Η καθυστέρηση του Γ. Παπανδρέου να κάνει γνωστές τις προθέσεις του, τόσο σε ότι αφορά το δικό του πολιτικό μέλλον, όσο και για το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του και προεδρεύει ο ίδιος, έβγαλε στην επιφάνεια πολλές φανερές και απόκρυφες επιθυμίες στελεχών που έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως υποψήφιοι ηγέτες της επόμενης μέρας.
Οι δηλώσεις, οι συνεντεύξεις, καθώς και η βιασύνη μερικών «πρωτοκλασάτων», έχουν κατακλύσει το τελευταίο διάστημα τα ΜΜΕ, και αν δεν προκαλούν αδιαφορία σε όλη την κοινωνία που αγωνιά από την κρίση που βιώνει, σίγουρα προκαλούν απορία. Ποια ακριβώς όμως είναι η «πίτα» εξουσίας που θέλουν να διεκδικήσουν;
Μήπως όλος ο αγώνας είναι μάταιος, καθώς αν αρχίσει ο κλεφτοπόλεμος, εν όψει μάλιστα της προοπτικής οι εκλογές να γίνουν εν μέσω εσωκομματικών διαδικασιών διαδοχής, θα δώσουν στο κόμμα το τελικό χτύπημα διάλυσής του; Θα μου πείτε αυτό είναι κακό; Φυσικά και δεν είναι καθώς σύμφωνα με το νόμο της πολιτικής, ένα νέο σχήμα θα καλύψει το κενό.
Μπορεί λοιπόν όλος αυτός ο θόρυβος να έχει ως αποτέλεσμα έναν αγώνα για ένα «πουκάμισο αδειανό». Το ερώτημα ωστόσο που μένει αναπάντητο στους πολίτες και ιδίως στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, είναι αν π.χ. ο Χρυσοχοΐδης ή ο Λοβέρδος ή η Διαμαντοπούλου, υπουργοί για πολλά χρόνια του Κινήματος και στενοί συνεργάτες της εκάστοτε ηγεσίας, μπορούν να εμφανιστούν πειστικά ως φορείς της ανανέωσης και του καινούργιου. Φυσικά η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνον από το σώμα που θα κληθεί να εκλέξει τη νέα ηγεσία, όταν αυτό αποφασιστεί, και κυρίως από τη συμμετοχή που θα έχουν οι πολίτες στη διαδικασία.
Το βέβαιο είναι πως το ΠΑΣΟΚ πρώτο από τα κόμματα της μεταπολίτευσης, έχοντας μάλιστα και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη διακυβέρνηση της χώρας αυτή την περίοδο, μπαίνει σε μια φάση που όλα τα ενδεχόμενα για την προοπτική του είναι ανοιχτά. Ίσως για το λόγο αυτό, τα πιο έμπειρα στελέχη του κόμματος, συνιστούν αυτοσυγκράτηση και συντεταγμένη πορεία, βάζοντας πάγο στους βιαστικούς, γιατί αν τη δημοσκοπική κατάρρευση ακολουθήσει η εκλογική συντριβή, τότε το διακύβευμα δεν θα είναι ποιος θα είναι επικεφαλής, αλλά αν υπάρχει κόμμα για να ηγηθεί.
Ως εκ τούτου θα ήταν φρονιμότερο, για τους επίδοξους «μνηστήρες» της προεδρίας, αντί να περιφέρονται στις «πασαρέλες» των media, να ξεκινήσουν σοβαρό και υπεύθυνο διάλογο με όλες τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς, για μια νέα ιδεολογική πλατφόρμα, που θα ανασυντάξει το χώρο και θα του δώσει ύπαρξη και ρόλο στις νέες καταλυτικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί.
Μόνο έτσι «γεννιέται» κάτι καινούργιο στη θέση του φθαρμένου που έχει πάρει το δρόμο της οριστικής καθόδου, και όχι με «παιχνίδια» μηχανισμών και συσχετισμών κορυφής που απλώς καθυστερούν το τέλος που νομοτελειακά θα επέλθει.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
