Στην Ελλάδα του Μνημονίου δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Πως θα μπορούσε να παραμείνει η βεβαιότητα του κόμματος εξουσίας, ή της φωνής του Αρχηγού που επιβάλλει τη γραμμή και την κομματική πειθαρχία;
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς, υποτίθεται, δυο σύγχρονοι ηγέτες με πολιτικό backround και παράδοση, με εμπειρία και οξυμένο αισθητήριο φάνηκε να μην αντιλαμβάνονται τα σημεία των καιρών και των αλλαγών που οι ίδιοι ευαγγελίζονταν. Σε ένα εμφανώς ρευστό πολιτικό περιβάλλον που προσδιορίζουν οι βίαιες ανατροπές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής καθημερινότητας, δεν κατανόησαν πως θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσουν τακτική και ρητορεία. Επέμειναν να πολιτεύονται με όρους ενός μακρινού παρελθόντος που οι ίδιοι, ως νέοι πολιτικοί στηλίτευαν και καταδίκαζαν.
Μοιραία, η εμμονή σε στερεότυπα προσφέρει ευκαιρίες σε μεγάλες πολιτικές ήττες. Οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν. Το ΠΑΣΟΚ του θριαμβευτή Γιώργου Παπανδρέου το 2009 αριθμούσε 160 βουλευτές, ενώ σήμερα 131. Ενώ η ΝΔ των 91 που ανέλαβε να επαναφέρει στην εξουσία ο Αντώνης Σαμαράς μετά την επικράτηση του έναντι της Ντόρας Μπακογιάννη, σήμερα αριθμεί 63. Ο πρόεδρος της ΝΔ λίγο πριν την μάχη επανάκτησης της εξουσίας έχει μείνει με το 2/3 της δύναμης του. Υστέρηση που γίνεται εντονότερη καθώς από το βράδυ της περασμένης Κυριακής θα στερείται της βοήθειας και συμπαράστασης των πλέον ένθερμων υποστηρικτών του…
Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν οι δυο ηγέτες πολιτεύονται με τις αρχές που οι ίδιοι υπερασπίζονταν όταν δεν ήταν ακόμα αρχηγοί ή που διατυμπάνιζαν ως πρωτοπορία όταν ανέλαβαν. Δηλαδή τη δημοκρατικότητα, τον ελεύθερο διάλογο και το σεβασμό στην άποψη εκλεγμένων εκπροσώπων του έθνους.
Με απλά λόγια, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα είχαν υποστεί τόσο σημαντική πολιτική ήττα, αν το περασμένο Σαββατοκύριακο είχαν αποφύγει να βάλουν θέμα κομματικής πειθαρχίας. (Από τούτη εδώ τη στήλη είχαμε επισημάνει πως αν έπρατταν κάτι τέτοιο το αποτέλεσμα θα όξυνε την ήδη οξυμένη κατάσταση στο εσωτερικό των κοινοβουλευτικών ομάδων και των δυο κομμάτων.) Είναι άλλωστε προφανές και γνωστό πως θέμα κομματικής πειθαρχίας δεν θέτεις αν δεν είσαι βέβαιος ότι μπορείς να επιβάλεις. Ειδάλλως το ρίσκο είναι μεγάλο.
Βεβαίως, για το Γιώργο Παπανδρέου το ρίσκο ήταν μικρότερο. Ούτως ή άλλως είναι αναχωρητής-αρχηγός που έχει απολέσει κάθε είδους πολιτική νομιμοποίηση. Ο Αντώνης Σαμαράς όμως δεν είναι αναχωρητής-αρχηγός, αλλά εν αναμονή πρωθυπουργός. Θύμα κακής πληροφόρησης, ή εσφαλμένης προσωπικής (υπερ)εκτίμησης, κινδυνεύει να πληρώσει το κόστος όχι της αναπάντεχης στροφής του από την αντιμνημονιακή και στη μνημονιακή ρητορική, αλλά του υπερβάλλοντος ζήλου του να την επιβάλει στους συνεργάτες του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
