Αναρωτιέται κανείς: Έχουν αντιληφθεί οι πρωταγωνιστές της εκλογικής μάχης πως οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το ποιος θα είναι ο “πρώτος” ή ο “αυτοδύναμος”;
Έχουν άραγε αντιληφθεί ότι η συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση γίνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους και σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο από το πρόσφατο παρελθόν;
Έχουν άραγε αντιληφθεί ότι αυτές οι εκλογές θα είναι οι πρώτες θα συναντήσουν τον όρισμο της “άμεσης δημοκρατίας”, υπό την έννοια ότι οι πολίτες δεν ψηφίζουν κόμματα, αλλά πρόσωπα;
Έχουν άραγε αντιληφθεί ότι τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας που υποκρύπτει ο προεκλογικός τους λόγος εντοπίζονται και καταδικάζονται ως πολυτελή ενασχόληση βολεμένων και καλοθρεμμένων αργόσχολων;
Ό,τι μας λέει ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι πως θέλει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα για να πάρει τη διερευνητική εντολή κυβέρνησης και να αναζητήσει τις “δυνάμεις της υπευθυνότητας, της αλληλεγγύης και των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων”. Εξαιρετική διατύπωση! Πλην όμως ξεπερασμένη στην Ελλάδα της κρίσης και της αβεβαιότητας. Μιας Ελλάδας που δεν μπορεί πια να παραβλέψει και να μη διερωτηθεί: Ποιες είναι οι δυνάμεις της υπευθυνότητας; Ποιος τις προσδιορίζει και με ποιο κριτήριο; Τι σημαίνουν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις; Υπάρχουν μεταρρυθμίσεις που δεν είναι προοδευτικές;
Ό,τι μας λέει ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι πως θέλει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα, ώστε ο ίδιος να είναι ο καταλύτης μιας συμμαχίας, της οποίας, όπως διατείνεται, δεν θα θέσει τη δική του πρωθυπουργία ως προϋπόθεση για συνεργασία! Ποια όμως είναι η συμμαχία που ονειρεύεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Ποιες κοινωνικές συναινέσεις θα τη στηρίζουν και θα τη νομιμοποιούν;
Διότι προτού μπούμε στην κουβέντα των μετεκλογικών σεναρίων, όπου (εδώ μπαίνει το εκβιαστικό δίλημμα) η επιβεβαίωση των δημοσκοπήσεων θα οδηγήσει σε πολιτικό αδιέξοδο – άρα ακόμα χειρότερες μέρες από όσες προβλέπονται και λέγονται, υπάρχει μια άλλη κουβέντα που πρέπει να προηγηθεί.
Είναι ο διάλογος με την κοινωνία. Ένας διάλογος που καταδικάστηκε να μην υπάρξει ποτέ. Να μην γίνει ποτέ. Είναι ο διάλογος των πρωταγωνιστών με τους πολίτες και τα προβλήματα τους. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν συνέβη κάτι ανάλογο. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόσο μεγάλη, επιτακτική ανάγκη της πολιτικής ηγεσίας να ακούσει τα προβλήματα των πολιτών και να σπεύσει σε λύσεις, αλλά που έκλεισε αυτιά και μάτια ωσάν να μην υπήρχε η ανάγκη, ωσάν η χώρα να όδευε στην ευημερία και την ευμάρεια με αυτόματο πιλότο.
Κι είναι αυτός ο διάλογος που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις συμμαχιών υπευθυνότητας και …προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, που δεν υπάρχει. Και που η έλλειψη του θα οδηγήσει στο πολιτικό αδιέξοδο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
