Εξυπνάδα στην πολιτική δεν είναι να παραμένεις πεισματικά κολλημένος σε μια θέση που δείχνει λανθασμένη, μόνο και μόνο επειδή κάποτε την υποστήριξες. Ούτε είναι εξυπνάδα να προσπαθείς να διορθώσεις μια λανθασμένη θέση με μια άλλη λανθασμένη. Θα πεις κανείς: Και που ξέρεις ποιο είναι το σωστό και το λάθος; Ποιος το κρίνει; Ποιος το αποφασίζει; Η απάντηση είναι απλή. Η ίδια η ζωή. Η ίδια η πραγματικότητα. Και επειδή η ζωή αλλάζει με ταχείς ρυθμούς. Κι επειδή η πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου αναδιαμορφώνεται (ευτυχώς!), ο έξυπνος πολιτικός είναι αυτός που αντιλαμβάνεται έγκαιρα τα νέα δεδομένα και προχωρά στις αναγκαίες προσαρμογές.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ψέγουν όσους αλλάζουν (καλύτερα, διορθώνουν) την άποψη τους. Αντιθέτως, θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να το κάνουν και να το υποστηρίξουν. Και δεν είναι απαραίτητα, “ανεμοδούρες” όπως θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Πιο συγκεκριμένα δεν είμαι απ’ αυτούς που θα ψέξουν τον Αλέξη Τσίπρα επειδή στο Τέξας ομολόγησε την αδυναμία οποιουδήποτε κόμματος που θα έρθει στην εξουσία να “σχίσει” το Μνημόνιο και να βγάλει την Ελλάδα από την ΕΕ. Όπως βεβαίως ουδέποτε επέκρινα τον Αντώνη Σαμαρά που άλλαξε στάση και την κρίσιμη στιγμή υπέγραψε το Μνημόνιο που μέχρι τότε κατέκρινε.
Η πράξη του αυτή δε σήμαινε ότι από επικριτής έγινε ένθερμος υποστηρικτής του Μνημονίου. Σημαίνει ότι ως ρεαλιστής πολιτικός κατανόησε ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να υπάρξει μια ευκαιρία στη χώρα να ξεπεράσει με τον πιο ανώδυνο τρόπο την κρίση. Η πράξη του αυτή, είναι βέβαιο, πως τού στέρησε την αυτοδυναμία. Πλην όμως δεν στέρησε από τη χώρα την ευκαιρία να μείνει στο παιχνίδι.
Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας, μόλις διαπίστωσε πως, η κατά τα άλλα σωστή, θέση που πήρε στο Τέξας θα του δημιουργούσε εσωκομματικό πρόβλημα, θέλησε να θολώσει τα νερά με μια άσκοπη πρόταση δυσπιστίας (η οποία έπεσε στο κενό) και πλέον συνεχίζει απτόητος σε μια στείρα “αντί” τακτική που τον οδηγεί διαρκώς στη μια ήττα μετά την άλλη. Την πρόσφατη τη δέχθηκε από τους Γερμανούς συντρόφους του πού ούτε λίγο, ούτε πολύ, του υπέδειξαν να ξεχάσει τα …ηρωικά περί της διαγραφής του χρέους και να κοιτάξει πως θα βοηθήσει ώστε η Ελλάδα να κάνει καλά τα μαθήματα της.
Δεν θα ήταν λοιπόν κακό αν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειπε την αδιέξοδη αντιμνημονιακή του ρητορική και υιοθετούσε μια θαρραλέα πολιτική συναινέσεων σε ζητήματα όπως η αξιοκρατία στο Δημόσιο, η εξάλειψη του πελατειακού κράτους, η συνταγματική αναθεώρηση, η αναμόρφωση του παραγωγικού μοντέλου κοκ.
Μια ενωτική πολιτική δηλαδή που εκτός από το ό,τι θα έκανε καλό στον ίδιο, αφού θα τον έβγαζε από το κάδρο του αρχηγού που πολιτεύεται με λογική φοιτητικών αμφιθεάτρων (στην καλύτερη…) και θα τον τοποθετούσε στη χωρία των μετριοπαθών ηγετών της Αριστεράς (τύπου Χαρίλαου Φλωράκη, Λεωνίδα Κύρκο κοκ), θα έκανε καλό και στην ίδια του τη χώρα…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
