Μια σημαντική παρενέργεια της κρίσης, είναι και η αποδυνάμωση ή η ανακατανομή δυνάμεων των γνωστών επιχειρηματικών και μιντιακών κέντρων εξουσίας, είτε επειδή βρέθηκαν ευάλωτα με ανοίγματα δανειακά δυσανάλογα του κύκλου εργασιών τους, είτε επειδή διαβλέποντας καταιγιστικές εξελίξεις στην μετά την κρίση εποχή, επιχειρούν να πιάσουν πόστο για την επόμενη μέρα.
Βλέπουμε λοιπόν συμμαχίες να διαρρηγνύονται, συμφωνίες να ανατρέπονται και χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη να διαδέχονται το ένα μετά από το άλλο. Είναι γεγονός πως η χώρα την τελευταία επταετία της ύφεσης, αλλά περισσότερο από το 2009 και εντεύθεν βιώνει έναν ακήρυχτο μεν οδυνηρά σκληρό ωστόσο οικονομικό πόλεμο, με θύματα κυρίως την πλειοψηφία των ασθενέστερων.
Και όπως κάθε πόλεμος στη χώρα μας ακολουθείται πάντα, όπως η ιστορία μας, μας αποδεικνύει, από εμφύλια σύρραξη. Αν αυτό δεν έγινε στην αρχή της κρίσης, παρά τις προσπάθειες των εμφυλιολάγνων, λόγω κυρίως της ψυχραιμίας που επέδειξε η πλειοψηφία των πολιτών που είδε με καχυποψία και τις κραυγές της πλατείας και τις «πατριωτικές» κορώνες στα τηλεπαράθυρα, ο εμφύλιος των συμφερόντων άρχισε και αναμένεται αδυσώπητος.
[quote text_size=”small”]
Ως γνωστόν το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και η Ελλάδα δεν κατόρθωσε ποτέ να αποκτήσει εθνική αστική τάξη, που θα έθετε τα συμφέροντα του έθνους πάνω απ’ τα δικά της. Έτσι εξηγείται και η φυγή των κεφαλαίων στο εξωτερικό, έτσι το γεγονός ότι ο πλούτος δεν επενδύεται στην χώρα που παρήχθη, έτσι και τα θαλασσοδάνεια σε αντιπαραγωγικές επιχειρήσεις, έτσι και το παιχνίδι των αλληλοεξαρτήσεων και των εκβιασμών πολιτικών και επιχειρηματιών που σηματοδοτεί την εγχώρια διαπλοκή.
[/quote]
Μια λοιπόν παρενέργεια της κρίσης που ενδεχομένως να ανακατέψει την τράπουλα, είναι πως πολλά από τα συμφέροντα που έπαιζαν σημαντικό ρόλο, είτε στο επιχειρείν είτε στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, είναι αναγκασμένα να αποδεχθούν δεύτερους ρόλους, ή ρόλους κομπάρσου ή και να αφανιστούν κάτω από τα νέα δεδομένα που επιβάλουν, η κατάσταση της χώρας και ο ασφυκτικός δημοσιονομικός έλεγχος των εταίρων και δανειστών. Τα θαλασσοδάνεια ελέγχονται, τα νέα είναι απρόσιτα ή δίνονται με το σταγονόμετρο, οι offshore είναι στο στόχαστρο της δικαιοσύνης, τα μέχρι χθες μονοπώλια δέχονται την ασφυκτική πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού, και οι πολιτικές συμμαχίες αδυνατούν, λόγω αποδυνάμωσης του ρόλου τους, να τα «εξυπηρετήσουν.
Είναι τόσο ρευστό το εγχώριο σκηνικό που το πολιτικο-επιχειρηματικό σύστημα μοιάζει να κινείται χωρίς σχεδιασμό και πυξίδα, σαν να ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Τα μαχαίρια βγήκαν με κάποια προειδοποιητικά δημοσιεύματα στις στήλες άποψης των ναυαρχίδων των συγκροτημάτων τύπου – με τις γνωστές δόσεις ηθικολογίας για κάλυψη και απόκρυψη απ’ το ευρύ κοινό – όμως οι αποδέκτες πήραν το μήνυμα και έδωσαν ανάλογη απάντηση, που σήμαινε ότι σήκωσαν το γάντι. Άλλωστε το τελευταίο που θα απασχολούσε τους πρωταγωνιστές της εμφύλιας αντιπαράθεσης των βαρόνων των μίντια, ήταν να την διεξαγάγουν με ηθικούς όρους, σε μια εποχή που έχει σημάνει το τέλος της αθωότητας.
Η συνέχεια ήταν να πέσουν βόμβες «αποκαλύψεων» κατά θεσμικού παράγοντα των βιομηχάνων και κατά αρχηγού πολιτικού κόμματος, με παράλληλη προαναγγελία νέων αποκαλύψεων «που θα σημάνουν ανατροπές». Είναι βέβαιο πως βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της μάχης, η οποία θα έχει πολλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα επεισόδια ακόμη. Ίσως με το σπάσιμο της ομερτά, στο τέλος ανοίξει η κακοφορμισμένη πληγή, για το καλό του τόπου. Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα επιβεβαιωθεί αυτή τη φορά η λαϊκή ρήση: «Όταν στο βάλτο παλεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
