Αν παρακολουθούσε κάποιος ξένος, που δεν γνωρίζει τον τρόπο λειτουργίας συστήματος και προσώπων τα οποία συνθέτουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, θα πίστευε πως δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο τόσες πολλές και αγεφύρωτες απόψεις, όπως αυτές που εκφράζονται καθημερινά από τους υποψηφίους των κομμάτων, στα παράθυρα της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας.
Είναι όμως αυτή η κοινωνική πραγματικότητα που επιχειρούν να εκφράσουν οι επίδοξοι εθνοπατέρες ή μωραίνει Κύριος;
Γιατί ο κόσμος βράζει στο καζάνι της βίαιης φτωχοποίησής του, απροετοίμαστος, ανενημέρωτος και ως εκ τούτου ανέτοιμος να αντισταθεί στη μετατροπή του σε πειραματόζωο της οικονομικοπολιτικής ευρωπαϊκής ανακατάταξης. Λοιπόν, στο προεκλογικό πάνελ έχει απ’ όλα ο μπαξές.
Ευρωπαϊστές που «αίρουν το σταυρό του μαρτυρίου» και επιδιώκουν να μιλήσουν όλοι –και οι ίδιοι;– τη γλώσσα της αλήθειας και ανακαλύπτουν αναδρομικά πως υπάρχει περιθώριο διόρθωσης της οικονομικής πολιτικής υπέρ των ασθενέστερων. Πρώην αντιμνημονιακοί που στην πορεία είδαν το φως το αληθινό και έγιναν ξαφνικά υπεύθυνοι, υποστηρίζοντας ότι το Μνημόνιο 2 έσωσε τη χώρα και όχι το πρώτο.
«Υπερπατριώτες» που αφέθηκαν κουτοπόνηρα να λαϊκίζουν ρίχνοντας λάσπη στον ανεμιστήρα όταν ήταν μέσα στην παράταξή τους –καθώς βόλευε η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων χωρίς η ηγεσία να αναλαμβάνει κόστος κιτρινισμού–, καταγγέλλονται και εγκαλούνται για τους ίδιους λόγους από τους πρώην «συναγωνιστές» τους, όταν φυσικά αποσχίσθηκαν ιδρύοντας δικό τους κόμμα.
Γραφικοί που μετακινούν τις πολιτικές τους προτάσεις ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις, σαν το φούρνο του Χότζα. Και μια αυτοπροσδιοριζόμενη ως γνήσιος εκφραστής των αδικημένων, ομάδα κομμάτων εξ αριστερών, που αλληλοσπαράσσεται εμφανιζόμενη με λύσεις για πάσα νόσο, αναπαράγοντας το γνωστό «λεφτά υπάρχουν» με το νεφελώδες και μη πειστικό σύνθημα περί «ανώδυνης προσαρμογής», συμπληρώνεται από τον αυτόκλητο «εκπρόσωπο του λαού», που τουλάχιστον έχει ως καθαρή γραμμή την αποχώρηση από την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Αυτό το αντιφατικό και πολύχρωμο μωσαϊκό διεκδικεί για μια ακόμη φορά την ψήφο μας και δείχνει να βρίσκεται σε νιρβάνα, συμπεριφερόμενο με όρους παρελθόντος, φτάνοντας τους πολίτες που ζούνε τις επιπτώσεις της κρίσης στο πετσί τους, στα όρια της απελπισίας. Και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές, καθώς οι συσπειρώσεις των κομμάτων βρίσκονται ακόμη στο ναδίρ και η πλειοψηφία των πολιτών εμφανίζεται να αποφασίζει ποιους θα στείλει στη νέα Βουλή και ποιους θα αποβάλλει από αυτήν, κυριολεκτικά πάνω απ’ την κάλπη.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
