Είναι γεγονός πως η νέα ελληνική κυβέρνηση, σε έναν τομέα που βαθμολογείται με άριστα, είναι ο τομέας της επικοινωνίας, κάτι που καταγράφεται ήδη στις πρώτες μετεκλογικές μετρήσεις της κοινής γνώμης. Ο μαραθώνιος επαφών του Πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, σίγουρα ήταν απαραίτητος σε μια επιχείρηση πειθούς των ευρωπαίων ηγετών και ενημέρωσης για τα επιχειρήματα και τις απόψεις της ελληνικής πλευράς, που φυσικά διαφέρουν από εκείνα της άρχουσας ελίτ της Ε.Ε.
Σημαντική επίσης είναι και η παρέμβαση του αμερικανού Προέδρου υπέρ της εξεύρεσης λύσης μέσα στην ευρωζώνη, με την επισήμανση μάλιστα της απαραίτητης στήριξης της ανάπτυξης, κάτι που απορρίπτει μετά βδελυγμίας ο γερμανικός παράγων. Το έργο πάντως το έχουμε ξαναδεί τα τελευταία χρόνια, ένα έργο που ξεκινάει με προσδοκίες, διανθισμένο με λόγια συμπάθειας από πολλούς ομοιοπαθείς εταίρους – που στο δια ταύτα τη στρίβουν – και στο τέλος αγώνας για να περάσουμε την νέα ήττα, ως μόνη λύση.
[quote text_size=”small”]
Η νέα κυβέρνηση βέβαια εξελέγη γιατί παρουσίασε στους πολίτες μια άλλη εκδοχή της λύσης που θεωρεί τη λιτότητα καταστροφική, – κοντά στην αμερικανική εκδοχή και τη συνταγή της τρόικας – τοξικό δηλητήριο για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία.
[/quote]
Η εκδοχή αυτή ωστόσο έρχεται εκ διαμέτρου σε αντίθεση με την άρχουσα αντίληψη στην Κομισιόν στην ΕΚΤ, και στο ΔΝΤ, και φυσικά στη Γερμανία, που θεωρεί πως το επώδυνο μνημόνιο έχει αποφέρει καρπούς και πως στα θετικά αυτά αποτελέσματα πατάει η νέα κυβέρνηση για να βάλει σε νέα βάση τη διαπραγμάτευση. Όπως βλέπουμε ότι η αντίληψη με την οποία θα κοντραριστούμε στην άρχουσα διαπραγμάτευση προσέρχεται με όπλο την άποψη, πως το ίδιο πρόγραμμα πέτυχε σε Πορτογαλία και Ιρλανδία, έχει δε αρχίσει να αποδίδει καρπούς και στην Κύπρο που υπέστη τα περισσότερα βάσανα από όλες τις χώρες σε πρόγραμμα εξυγίανσης. Εδώ είναι το κομβικό σημείο.
Τη στιγμή που οι βασικοί δανειστές μας διακρατικά, οι Γερμανοί, κρατούν σκληρή και άκαμπτη στάση, φθάνει η επίθεση γοητείας του νέου και ορμητικού Α. Τσίπρα και οι συμπαθείς για τον κόσμο, αντιφατικές για τους πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, τοποθετήσεις του Γ. Βαρουφάκη, για να κάμψουν τις βεβαιότητες των ηγετών της ευρωζώνης; Προφανώς εκείνο που διαφαίνεται ως αποτέλεσμα είναι στο τέλος της μέρας να βαφτίσουμε την επέκταση, «γέφυρα» και ένα νέο μνημόνιο «σύμφωνο ανάπτυξης» και να γυρίσουμε στην σκληρή καθημερινότητά μας. Αυτό σε πρώτη ανάγνωση, γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ακόμα και ο πλέον καχύποπτος πολίτης, ότι μια κυβέρνηση καλλιεργεί προσδοκίες για αμοιβαία επωφελή συμφωνία και τελικά επιστρέφει με κάτι λιγότερο απ’ ότι προσήλθε στις διαπραγματεύσεις.
[quote text_size=”small”]
Όμως όταν εν όψει της μάχης των μαχών με τους εταίρους – δανειστές, προσέρχεσαι με οπλοστάσιο ένα απερίγραπτο αλαλούμ απόψεων που ξεκινούν από το ποσοστό συμφωνίας ως προς το μνημόνιο, συνεχίζουν στο δεν διεκδικούμε τίποτα καινούργιο από τους εταίρους, μέχρι το άλλο άκρο ότι μέσα στη διαπραγμάτευση υπάρχει και η ρήξη, παρουσιάζεις μια μη σοβαρή εικόνα διαπραγματευτή.
[/quote]
Εκτός αν, όπως έγραψε πολιτικός σχολιαστής, μήπως στην πραγματικότητα πάμε να τους τρελάνουμε; Ας ελπίσουμε τέλος πάντων όλα να πάνε καλά και η ελληνική κυβέρνηση να κάνει μια νέα συμφωνία με τους εταίρους, κυρίως για να μη μείνει η χώρα ακάλυπτη από τη ρευστότητα της ΕΚΤ, που λήγει παράλληλα με το τρέχον πρόγραμμα, τέλος Φεβρουαρίου. Και ας το βαφτίσουν όπως θέλουν. Και κυρίως ας ελπίσουμε πως δεν θα διαψεύσουν για μια ακόμη φορά τον ενθουσιασμό που εμφύσησαν προεκλογικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στους πολίτες, καθώς τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ολέθρια και η απελπισία ανεξέλεγκτη. Γιατί είναι αυτονόητο πως απ’ όσο πιο ψηλά πέφτεις, τόσο πιο επώδυνη είναι η προσγείωσή σου.