Σε ένα ρευστό πολιτικό περιβάλλον ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει λόγο να βιάζεται! Προ δυο περίπου έτη, καταλάμβανε την εξουσία διαλύοντας τη ΝΔ με 11 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά. Ουδείς τότε μπορούσε να φανταστεί το τι θα επακολουθούσε…
Ήταν τότε που η ΝΔ δεν μπορούσε να εκπληρώσει καν τα καθήκοντά της ως αξιωματική αντιπολίτευση και αναζητούσε το νέο της αρχηγό. Ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ «έπαιζαν» στο γήπεδο της εγχώριας πολιτικής σκηνής, μόνοι τους και ουδείς μπορούσε να προβλέψει ότι ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ θα ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Ο κατοπινός ηγέτης της ΝΔ βγήκε από μια μακρόχρονη πολιτική απομόνωση κερδίζοντας το κόμμα εκεί που ελάχιστοι ποντάριζαν στο άστρο του. Ακόμα και τότε, ελάχιστοι μπορούσαν να πιστέψουν ότι δυο χρόνια μετά θα ήταν αυτός το αδιαμφισβήτητο φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας.
Ακόμα περισσότερο, τότε με τη μεγαλειώδη νίκη του ΠΑΣΟΚ, ουδείς θα μπορούσε να προβλέψει ότι δυο χρόνια μετά θα προέκυπτε συγκυβέρνηση τριών κομμάτων και ένας νέος πολιτικός παίκτης, ο Λουκάς Παπαδήμος, θα έμπαινε δυναμικά στο παιχνίδι.
Σήμερα, άπαντες μπορούν να προβλέψουν πως τίποτα δεν είναι …προβλέψιμο. Σε αυτό το ρευστό πολιτικό περιβάλλον των ανασφαλών προβλέψεων, ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να …προσβλέπει σε θρυλική επάνοδο – πόσο μάλλον που η πολιτική ιστορία βρίθει περιπτώσεων επανόδων από πολύ χειρότερες αφετηρίες. Υπό μια προϋπόθεση όμως. Να παραμείνει «ενεργός» και εντός πολιτικού παιχνιδιού.
Ο Γιώργος Παπανδρέου τηρεί την προϋπόθεση. Δήλωσε σε διεθνή δίκτυα πως παραμένει «ενεργός» στην πολιτική και σκοπεύει να παραμείνει, την ίδια ώρα που αποφεύγει να εγκαταλείψει το παιχνίδι ανοίγοντας τις διαδικασίες της διαδοχής – που οι βιαστικοί διάδοχοι προσπαθούν να του επιβάλλουν. Βιασύνη δικαιολογημένη εν πολλοίς, κρίνοντας και ο πλέον πολιτικά αφελής πως ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου.
Πρώτον διότι του επιτρέπει να ανασυγκροτήσει τις εσωκομματικές του δυνάμεις – ως γνωστό αρχηγούς δεν εκλέγουν τα ΜΜΕ, αλλά η βάση του κόμματος και η κοινωνία. Και
Δεύτερον διότι όσο ο χρόνος περνά ο θυμός του κόσμου στο πρόσωπο του Παπανδρέου ξεθυμαίνει. Και ξεθυμαίνει όσο γίνεται αντιληπτό πως η κρίση δεν είναι τόσο ενδογενής, όσο εξωγενής, δηλαδή δομής του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Δυνητικά λοιπόν σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι δυνατό να θεωρηθεί πως ο Παπανδρέου έκανε ό,τι καλύτερο για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας του. Και ακόμα περισσότερο: Ότι εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση από την πρωθυπουργία επειδή στους ξένους δεν άρεσε η σκέψη του να δοθεί στους πολίτες η δυνατότητα (μέσω του δημοψηφίσματος) να αποφασίσουν για το μέλλον τους…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
