Έχουμε πλέον εθιστεί πως στην πολιτική όλα επιτρέπονται, αρκεί να υπάρχει κάποια αληθοφανής δικαιολογία που φυσικά θα αντικαταστήσει με εύλογο τρόπο την πραγματική αιτία της εκτροπής, που είναι βέβαια το καλώς ή κακώς εννοούμενο προσωπικό πολιτικό συμφέρον, η καλύτερα την πολιτική επιβίωση κάποιου. Ο λόγος για τα φαινόμενα που βιώνουμε σήμερα όπου “αδέρφια…και παλικάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια”.
Μήπως η κρίση σήμανε το τέλος των ιδεολογιών; Μήπως χρησιμοποιείται από κάποιους για να αποκρύψουν τις μύχιες προσωπικές τους φιλοδοξίες προβάλλοντας ως άρχουσα ιδεολογία, την εθνική ανάγκη; Μια εθνική ανάγκη όντως υπαρκτή, που οι φερόμενοι σωτήρες, είναι σαφώς μέρος της δημιουργίας της; Η ταύτιση με Σαμαρά που αποφάσισε ο Ε. Βενιζέλος προκαλώντας έντονες αντιδράσεις και στο κόμμα του αλλά και στη ΝΔ που κυβερνάει, ας μη το ξεχνάει και ο ίδιος λόγω της δικής του συμμετοχής, υπακούει σ’ αυτή την ανάγκη;
Ή μήπως είναι και αυτό ένα κομμάτι από το παζλ της μελλοντικής συγκατοίκησης; Όμως εδώ προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα! Αν το εθνικό θέμα της ελληνικής χρεοκοπίας απαιτούσε και απαιτεί την υπέρβαση των πολιτικών διαφορών γιατί εκβιάστηκε η λήξη της συναινετικής κυβέρνησης Παπαδήμου, με επακόλουθο τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, που φυσικά καταγράφηκε πριν την δεύτερη πλασματική πόλωση, η πραγματική απήχηση των κομμάτων; Μόνο και μόνο επειδή κάποιοι από τους βαρόνους των ελληνικών ΜΜΕ, επιθυμούσαν την πρωθυπουργία Σαμαρά, με κάθε τρόπο και κάθε μέσο; Και το ΠΑΣΟΚ τι ακριβώς ρόλο παίζει σε αυτό το σενάριο; Το κόμμα της κεντροαριστεράς που στην κυριολεξία με όλα τα θετικά και τα αρνητικά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πιο ευημερούσα και ειρηνική περίοδο της Ελλάδας, κατά την οποία είχε το μεγαλύτερο διάστημα την ευθύνη της διακυβέρνησης, μοιάζει να έχει απεμπολήσει τον κυρίαρχο πυρήνα της ύπαρξής του. Την πατριωτική του διάσταση. Προφανώς μόνο κακόπιστοι ή επικαιρικοί διαστρευλωτές των γεγονότων μπορούν να ισχυριστούν ότι το 2009 η νέα κυβέρνηση παρέλαβε κάτι λιγότερο από ολική καταστροφή.
Και αντί, ως όφειλε να εκθέσει με δίκαιο αλλά δρακόντειο τρόπο τους υπαίτιους, καταγγέλλοντας το εγκληματικό ψεύδος, προσφεύγοντας άμεσα στη λαϊκή ετυμηγορία, με τους νέους όρους που είχαν διαμορφωθεί, προτίμησε τη λήθη και την ανάληψη μιας ευθύνης που δεν της αναλογούσε. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Οι ένοχοι τιμητές! Και αυτοί που σπατάλησαν άδικα το πολιτικό τους κεφάλαιο, αντί επαίνων στον Καιάδα. Και το χειρότερο; Οι ριψάσπιδες στο προσκήνιο. Όπως το έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός, “ο Εφιάλτης θα φανεί.. κ’ οι Μήδοι… θα διαβούνε”. Τώρα δημιουργείται, και μετά την κυβερνητική κρίση και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, μια κατάσταση ιδεολογικής συνύπαρξης των δύο πρώην κραταιών πόλων του δικομματισμού, που φυσικά ενέχει κυρίως τα στοιχεία μιας προσωπικής συμφωνίας κορυφής, στο βωμό μιας κατά την δική τους εκδοχή, εθνικής ανάγκης. Μόνο που ο φόβος μπορεί να φυλάει τα έρημα, όμως έχει αποδειχθεί πως δεν κρατάει πολύ στο χρόνο ως πολιτική εκδοχή. Αν συνυπολογήσουμε ότι πέραν των ακροτήτων της πολιτικής φλυαρίας, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού φυσικά τόξου, το μόνο που δεν επιδιώκουν είναι η καταστροφή της χώρας, μπορούμε πλέον να διακρίνουμε, έστω και δύσκολα, ποιο είναι το παλιό που φεύγει και ποιο είναι το καινούργιο που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα να έρχεται.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
