμηθευτές, εργαζόμενους κοκ που ακολουθεί δεν αλλάζει το γεγονός της πτώχευσης.
Το ίδιο ισχύει και για τα κράτη. Η Ελλάδα πτώχευσε όταν συμφώνησε κούρεμα (διαγραφή χρέους) της ονομαστικής αξίας των ομολόγων της και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του υπολοίπου. Με απλά λόγια, η Ελλάδα έχει ήδη πτωχεύσει.
Το ιστορικά οξύμωρο είναι πως ουδείς το ομολογεί ευθέως. Ή ακριβέστερα η πτώχευση της ονομάστηκε PSI plus. Ο λόγος που έγινε αυτό είναι για να μην προκληθεί πιστωτικό γεγονός που θα ενεργοποιήσει τα ασφάλιστρα κινδύνου CDS – όπου κάποιοι θα κερδίσουν πολλά και κάποιοι άλλοι θα χάσουν περισσότερα. Ό,τι λοιπόν συζητείται τώρα πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες των τραπεζών, κυβερνήσεων, hedge funds κοκ, είναι ένας “εθελοντικός διακανονισμός” όπου όλοι θα κερδίσουν ή έστω θα χάσουν από λίγο.
Το ερώτημα είναι απλό: Είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο; Κάποιοι το θεωρούν εφικτό. Κάποιοι άλλοι ανέφικτο. Δηλαδή κάποιοι δεν θα δεχθούν να χάσουν ή κάποιοι άλλοι θα θελήσουν κερδίσουν πολλά ή περισσότερα με αποτέλεσμα το deal να χαλάσει. Είναι πολύ πιθανό, σχεδόν νομοτελειακό ότι το PSI Plus θα ναυαγήσει.
Προκύπτει κι ένα άλλο ερώτημα. Ποιοι συμμετέχουν στο deal, ποιοι έχουν τον τελευταίο λόγο και εν προκειμένω τι κερδίζουν ή τι χάνουν από όλη αυτή τη διαδικασία οι Έλληνες πολίτες. Τυπικά στο deal συμμετέχουν οι ιδιώτες πιστωτές, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ με τον τελευταίο, τυπικά, λόγο να τον έχει η κυβέρνηση. Αυτή, που υποτίθεται πως, εκπροσωπεί τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών.
Συμπέρασμα λοιπόν πρώτο: Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει και άρα δεν φοβάται την πτώχευση. Η πλειονότητα των Ελλήνων υφίσταται ήδη τις επιπτώσεις της πτώχευσης. Στην αγορά δεν κυκλοφορεί ελάχιστο ρευστό και με την δεδηλωμένη πρόθεση των πιστωτών να μην δανείσουν στο πτωχευμένο ελληνικό κράτος χρήματα για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία, κτλπ και αυτό το ελάχιστο ρευστό που κυκλοφορεί θα στερέψει. Συνεπώς, πιάσαμε πάτο. Ή θα καταλάβουμε ότι τον πιάσαμε σε ένα δυο μήνες.
Συμπέρασμα δεύτερο: Η ελληνική κυβέρνηση είναι η μόνη που μπορεί να διαψεύσει τον καλλιεργούμενο μύθο ότι “αποφασίζουν άλλοι για μας” με αυτήν σε ρόλο παρατηρητή, κάνοντας κάτι πολύ απλό. Να εκμεταλλευτεί τα αντικρουόμενα συμφέροντα των πιστωτών, δίνοντας τέλος στο θέατρο του παραλόγου που συντηρεί την ασάφεια (που εκτρέφει την κερδοσκοπία) και εμποδίζει την ανάκαμψη. Να γυρίσει σελίδα, δίνοντας ευκαιρία στις υγιείς δυνάμεις του τόπου να ανασχεδιάσουν το μέλλον της χώρας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
