Ποιος κυβερνά αυτόν τον πλανήτη; Η απάντηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αποκρυσταλλωμένη. Κι ως τέτοια θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχει ένας και μόνος κυβερνήτης. Ευτυχώς…!!!
Παρ’ όλα αυτά όμως, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Και στο βάθος της πολύχρονης κρίσης σε ΗΠΑ και Ευρώπη να διακρίνονται τα πρώτα σημάδια μιας “παγκόσμιας διακυβέρνησης”. Μια τάση που κάποιοι πολιτικοί ηγέτες – χάριν νεοτερισμού – την ενισχύουν με τις κατά καιρούς δηλώσεις τους. Αν η τάση γίνει προοπτική τότε πολλά είναι τα ερωτήματα που εγείρονται. Ποιος ή ποια μικρή ομάδα θα αποτελούν το “παγκόσμιο κυβερνήτη” και με ποια στοιχεία δημοκρατικής νομιμοποίησης θα δικαιολογούν την ισχύ τους;
Προτού μπούμε στα βαθιά νερά μιας υποθετικής κατά τα άλλα, συζήτησης, θα ήταν σώφρον να δούμε τη σημερινή πραγματικότητα. Πρώτα απ’ όλα την κρίση στην Ευρωζώνη που απειλεί, ως λέγεται, να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και να διαλύσει το “ισχυρό ευρώ”. Σύμφωνα με τις ομολογίες των ίδιων των ηγετών της ΕΕ, η απειλή προέρχεται από δυο τρεις οίκους αξιολόγησης, δυο τρεις πανίσχυρες επενδυτικές τράπεζες και δυο τρεις πανίσχυρες πολυεθνικές. Πρόκειται για ομολογία που σοκάρει.
Αν την δεχθούμε δεν έχουμε παρά να παραδεχθούμε ότι μια ελίτ ιδιωτών, μια μικρή ομάδα ιδιωτικών επιχειρήσεων που δεν υπόκειται σε κανενός είδους δημοκρατικού ελέγχου, έχει συγκεντρώσει τόση δύναμη ισχύος που μπορεί να εκβιάζει και να επιβάλει τη θέλησή της σε δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες. Πρόκειται για παραδοχή που κινδυνεύει να ανατρέψει θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας και της έννοιας του έθνους-κράτους βάση των οποίων οικοδομήθηκε ο κόσμος τους τρεις τελευταίους αιώνες, επαναφέροντας την ανθρωπότητα στην εποχή του Μεσαίωνα και της φεουδαρχίας.
Στο πλαίσιο μιας τέτοιας διαδικασίας διαπιστώνει κανείς και μια δεύτερη παράλληλη τάση. Έναν ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνας για το ποιος ηγηθεί της “παγκόσμιας διακυβέρνησης”. Οι ΗΠΑ είναι σαφώς πιο οργανωμένες σε αυτόν τον πόλεμο. Έναντι των Ευρωπαίων διαθέτουν και θεσμούς και πολιτικοστρατιωτική ισχύ. Η ΕΕ εμφανίζεται διαιρεμένη και ανέτοιμη στη μάχη για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Τώρα τρέχει να δημιουργήσει τους δικούς της οίκους αξιολόγησης, τώρα τρέχει να βρει τρόπο να τυπώνει κι αυτή πληθωριστικό χρήμα. Κάτι που λογικά δεν της επιτρέπουν ούτε οι ΗΠΑ με τις “αγορές” τους, ούτε οι εθνικοί ευρωπαϊκοί εγωισμοί που αναβιώνουν σε κάθε μεγάλη κρίση.
Ένα είναι βέβαιο. Ότι ζούμε ιστορικές στιγμές και δεν θα αργήσει που όλο και περισσότεροι θα διαπιστώνουν πως πολλά από όσα ίσχυαν και γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, σύντομα θα έχουν αλλάξει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
