Ένα ερώτημα που όπως προκύπτει, είτε από δηλώσεις, είτε από δημοσκοπικά ευρήματα δεν έχει απαντηθεί, από το πολιτικό σύστημα σε όλο του το φάσμα, αλλά και από την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, είναι αν οι ευρωπαίοι εταίροι με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις έχουν στόχο την διάσωση της οικονομίας και κατ’ ακολουθία την σταθεροποίηση της ευρωζώνης, ή στην πραγματικότητα βρήκαν ευκαιρία να μας εξαρτήσουν και να μας δεσμεύσουν, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία μας.
Οι εραστές της μιας άποψης στην πραγματικότητα στο βάθος του μυαλού τους δεν αποκλείουν τη δεύτερη και αντιστρόφως, βρισκόμενοι σε απόλυτη αδυναμία να πεισθούν από τη μια ή την άλλη εκδοχή, τείνοντας πάντως προς την εκδοχή πως τελικά ισχύουν και τα δύο. Ένα δεύτερο ερώτημα που πλανάται τον τελευταίο κυρίως μήνα πάνω από τη χώρα είναι το γιατί ξαφνικά η τρόικα άλλαξε τόνο προς το σκληρότερο, αδειάζοντας την κυβέρνηση και ανατρέποντας τους σχεδιασμούς μέχρι τότε. Και τα δύο ερωτήματα, καθώς και οι συγκεχυμένες ερμηνείες που δίνονται σ’ αυτά, είναι προφανώς νερό στο μύλο των λαϊκιστών που το τελευταίο διάστημα φαίνεται πως πλησιάζουν στην ώρα της δικής τους κρίσεως, καθώς δεν είναι πλέον καθόλου απίθανο η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, είτε μόνη είτε με συμμάχους τους «έντιμους» κατά Τσίπρα ΑΝΕΛ, να κληθεί να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας.
Μια κατάσταση που εμφανώς διαφαίνεται σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις και που φυσικά μπορούν εν πολλοίς να δώσουν αν όχι σαφείς απαντήσεις, σίγουρα πάντως αληθοφανείς απαντήσεις και ερμηνείες στα παραπάνω ερωτήματα. Ας αρχίσουμε από το δεύτερο που η γέννησή του έχει ως αφετηρία την στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης να διατυμπανίσει το τέλος των μνημονίων και την επιστροφή στην «κανονικότητα» του καταστροφικού παρελθόντος, με τα γνωστά αποτελέσματα στις αγορές, στα spreads και τα επιτόκια των ομολόγων που σήμαναν άτακτη υποχώρηση και το τέλος του success story.
[quote text_size=”small”]
Φαίνεται πως οι μονομερείς ενέργειες της «υπεύθυνης κυβέρνησης» – αλλά και η προσχώρηση της στη «κουτσαβακίστικη» ρητορεία της αντιπολίτευσης – η οποία πιεζόμενη δημοσκοπικά μετά την ήττα των ευρωεκλογών, αλλά και την πιθανότατη προσφυγή στις κάλπες λόγω της αδυναμίας προεδρικής πλειοψηφίας, άρχισε και αυτή να «σκίζει τα μνημόνια» και να εκδιώκει τους κακούς του ΔΝΤ, δεν άρεσε καθόλου στους δανειστές που είδαν πως η κρίση σε πολλούς στη χώρα μας δεν δίδαξε τίποτα. Προφανώς μάλιστα δεν είχαν και καμία διάθεση να δείξουν ανοχή σε μια τέτοια ρητορεία και γιατί δε γνωρίζουν ποιος θα είναι ο συνομιλητής τους μετεκλογικά και φυσικά ότι παραχωρήσεις έκαναν τώρα για να στηρίξουν την απερχόμενη κυβέρνηση, θα το έβρισκαν μπροστά τους.
[/quote]
Σε ότι αφορά το πρώτο πρόβλημα, οι ευρωπαίοι εταίροι έχουν το δικό τους αφήγημα, που είναι και κυρίαρχη αντίληψη της πλειοψηφίας των λαών τους αλλά και των κοινοβουλίων τους και φυσικά προσεγγίζει απόλυτα την εκδοχή της διάσωσης. Μια εκδοχή που στην πατρίδα μας δεν ενστερνίζονται όλο και περισσότεροι, βοηθούμενοι από τις κορώνες «υπερπατριωτών» και αντιευρωπαϊστών, εκτινάσσοντας τον ευρωσκεπτικισμό σε μεγάλα ύψη, χωρίς πάντως ακόμη να έχει γίνει πλειοψηφική τάση.
Το βέβαιο είναι πως με κραυγές και συνθήματα μπορεί να ηδονίζεται το θυμικό, όμως ούτε χώρες ούτε οικονομίες σώζονται. Και δυστυχώς ο δρόμος της σωτηρίας είναι ένας, όποια κι απ’ τις παραπάνω εκδοχές ισχύει . Ο δρόμος με εθνικό σχεδιασμό και σκληρή δουλειά, με την αναγνώριση των λαθών και τη διόρθωση των στρεβλώσεων, για να γίνει η χώρα πραγματικά ανεξάρτητη, χωρίς να χρειάζεται να προστρέχει κάθε τόσο στη βοήθεια των ξένων, όπως κάνει διαρκώς από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Εθνική υπερηφάνεια και ανεξαρτησία υπάρχει μόνο, όταν δεν έχεις τους άλλους ανάγκη.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
