Είναι γνωστό σε όλους μας ότι πάρα πολλοί συμπολίτες μας αρέσκονται να συμπεραίνουν την πορεία των πολιτικών πραγμάτων, είτε κάνοντας αυτοσχέδιες δημοσκοπήσεις στο περιβάλλον τους, είτε ακούγοντας τους συνήθως θορυβούντες, είτε υιοθετώντας τις επίσημες δημοσκοπήσεις, όταν αυτές βέβαια επιβεβαιώνουν τα ήδη δεδομένα συμπεράσματα-επιθυμίες…
Και φυσικά στο ρευστό πολιτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στη μνημονιακή Ελλάδα, υπάρχει έφορο έδαφος να ανθίσουν όλα τα λουλούδια της εμπνευσμένης προφητείας για την κατεύθυνση της χώρας και κυρίως για την εικόνα της επόμενης μέρας.
Ίσως φταίει το κλίμα, όπως έλεγε διάσημος ποινικός για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, για να βγάλει κανείς συμπέρασμα από τις αντιφάσεις των ευρημάτων των επίσημων εταιριών μετρήσεων της κοινής γνώμης, που αντί να δηλώνουν αδυναμία πρόβλεψης και κυρίως αδυναμία εκτίμησης των διαθέσεων των πολιτών, επιμένουν με αποτελέσματα που περισσότερο μοιάζουν με στημένες φάρσες να θεωρούν ότι διαμορφώνουν κλίμα και καθορίζουν εξελίξεις! Ή μάλλον αυτό μάταια επιδιώκουν; Μήπως καλύτερα θα ήταν να αναβάλουν τις έρευνές τους μέχρι να εκτονωθεί, εν μέρει τουλάχιστον η οργή των πολιτών; Εκείνων φυσικά που τιμούν την έννοια πολίτης, και όχι εκείνων που προσπαθούν να καλύψουν ανομίες και παράνομα συμφέροντα με μαϊμού οργισμένες κραυγές.
Γιατί όπως έλεγε γνωστός δημοσκόπος, όταν μόνο δύο στους δέκα ερωτώμενους απαντούν στις ερωτήσεις των ερευνητών, και οι υπόλοιποι οκτώ κλείνουν το τηλέφωνο ή δεν απαντούν, για ποιες προβλέψεις και ποια συμπεράσματα μπορούμε να μιλάμε; Και αν αθροιστεί το ποσοστό του λευκού και άκυρου με τους αναποφάσιστους και τους οργισμένους, μήπως το εναπομείναν δείγμα είναι απολύτως μη αντιπροσωπευτικό για να βγάλει κάποιος συμπεράσματα που να δικαιολογούν το τηλεοπτικό κλίμα που αρκετοί «μαϊντανοί» μονίμως καλεσμένοι από αδίσταχτους λαϊκιστές και αγχωμένους για τηλεθέαση τηλεαστέρες, επιχειρούν να δημιουργήσουν.
Προφανώς η κατάσταση που βιώνουν, χώρα και πολίτες είναι δυσχερής και πρωτόγνωρα για προηγμένη κοινωνία ασφυκτική. Το αποτέλεσμα αυτής της πίεσης μπορεί να έχει ως πρώτη έκφραση την άρνηση της συμμετοχής στο γνωστό πολιτικό αλισβερίσι, οι κήνσορες ακυρωμένοι να χάνουν το ρόλο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, και οι θεράποντες να στέκονται αμήχανοι και αδύναμοι απέναντι στο καινούργιο που νομοτελειακά γεννιέται μέσα από την τέφρα της κρίσης, και οι δημοσκόποι να έχουν χάσει το μπούσουλα. Εκείνο που είναι πάντως βέβαιο είναι πως το λαϊκό αίτημα για αλλαγές σε όλα έχει πάψει να είναι ένα ακόμα κούφιο σύνθημα και έχει αποκτήσει πλέον ουσιαστική σημασία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
