Είναι δυστυχές να αποδεικνύεται πως ένας νέος, πολλά υποσχόμενος πολιτικός, έπεσε κι αυτός θύμα της αναχρονιστικής αντίληψης που κυριαρχεί σε όλο το πολιτικό σύστημα και θέλει τους πολιτικούς που κατέχουν υψηλά κρατικά αξιώματα, a priori πολίτες υπεράνω ηθικής που αξίζουν επιπλέον ασυλίας και ειδικής μεταχείρισης.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι πολιτικά και ηθικά έκθετος επειδή ακριβώς χρησιμοποίησε και καταχράστηκε την προστασία που ο νόμος προβλέπει στο αξίωμα που κατείχε για να κάνει μια μικρο-εξυπηρέτηση (όπως αρχικά αποδεικνύεται) σε συγγενικά του πρόσωπα. Και το έκανε αυτό τόσο …φυσιολογικά, παραγνωρίζοντας ότι ρισκάρει την πολιτική του καριέρα. Προφανώς γιατί πίστεψε πως ένα σχετικά ασήμαντο θέμα δεν θα έβγαινε ποτέ στο φως της δημοσιότητας και η πράξη του θα συγκαλύπτονταν για πάντα.
Πράγματι, είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί για άλλη μια φορά πως ο χρυσός είναι τελικά άνθρακας, αφού η λίστα Λαγκάρντ εμπεριέχει παλιές καταθέσεις (που μπορούν να δικαιολογηθούν) τόσο από όσους περιλαμβάνονται στις λίστες, όσο και από τις δυο εξαδέλφες του κ. Παπακωνσταντίνου των οποίων τα τραπεζικά “εκζέ”, φέρεται να απέσυρε από τη λίστα, αλλοιώνοντας την.
Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που ουδέν εκ των παραπάνω αποδειχθεί κατά την πορεία της δικαστικής έρευνας (που αναμφισβήτητα πρέπει να γίνει), ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα παραμείνει έκθετος πολιτικά και ηθικά, μόνο εκ της επιλογής του να μην παραδώσει τη λίστα στις αρμόδιες αρχές να τη διερευνήσουν, αλλά προτίμησε ως υπουργός να την κρατήσει και να αναθέσει σε συνεργάτες του τη φύλαξη της.
Πιθανό και να έγινε έτσι. Το ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν αποκάλυψε ακόμα σε ποιους συνεργάτες έχει μικρή σημασία – ίσως εξαναγκαστεί να το κάνει στη συνέχεια. Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι ασχολήθηκε προσωπικά με ένα διοικητικό ζήτημα που όφειλαν να διερευνήσουν θεσμικά οι αρμόδιες αρχές.
Το αυτό πράττουν αρκετά άλλα προηγμένα κράτη που χρησιμοποιούν τέτοιου είδους υπηρεσίες για να εντοπίζουν, να ελέγχουν και να συλλαμβάνουν εφόσον χρειασθεί, υπόπτους φοροδιαφυγής. Τις περιπτώσεις που η υποψία γίνει παραδοχή και ενοχή, οι ένοχοι πληρώνουν και το κράτος εισπράττει τα χρήματα που δικαιούνταν να εισπράξει. Η υπόθεση κλείνει χωρίς τυμπανοκρουσίες και παιχνίδια εντυπώσεων.
Στην Ελλάδα ωστόσο η έννοια του αυτονόητου έχει καταργηθεί προ πολλού. Αυτονόητο εν προκειμένου, για τον πρώην υπουργό ήταν να μην εμπιστευτεί τη λίστα στις υπηρεσίες επειδή φοβούνταν τη διαφθορά τους. Δεν είναι όμως καθόλου αυτονόητη η αδυναμία του ιδίου και των διαδόχων να μην καταφέρουν να συλλέξουν ούτε ένα ευρώ απ’ αυτή τη διαδικασία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
