Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, από τις πρώτες μέρες αυτής της κυβέρνησης, στοιχηματίζουν ότι το συγκυβερνών τρικομματικό σχήμα δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Και αυτό όχι τόσο από τις πρώτες, ίσως ατυχείς ή και βεβιασμένες, επιλογές προσώπων που οδήγησαν σε παραιτήσεις σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση των ονομάτων –κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τυχαίο–, όσο από τις αγκυλώσεις των εταίρων, που έχουν σαν σκοπό να ικανοποιήσουν το εσωκομματικό τους ακροατήριο.
Κάπως έτσι θα πρέπει να ερμηνευθεί η προαναγγελθείσα αντίθεση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλου με την τακτική που επέλεξε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας απέναντι στους εταίρους, της βήμα-βήμα διαπραγμάτευσης σε αντίθεση με αυτό που προκρίνει το ΠΑΣΟΚ, της δημιουργίας συνολικού πακέτου με κεντρικό αίτημα την επιμήκυνση. Αν ήταν ο κ. Βενιζέλος κάποιος που προερχόταν είτε απ’ την ανεδαφική και ανεύθυνη αντιπολίτευση, είτε από κάποιο χώρο που λόγω αντιευρωπαϊκών ιδεολογικών αντιλήψεων κραύγαζε την ευκολία της καταγγελίας των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ούτως ή άλλως, μάλλον δεν θα συγκυβερνούσε.
Όμως χωρίς να έχουμε κανένα λόγο να υποστηρίξουμε τον κ. Στουρνάρα, όταν ο βασικός μέχρι σήμερα διαπραγματευτής της χώρας μας με τους δανειστές προκρίνει την εύκολη κριτική απέναντι στο νέο υπουργό, στην πρώτη μάλιστα συμμετοχή του στο Eurogroup, μήπως βάζει αυτογκόλ, συντασσόμενος με εκείνους που μέχρι τώρα τον κατηγορούν ότι στην καλύτερη περίπτωση δεν εξάντλησε όλες τις δυνατότητες που είχε ως εκπρόσωπος της χώρας κατά την διαπραγμάτευση; Προφανώς, ένας ευφυής πολιτικός όπως ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά αυτές τις παραμέτρους και τα ερωτηματικά που γεννούν.
Πού οφείλεται κατά τη γνώμη μας η ενδοκυβερνητική διαφοροποίηση του ενός των εταίρων της συγκυβέρνησης; Κατ’ αρχήν στη σοβούμενη δυσφορία των πρώην πρωτοκλασάτων στελεχών, που βρίσκονται σε… σχεδόν λευκή αποχή, εκφράζοντας έτσι την αντίθεσή τους στην τακτική που ακολουθεί απέναντί τους ο πρόεδρος του Κινήματος. Ακόμα, οφείλεται στην αγωνία αντιμετώπισης του ογκούμενου λαϊκιστικού φαινομένου στη χώρα μας, που φυτρώνει με εκπληκτική ταχύτητα πάνω στα απομεινάρια του ενός πολιτικού συστήματος, που όταν άρχισε επιτέλους να λέει την αλήθεια ή μέρος αυτής, είχε πλέον την ίδια αξιοπιστία με τον ψεύτη βοσκό του μύθου.
Τέλος, τις κινήσεις διαφοροποίησης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ τις καθορίζει και ο φόβος περαιτέρω συρρίκνωσης του κόμματος, που θα αφήσει ζωτικό χώρο για δημιουργία νέων σχημάτων στο χώρο της κεντροαριστεράς, όπως καταδεικνύουν κινήσεις φανερές ή παρασκηνιακές. Συμπέρασμα; Τα χαμόγελα και οι δηλώσεις ικανοποίησης μετά τη σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών, λίγους μπορούν να πείσουν ότι και αυτή η συγκυβέρνηση δεν θα ακολουθήσει την πεπατημένη της αυτοϋπονόμευσης, χάνοντας και η ίδια και η χώρα την τελευταία ευκαιρία για τη σωτηρία
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
