Γράφτηκε στον ημερήσιο τύπο ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατά τη διάρκεια της θητείας του, έχει προσυπογράψει 1847 νόμους και προεδρικά διατάγματα της Κυβέρνησης, πολλά από τα οποία μνημονιακού χαρακτήρα.
Είναι γεγονός ότι το Σύνταγμα υποχρεώνει τον ΠτΔ στην υπογραφή των ψηφισμένων από τη Βουλή νόμων γενικά. Υπάρχει, όμως, μία και μόνη εξαίρεση και μάλιστα αποκλειστική: το δικαίωμα της αναπομπής, το οποίο έχουμε επισημάνει και σε παλαιότερη αρθρογραφία μας.
Παρέχεται το δικαίωμα αυτό από το άρθρο 42 του Συντάγματος, κατά το οποίο «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αναπέμψει στη Βουλή νομοσχέδιο που έχει ψηφιστεί από αυτή, εκθέτοντας και τους λόγους της αναπομπής». Το δικαίωμα αυτό ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα στον ΠτΔ γιατί κατά το άρθρο 35§2 εδαφ.δ, «δεν απαιτείται προσυπογραφή υπουργού για την αναπομπή κατά το άρθρο 42§1 νομοσχεδίου ή πρότασης νόμου που έχει ψηφιστεί από τη Βουλή».
Αυτό το δικαίωμα, ο ΠτΔ, κατά τη διάρκεια της μακράς θητείας του, ιδιαίτερα κατά τους χρόνους της μνημονιακής εποχής, δεν το άσκησε ούτε μία φορά.
[quote text_size=”small”]
Και διερωτάται κανείς. Δεν προέκυψε ποτέ μια τέτοια ανάγκη; Δεν διαπίστωσαν οι έγκριτοι νομικοί του σύμβουλοι καμία παραβίαση συνταγματικών διατάξεων; Δεν άγγιξαν την ευαισθησία του Προεδρικού Μεγάρου η διαδοχική και συστηματική κατακρεούργηση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού;
[/quote]
Δεν του μετέφεραν οι ειδικοί σύμβουλοι τις λιποθυμίες από ασιτία παιδιών, τις αυτοκτονίες από τα οικονομικά αδιέξοδα, τις κραυγές των δυστυχισμένων; Κανείς εκεί μέσα δεν αφουγκράστηκε τον βουβό πόνο που κρύβεται σε χιλιάδες οικογένειες, οι οποίες μόνο από αξιοπρέπεια δεν κραυγάζουν;
Οι πολιτικοί του σύμβουλοι δεν του υπέδειξαν ότι μία τέτοια αναπομπή θα ήταν κι ένα ισχυρό επιχείρημα στα χέρια της Κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές, ένα δυνατό «διαπραγματευτικό» όπλο; Θα μπορούσε να αντιτάξει η Κυβέρνηση το επιχείρημα: «Κύριοι, στη χώρα μου λειτουργούν οι θεσμοί όπως και στις δικές σας και των οποίων οι αποφάσεις είναι σεβαστές». Παρεμπιπτόντως, ένα πρόσθετο όπλο θα ήταν και οι αποφάσεις του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, όσες στα πλαίσια της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες έχουν κρίνει μνημονιακές διατάξεις αντισυνταγματικές; Επαναλαμβάνουμε, τι ισχυρότερο από το επιχείρημα ότι: «Λειτουργούν οι θεσμοί στην Πατρίδα μας». Ασφαλώς, δεν αποδίδει κανείς ευθύνες για παραβίαση του Συντάγματος κατά το άρθρο 49§1 (από πρόθεση). Αποδίδεται, όμως, ολογωρία και ατολμία.
Δυστυχώς, ο ΠτΔ προσαρμόστηκε στην ατολμία των κυβερνήσεων της μνημονιακής εποχής. Έλειψε το μεγαλείο της εθνικής έξαρσης, έλειψε η ενατένιση των εθνικών οριζόντων σε σχέση με το μέλλον της Ελληνικής Νεολαίας. Έλειψαν!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
