Η ιστορία έχει διαχρονικά δείξει, ότι ο πολιτικός χώρος που έχει καθιερωθεί να ονομάζεται Δημοκρατική Παράταξη, με όποια κομματική σημαία να παρουσιαστεί, είτε παλαιότερα ως κόμμα των Φιλελευθέρων, είτε μετέπειτα Ένωση Κέντρου, είτε αργότερα ΠΑΣΟΚ, είναι χώρος πλειοψηφικός.
Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, μόνο η πολυδιάσπασή του ή οι έξωθεν παρεμβάσεις από τον «ξένο παράγοντα» ή οι παρασκηνιακές έσωθεν πολιτικές ανωμαλίες, ήταν οι αιτίες που η λαϊκή βούληση δεν γινόταν σεβαστή… Ο χώρος λοιπόν του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, ή της Κεντροαριστεράς όπως συνηθίζεται να αποκαλείται τελευταία, παρά την δημοσκοπική του κάμψη έως εξαφανίσεως, δείχνει ένα άλλο πρόσωπο στις αρχαιρεσίες επαγγελματικών ομάδων, όπου στις περισσότερες των περιπτώσεων, παρατάξεις και υποψήφιοι του χώρου, πολλές φορές χωρίς την κομματική «ρετσινιά» του χρίσματος, επιτυγχάνουν σαρωτικές νίκες. Το ίδιο δείχνουν ότι συμβαίνει και στις μετρήσεις της κοινής γνώμης για τους υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες. Άρα, άλλα συμβαίνουν στη βάση και άλλα στην κορυφή.
Ο κυρίαρχος εκφραστής του χώρου, το Κίνημα που ίδρυσε ο χαρισματικός ηγέτης του Α. Παπανδρέου, έχει σχεδόν εξατμιστεί δημοσκοπικά. Οι υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου είναι σχεδόν ανύπαρκτες, πλην της ΔΗΜΑΡ, η οποία όμως φαίνεται να φυλλορροεί, καθώς εμφανίζεται να μετεωρίζεται μεταξύ κυβερνητισμού και αριστερού ακτιβισμού. Τι φταίει λοιπόν για τη διάσταση ηγεσίας και βάσης; Μήπως το μνημόνιο και η ασφυκτική δημοσιονομική πολιτική; Μάλλον όχι καθώς το 13,5% των προηγούμενων εκλογών, μετά από τόσα σκληρά μέτρα, έδειχνε πως το ΠΑΣΟΚ είχε πιάσει το ιστορικό του χαμηλό, απ’ όπου θα ξεκινούσε η ανάκαμψή του.
[quote text_size=”small”]
Προφανώς όμως είτε οι ηγεσίες ως πρόσωπα, είτε ως συνολική έκφραση, είναι κατώτερες των ιστορικών στιγμών που βιώνει ο τόπος, και έχουν απολέσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Για το λόγο αυτό σε κάποιες δημοσκοπήσεις η αδιευκρίνιστη ψήφος ξεπερνάει το 40%.
[/quote]
Αν μάλιστα προστεθούν και οι δυνάμεις που συγκυριακά έχουν κατευθυνθεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ, και που εύκολα μπορούν να επαναπατριστούν αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, μπορούμε να έχουμε μια αρκετά πειστική πολιτική χαρτογράφηση για το που βρίσκονται σήμερα οι δυνάμεις, που αποτελούσαν την πλειοψηφική δύναμη της μεταπολίτευσης.
Ωστόσο όλες οι κινήσεις και οι προσπάθειες που έγιναν για να ανασυγκροτηθεί ο χώρος και να αποκτήσει ενιαία έκφραση απέτυχαν απογοητευτικά, καθώς περίσσευε η ιδιοτέλεια των αρχηγών, η απόπειρα ποδηγέτησης και καπελώματος από «φίλια» ΜΜΕ, αλλά και οι παρεμβάσεις συμφερόντων επιχειρηματικών, που φιλοδοξούν να παίζουν καθοδηγητικό ρόλο στην παράταξη. Το πολιτικό τοπίο της κεντροαριστεράς πλέον θυμίζει την πολυδιάσπαση της Ένωσης Κέντρου προδικτατορικά, που χρειάστηκε η χαρισματική παρουσία στην ηγεσία της του Γ. Παπανδρέου για να φθάσει ως ενιαία παράταξη σε ποσοστά πάνω από 50%, όπως επαναλήφθηκε με πιο μακροχρόνια επιτυχία και μεταδικτατορικά με τον Α. Παπανδρέου.
Και ο προοδευτικός πολίτης δείχνει να βρίσκεται σε στάση αναμονής, προσμένοντας να αγκαλιάσει το καινούργιο, που νομοτελειακά κυοφορείται ως νέα μεταπολίτευση, σημαδεμένη ανεξίτηλα από την εμπειρία της κρίσης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
