Προ ημερών κιόλας ο Θεόδωρος Πάγκαλος σε ένα από τα τηλεοπτικά πάνελ που έτυχε να βρίσκεται ρωτήθηκε γιατί επί της δικής του αρμοδιότητας για τη συγχώνευση ή κατάργηση Οργανισμών του Δημοσίου, δεν έγινε τίποτα.
Ο τότε αρμόδιος Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ακούστηκε περίπου να αποδίδει την αποτυχία του στις προβληματικές δομές του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης.
Πρόκειται περί αντίληψης που θέλει τον πολιτικό έρμαιο και όμηρο του πολυδαίδαλου κράτους, της “αδιόρατης αυτής δύναμης” που επιβάλλεται στη βούληση των πολιτικών που “θέλουν αλλά δεν μπορούν” το κράτος. Χωρίς να υποτιμάται η ισχύς αυτού του απίστευτου μηχανισμού (τον οποίο πολιτικοί όπως και ο Θεόδωρος Πάγκαλος ανέχθηκε ή/και εξέθρεψαν), είναι πολιτική υπεκφυγή να υποστηρίζεται ότι δεν αρκεί η πολιτική βούληση για να αλλάξουν ορισμένα πράγματα.
Αντιθέτως, η λογική λέει πως μόνο η πολιτική βούληση είναι ικανή για να κινήσει διαδικασίες αλλαγών και μεταρρυθμίσεων – ειδάλλως θα πρέπει να αναλάβουν δράση τα όπλα… Είναι αυτή η πολιτική βούληση που έλειψε από τον Θεόδωρο Πάγκαλο και όλους τους άλλους τα προηγούμενα χρόνια, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.
Είναι η πολιτική βούληση που έλειψε από την πολιτική τάξη τα τελευταία χρόνια να βάλει μια τάξη στο Δημόσιο (ή έστω να επιχειρήσει να κάνει), να ανοίξει κλειστά επαγγέλματα, να κυνηγήσει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, να προχωρήσει σε αναγκαίες ιδιωτικοποιήσεις, να βελτιώσει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, κοκ.
Ουδέποτε έλειψε η γνώση και η ικανότητα. Πάντα έλειπε η πολιτική βούληση. Από τη στιγμή που η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο και η Ελλάδα κινδύνεψε με χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, σημαντική μερίδα της πολιτικής τάξης της χώρας, συνειδητοποίησε πως η ανοχή σε προνόμια συντεχνιών στρεβλώνουν συνολικά την αγορά, με αποτέλεσμα και αίσθημα κοινωνικής αδικίας να προκαλούν και την οικονομική ανάπτυξη να παρεμποδίζουν.
Σήμερα πληθαίνει ο αριθμός των πολιτικών που αρνούνται τη λογική Πάγκαλου και προτιμούν να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και όχι τα μικροπολιτικά συμφέροντα τους. Δείχνουν να καταλαβαίνουν πως η πρόοδος της χώρας συνολικά παράγει μεγαλύτερο πολιτικό κέρδος από την προστασία συγκεκριμένων συντεχνιών.
Στο πέρασμα των τελευταίων χρόνια, όλες τις μάχες που έδωσε η συγκεκριμένη λογική εναντίον των απαρχαιωμένων συνδικαλιστικών και συντεχνιακών αντιλήψεων, τις κέρδισε. Το ένα μετά το άλλο τα “κάστρα” των αγροτών, της ΠΟΕ ΟΤΑ, της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, των ναυτεργατών άρχισαν να πέφτουν. Έτσι θα πέσει και το κάστρο της ΟΛΜΕ που επιμένει να εκβιάζει, γνωρίζοντας ήδη την απόφαση της κυβέρνησης για επιστράτευση…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
