Tην εποχή των μνημονίων και της «παραδειγματικής τιμωρίας» που ασκούν οι ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης, πάνω στις πιο αδύναμες, κυρίως των χωρών του Νότου, το βέβαιο είναι ότι αποκλείεται να πλήξουμε.
Πάνω που άρχισε το κλίμα να βελτιώνεται κάπως στο εξωτερικό, είτε με δηλώσεις των «βαρόνων του βορρά», είτε από εκθέσεις οίκων και οργανισμών, κάποιες Κασσάνδρες που για αρκετό διάστημα είχαν λουφάξει, άρχισαν δειλά στην αρχή, αλλά με αυξανόμενη επιθετικότητα, να εμφανίζουν τα γνωστά σενάρια καταστροφής, τα οποία σε έναν κακοπληροφορημένο και έρμαιο της λαϊκιστικής ρητορείας κόσμο, βρίσκουν όπως είναι φυσικό, πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν.
Από τη μια η συνωμοσιολογία και από την άλλη η καταστροφολογία λειτουργούν ως συμπληγάδες τρόμου και απελπισίας στην πλειοψηφία ακόμα και των καλοπροαίρετων πολιτών. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που έχοντας αγανακτήσει από την οικονομική και κοινωνική κατρακύλα της τελευταίας δεκαπενταετίας στη χώρα μας, βλέπουν ή μάλλον έβλεπαν με καλό μάτι την παρέμβαση «αλληλεγγύης» έστω και με αυστηρούς και επώδυνους όρους, των «εταίρων» και «συμμάχων» στο νοικοκύρεμα της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που το εγχώριο πολιτικό προσωπικό είχε καταστεί απολύτως αναξιόπιστο.
Το ερώτημα είναι όμως αν η αλληλεγγύη αυτή που σε όλους τους τόνους διατυμπανίζουν πολιτικοί και παράγοντες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει καμία σχέση με εκείνη που ευαγγελίστηκαν οι μεγάλοι ευρωπαίοι οραματιστές, και εφήρμοσαν ανεξαρτήτως ιδεολογικών προσεγγίσεων και απόψεων. Προφανώς και δεν έχει, καθώς πολιτικά και οικονομικά η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία, έχει κυριολεκτικά καπελωθεί και είναι έρμαιο της παγκόσμιας εξουσίας των οικονομικών αγορών, υπακούοντας στην εφαρμογή και τις επιταγές μιας ιδεολογίας τρόμου του καπιταλισμού του τζόγου.
Ότι λοιπόν θετικό και να ειπωθεί από τους ευρωπαίους ηγέτες, όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να διαμορφώσουν θετικό κλίμα που είναι το οξυγόνο της οικονομίας, αρκεί ένα πολλές φορές κατευθυνόμενο δημοσίευμα του διεθνούς οικονομικού τύπου, ή μια συνέντευξη κάποιου «πρόθυμου» καθηγητή, και να επέλθει η καταστροφή. Γιατί φυσικά στον καπιταλισμό του τζόγου τα πάντα είναι κέρδος χωρίς ηθικούς περιορισμούς, και βέβαια η έννοια της αλληλεγγύης εντελώς έξω από τη φύση του. Έτσι βλέπουμε την καλλιέργεια ανασφάλειας προς τους καταθέτες των τραπεζών των χωρών του Νότου με επιδιωκόμενο αποτέλεσμα τη μετακίνηση των κεφαλαίων προς τις «σίγουρες» του Βορρά.
Να διακινείται η φημολογία για κούρεμα καταθέσεων πάνω από το ασφαλισμένο ποσό στην Κύπρο, μέσω δημοσιευμάτων, να μην διαψεύδεται από τους Κομισάριους του Γιούρογκρουπ, και να εξανεμίζονται επίσης προς το βορρά αλλά και πέραν του Ατλαντικού οι καταθέσεις των τραπεζών της Μεγαλονήσου. Όλα αυτά τα παιχνίδια μπορεί πρόσκαιρα να πλουτίζουν τις χώρες του βορρά εις βάρος των νοτίων, δεν παύουν ωστόσο να ενέχουν σοβαρούς και απροσδόκητους κινδύνους και για τους ίδιους τους εμπνευστές τους. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να συμβεί αν καταλάμβανε τους καταθέτες της ευρωζώνης πανικός, μετά από μια γενικευμένη βεβαιότητα ότι τα χρήματά τους κινδυνεύουν. Το κραχ του 1929 θα έμοιαζε ασήμαντο, μπροστά στην καταστροφή που θα βίωνε ο σημερινός παγκοσμιοποιημένος κόσμος. Γι’ αυτό, και για να σταματήσει όλη αυτή η σπέκουλα της ύπουλης εκμετάλλευσης της κρίσης, η λύση είναι μόνο η σαφής και κατηγορηματική διασφάλιση των καταθέσεων όλων των τραπεζών των χωρών της ευρωζώνης από τη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλλιώς πολύ σύντομα η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μοιάζει καρικατούρα και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σύντομο ανέκδοτο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
