Ο Γιώργος Παπανδρέου θα διατυπώσει τις οριστικές του αποφάσεις μετά τη Σύνοδο Κορυφής. Τότε και θα γνωρίζουμε αν έχει την πρόθεση να εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ ή να παραμείνει.
Μια πρώτη γεύση των προθέσεων του πήραμε στην ομιλία του στη Βουλή για τον προϋπολογισμό. Εκεί ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ευθαρσώς πως άλλη μια “θυσία” απ’ την πλευρά του δεν θα έλυνε το πρόβλημα – η πρώτη (σημ: “θυσία”) ήταν η παραίτηση του απ’ την πρωθυπουργία κι έγινε για να δώσει τη δυνατότητα της “συγκυβέρνησης” και μια ευκαιρία στη χώρα να “διασωθεί… Όπερ και μεθερμηνευόμενον σημαίνει πως τυχόν παραίτηση απ’ την προεδρία του κόμματος θα σημάνει και τη …διάσωση του.
Ας υποθέσουμε όμως ότι τελικά η απόφαση του Παπανδρέου θα είναι διαφορετική. Κι ότι την επόμενη βδομάδα, ανακοινώσει ότι παραιτείται της προεδρίας του Κινήματος και ανοίγει τις διαδικασίες διαδοχής. Τι θα συμβεί; Θα προχωρήσει το ΠΑΣΟΚ σε μια ανοικτή και δημοκρατική συζήτηση επί συγκεκριμένων πολιτικών για τη νέα φυσιογνωμία του κόμματος και για τη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και παραγωγικού μοντέλου της χώρας ή θα εκφυλιστεί σε μάχη προσώπων, χωρίς αντίκρισμα για τη χώρα και προοπτική για το κόμμα;
Το πλέον πιθανό είναι να συμβεί το δεύτερο, δεδομένης της έλλειψης ενός αδιαμφισβήτητου ηγετικού προσώπου ή έστω δυο-τριών αδιαφιλονίκητων φαβορί για την προεδρία του Κινήματος που θα εκπροσωπήσουν (το σημαντικότερο…) συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα εξουσίας και βασικός πυλώνας του πολιτικού συστήματος, θα απειληθεί ευθέως με διάσπαση, αν όχι διάλυση.
Για τον Γιώργο Παπανδρέου μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν μάλλον ιδεατή! Όχι γιατί επιθυμεί να διαλύσει το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του και που ο ίδιος, παρά το κοινωνικό και πολιτικό αίτημα, δεν κατάφερε να αλλάξει προ ετών. Αλλά γιατί προσβλέπει στο να καταστήσει έντονη και επιτακτική την επιστροφή του, ως του μοναδικού προσώπου που θα μπορούσε να επανενώσει το κόμμα ή έστω να ηγηθεί μιας νέας κεντροαριστερής παράταξης.
Το ερώτημα είναι αν ο Γιώργος Παπανδρέου ή κάποιος άλλος εκ των “συντρόφων” – που μέχρι σήμερα συναίνεσαν και στήριξαν δια της ψήφου τους την πολιτική του μνημονίου – διαθέτουν μια αξιόπιστη εναλλακτική, αντιμνημονιακή κατά προτίμηση, πολιτική πρόταση. Η απάντηση απέχει κατά πολύ από το να είναι θετική. Διότι πέραν του ασαφούς ιδεολογήματος “οι λαοί πάνω από τις αγορές” που ο Παπανδρέου πρόταξε, μάλλον καθυστερημένα την ύστατη στιγμή, δια της πρότασης του για δημοψήφισμα, τίποτα άλλο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
