Το αν η κυβέρνηση Παπανδρέου με τα δανειακά πακέτα που πήρε απ’ τους εταίρους, τη στιγμή που κανένας δεν δάνειζε τη χώρα στην ελεύθερη αγορά, κρατώντας την όπως υποστηρίζει ο κ. Παπανδρέου όρθια, ή αν όπως θέλουν οι αντίπαλοί του, στην πραγματικότητα μπορούσε να επιλέξει άλλον δρόμο-που ωστόσο δεν αποκαλύπτουν στους πολίτες-,είναι κάτι που σίγουρα θα κριθεί εν ευθέτω χρόνο από την ψυχρή εκτίμηση της ιστορίας.
Αλλά και η διαβεβαίωση του πρώην πρωθυπουργού ότι δεν πρόκειται να είναι πάλι υποψήφιος πρόεδρος ή πρωθυπουργός, μπορεί να μην πείθει τους βιαστικούς διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα πάντως για τους ουδέτερους και καλόπιστους, ο Γ. Παπανδρέου είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κάποιος με αυτές, δείχνει συνεπής στις απόψεις που έχει σταθερά διατυπώσει το διάστημα της πρωθυπουργίας του.
Ότι δηλαδή όλες οι αποφάσεις του λαμβάνονται σύμφωνα με το συμφέρον της χώρας και όχι το δικό του πολιτικό μέλλον. Τον κατηγορούν πχ ότι συρρίκνωσε δημοσκοπικά το κόμμα του, ενώ αν πρότασσε το παραταξιακό συμφέρον, μη αποδεχόμενος να επωμιστεί το επαχθές μνημόνιο τώρα το ΠΑΣΟΚ θα ήταν σε καλύτερη μοίρα. Ως πότε όμως το παραταξιακό συμφέρον θα αξιολογείται σημαντικότερο από το εθνικό;
Φυσικά υπάρχει ο γνωστός αντίλογος και τι κατάφερε; Και αυτό θα το απαντήσει ψύχραιμα η ιστορία, όπως και τις κωλοτούμπες των αντιμνημονιακών που από επαναστάτες έγιναν εν μια νυκτί συγκυβερνώντες και υποστηρικτές της ίδιας και σκληρότερης πολιτικής. Αν αυτή η πραγματικότητα που περιγράφουμε, έχει στοιχεία γνώριμα της ελληνικής πολιτικής παράδοσης, εκείνο που έχει κάνει μεγάλη εντύπωση, στους ομολογουμένως λίγους συμπολίτες μας που εξακολουθούν να ασχολούνται και να ενδιαφέρονται με την κομματική πρακτική στη χώρα μας, είναι η αμετροέπεια, η προπέτεια η προσποιητή αποστασιοποίηση και κυρίως η έλλειψη μνήμης, για τα πεπραγμένα και τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν την τελευταία διετία της κρίσης, από τους υπουργούς που με πάθος τις εφάρμοσαν και μας έπεισαν όλους για την αναγκαιότητά τους.
Ήταν εκείνοι που κατακεραύνωναν από τηλεοράσεως κάθε αντίδραση στις επιταγές της τρόικας, ήταν εκείνοι που λειτουργούσαν σαν παπαγαλάκια του εκβιασμού των δόσεων του δανείου, ήταν εκείνοι που διαφήμιζαν ότι και χωρίς την τρόικα, όλα αυτά έπρεπε να γίνουν γιατί η χώρα είχε σαπίσει, «είχε γεμίσει κουνάβια» για να θυμηθούμε το Μ. Κατσαρό, και κυρίως είναι εκείνοι που εξακολουθούν και στην κυβέρνηση Παπαδήμου να εφαρμόζουν την ίδια πολιτική των δανειστών. Αυτοί λοιπόν οι πολιτικοί, φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν τον παραιτηθέντα Παπανδρέου για να αλλάξουν τα δεδομένα και να σώσουν το ΠΑΣΟΚ.
Λες κα το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη αλλαγής πολιτικής, μετά την αναγκαστική εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, αλλά θα σωθεί με μια γκλαμουράτη και υποστηριζόμενη από τα ΜΜΕ, «νεοπαλαιά» ηγεσία. Απ’ τη δυναμική που έχουν πάρει τα πράγματα, εκείνο που κυρίως διαφαίνεται είναι πως οι φιλόδοξοι δελφίνοι, με την κριτική τους προς τους άλλους και τη μηδενική αυτοκριτική τους, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να επιταχύνουν την αποσύνθεση ενός συστήματος, στο μηχανισμού του οποίου, έστω και σε ρόλο κομπάρσου, είχαν σημαντική συμμετοχή και οι ίδιοι.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
