Ένα έργο που διαρκώς μας θυμίζει προμηνύματα νέων μέτρων- κάτι που μάθαμε να το προαισθανόμαστε με τις πρώτες χαρακτηριστικές ενδείξεις- παίζεται εδώ και μέρες σε μιντιακό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Από τη μια αλλεπάλληλα δημοσιεύματα για ξαναζεσταμένες περυσινές υποθέσεις μεγαλοφοροφυγάδων, αλήθεια η λίστα Λαγκάρντ που τείνει να ξεχαστεί τι απέδωσε;
Και από την άλλη η δήθεν ανακάλυψη περί ανισοτήτων στο ενιαίο μισθολόγιο και σε ρετιρέ συντάξεων, ευγενών ταμείων των ΔΕΚΟ. Είναι προφανές πως βρέθηκε ο επόμενος εισπρακτικός στόχος οριζόντια, κάθετα ή όπως αλλιώς θέλετε, ή όπως θα το βαπτίσουν οι κυβερνώντες. Παράλληλα με το σχέδιο αυτό και για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη, έχουν αρχίσει οι λεονταρισμοί περί ρήξης με την τρόικα, περί εκβιασμών των δανειστών που δεν αναγνωρίζουν τα επιτεύγματα της χώρας μας, οι οποίοι «ενδεχομένως να έχουν αποφασίσει, ότι και αν γίνει, να παραμείνουν τοποτηρητές εσαεί».
Προφανώς, αρκετοί πλέον γνωρίζουν πως σε λίγους μήνες το μνημόνιο τελειώνει και πως η ασφυκτική λιτότητα έφερε την προσδοκία κάποιου πρωτογενούς πλεονάσματος, έστω κι αν οι τροϊκανοί φέρεται να το αμφισβητούν, και ότι όλος ο καυγάς γίνεται για μια δόση του μνημονίου της τάξεως του ενός δις ευρώ. Μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει λογικός άνθρωπος που να θεωρεί πως σε ένα τέτοιο διαμορφωμένο σκηνικό, μπορεί να υπάρξει σύγκρουση και ρήξη, τη στιγμή που έχουν προηγηθεί δόσεις δεκάδων δις χωρίς να ανοίξει μύτη. Εξ άλλου οι δανειστές φρόντισαν να εκθέσουν τους εμπνευστές της «εικονικής» έντασης διαρρέοντας στα ΜΜΕ, ότι δεν ζήτησαν νέα μέτρα αλλά την συνέχιση των μεταρρυθμίσεων που κατά γενική ομολογία τελματώνουν.
Τότε θα ρωτήσει κάποιος γιατί όλα αυτά τα επικοινωνιακά παιχνίδια, τη στιγμή μάλιστα που ο Πρωθυπουργός έχει ενισχυθεί σημαντικά μετά την υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Μια ερμηνεία είναι ότι ο επόμενος χρόνος είναι ούτως ή άλλως, εκλογικός, καθώς θα διεξαχθούν Ευρωεκλογές και Δημοτικές εκλογές παράλληλα. Αν η συγκυβέρνηση αντέξει τους κραδασμούς των αναμετρήσεων αυτών, έχει να αντιμετωπίσει λίγους μήνες αργότερα τον σκόπελο της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, και όπως είναι διαμορφωμένοι σήμερα οι πολιτικοί συσχετισμοί, δύσκολα θα συμφωνήσουν τα κόμματα σε πρόσωπο κοινής αποδοχής.
Άρα αναγκαστικές κάλπες. Για το λόγο, αυτό εν όψει των αναμετρήσεων, ο συναινετικός πολιτικός λόγος αρχίζει να αντικαθίσταται σταθερά από πολωτικές κραυγές και πολεμική ρητορική. Ένας άλλος λόγος είναι πως το περίφημο saccss story δεν βγήκε στους εμπνευστές του, όχι τόσο γιατί δεν έπιασαν τόπο οι θυσίες του κόσμου, καθώς αυτό ήδη φαίνεται σε επίπεδο αριθμών. Οι καθημερινές δυσκολίες όμως, όπως και οι ζωές των ανθρώπων τρέχουν με πολυπλοκότερους ρυθμούς από τα οικονομικά μεγέθη και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Για να γίνει αποδέκτης κάποιας αμφίβολης ανακούφισης η κοινωνία, χρειάζεται εκτός από τα στατιστικά στοιχεία, χρόνος αρκετός και πάντως πολύ περισσότερος από τις ταχύτητες που κινείται ο πολιτικός χρόνος. Άρα μάλλον δε τους βγαίνει η έστω και πενιχρή παροχή κάποιων ψίχουλων ή ελπίδων, ιδίως στους περισσότερο δεινοπαθούντες συμπολίτες μας. Ίσως αυτή μάλιστα να είναι η βασικότερη αιτία των επικοινωνιακών υπερβολών του συστήματος εξουσίας, το τελευταίο κυρίως διάστημα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
