Το βασανιστικό ερώτημα των τελευταίων χρόνων, γιατί δηλαδή όλες οι χώρες με προβλήματα έχουν εύκολα ή δύσκολα γυρίσει σε κάποια κανονικότητα και η χώρα μας δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Αν παρακολουθήσει κάποιος το επίπεδο του δημόσιου, αλλά και του ιδιωτικού διαλόγου από κάποια απόσταση, θα καταλάβει πόσο επί ξύλου κρεμάμενοι είμαστε και ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία.
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο που προσπαθεί περισσότερο ως μιντιακό και λιγότερο ως πολιτικό σύστημα να σταθεί όρθιο και κυρίως να παραμείνει πειστικό σε μια κοινωνία που την είχε εθίσει στην ικανοποίηση των αιτημάτων της, όσο παράλογα κι αν ήταν, φυσικά όχι από το περίσσευμα του εγχώριου προϊόντος, αλλά με όλο και περισσότερα δανεικά. Ένας τρόπος εξαγοράς ψήφων, με διακομματική συνεργασία όλου φυσικά του πολιτικού φάσματος, από το ένα άκρο στο άλλο. Τα δανεικά όμως κάπου στο 2009 τελείωσαν και μαζί τελείωσε και η άρχουσα ιδεολογία των παροχών, με αντάλλαγμα φυσικά την ψήφο και την κομματική στράτευση.
[quote text_size=”small”]
Γιατί βέβαια στο παιχνίδι δεν συμμετείχε μόνο ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, αλλά και μικρότερα κόμματα που ενώ αποκήρυτταν τον καπιταλισμό, κάλλιστα τον υπηρετούσαν, με δανειοδοτούμενες από «τον ιδρώτα του λαού» υπερχρεωμένες και στυγνές για τους εργαζόμενους, επιχειρήσεις.
[/quote]
Μια ζωή χτισμένη στο ψέμα και στην κουτοπονηριά, αποκλειόταν να έχει άλλο αποτέλεσμα από το σημερινό. Και τώρα οι κομματικοί μηχανισμοί, χωρίς χρήματα, χωρίς βαρβάρους να τρομοκρατούν τους πολίτες, χωρίς πειθώ για νέους παραδείσους που θα έφερναν, έχουν ξεμείνει με το φτωχικό ιδεολόγημα, την τελευταία άμυνα των αποτυχημένων, τις θεωρίες συνομωσίας. Ο κυβερνητικός συνασπισμός, ανακαλύπτει εχθρούς, χωρίς φυσικά να πείθει, ακολουθώντας την πεπατημένη των προηγούμενων, διαρρέει πως έχει ανακαλύψει μεγάλη φοροδιαφυγή, χωρίς ποτέ να αποκαλύπτει ονόματα παρά μόνο απρόσωπους αριθμούς, καταλήγοντας να την καταπολεμά με την διαπόμπευσή ενός θεσσαλονικιού καστανά.
Η δε αξιωματική αντιπολίτευση, βγάζει τα άπλυτά της στη φόρα, δίνοντας φιλί ζωής στην παραπαίουσα από τις αντιφάσεις λόγων και έργων συγκυβέρνηση. Το σκηνικό ευνοεί την αποστασιοποίηση και πολλοί συμπολίτες μας που προσεγγίζουν λογικά τα προβλήματα, γνωρίζουν πως κάποια στιγμή, τα Ζάππεια, τα σκισμένα μνημόνια, τα προαπαιτούμενα που θα ξηλώνονται νόμο νόμο, αλλά και τα παιδιάστικα τεχνάσματα περί «επαχθούς χρέους» που δεν πρόκειται να πληρώσουμε, τελειώνουν με επώδυνο τρόπο. Αυτοί όμως είναι δυστυχώς μειοψηφία. Η πλειοψηφία, βομβαρδισμένη από τις αντιφάσεις και τις ψευδαισθήσεις, απολαμβάνοντας τριτοκοσμική και κατευθυνόμενη ενημέρωση, είτε από κομματικά συμφέροντα είτε από επιχειρηματικά, είναι έτοιμη να υποκύψει στις νέες σειρήνες που θα την βομβαρδίσουν με υποσχέσεις, καθιστώντας το πρόβλημα της χώρας άλυτο και τα μνημόνια μόνιμα.