Η γελοιογραφία του Γιάννη Δερμιτζόγλου έδειχνε δυο τύπους να στέκονται έξω από τις κλειστές πόρτες του Μετρό με τον έναν από τους δυο να λέει: “Πάντως αυτοί οι τύποι στις συγκοινωνίες έχουν ένα σκανδαλώδες προνόμιο… να τους διορίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να τους υποστηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ”.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Χρήστος Βερελής και Γιώργος Σουφλιάς βόλεψαν αρκετή από την εκλογική τους πελατεία στο Μετρό, αλλά τους ξέφυγε ο Σταματόπουλος που κατέβηκε με τον ΑΝΤΑΡΣΙΑ. Οι υπόλοιποι νεοδημοκράτες και λοιποί συνδικαλιστές συντάχθηκαν πίσω του αφότου έσχισαν τις κομματικές τους ταυτότητες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Παντού, σε όλες τις ΔΕΚΟ η ίδια ακριβώς κατάσταση. Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Δεν ανέμενε κανείς από τα δυο κόμματα της Αριστεράς άλλου είδους στάση. Άλλωστε ανέκαθεν αλίευαν στα θολά, πόσο μάλλον τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει πια με το κιάλι την εξουσία.
Το πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο μέρος υπαλλήλων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα (όχι απαραίτητα εκείνων που εισήλθαν με αξιοκρατικές διαδικασίες και κρατούν όπως όπως το κρατικό οικοδόμημα να μην καταρρεύσει…) που μπήκαν από το παράθυρο και επί χρόνια απολάμβαναν υψηλούς μισθούς και προνόμια, εξακολουθούν να στηρίζουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης.
Η χώρα διανύει τον τρίτο χρόνο κρίσης, η ύφεση βαθαίνει, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα υποφέρουν είτε από περικοπές των μισθών τους, είτε από ανεργία και ορισμένοι συνάδελφοι τους του δημοσίου εξακολουθούν να βρίσκονται στο απυρόβλητο, έχοντας πάντα αποθέματα για απεργιακές κινητοποιήσεις – τις οποίες μάλιστα πληρώνονται…
Έπρεπε να γίνει η απεργία για να πληροφορηθούν οι πολίτες πως οι μηχανοδηγοί των συρμών παίρνουν διπλάσιο μισθό από ένα Λέκτορα Πανεπιστημίου ή ένα γιατρό του ΕΣΥ για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της κοροϊδίας και της αδικίας. Έπρεπε η κατάσταση να οδηγηθεί στο σημείο που οδηγήθηκε για να συνειδητοποιήσει με θλίψη ο Έλληνας πολίτης πως στην σοβιετικού τύπου ελληνική οικονομία, όλοι οι μισθοί εξομοιώνονται προς τα κάτω και με το ενιαίο (για όλους πλέον) μισθολόγιο, ο μισθός του γιατρού, του καθηγητή, θα γίνει ο ίδιος ή περίπου ο ίδιος με τους ανειδίκευτου εργάτη.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ποιος διόρισε τους σημερινούς απεργούς και ποιοι τους στηρίζουν σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι σύσσωμο του πολιτικό σύστημα αποδέχεται – αν δεν επιβάλλει – τη λογική εξομοίωσης των πάντων. Αφού δεν μπορεί να αξιολογήσει ικανότητες, δεξιότητες και προσφορά, επιλέγει το “ίδια για όλους”. Για τους υπόλοιπους, ιδιωτικούς υπαλλήλους και επιχειρηματίες, ουδείς ενδιαφέρεται.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
