Στο σύγχρονο κόσμο τις δουλειές τις δίνουν οι επιχειρήσεις και όχι τα κόμματα. Αν συμφωνήσουμε στην παραπάνω παραδοχή, τότε προκύπτει:
α. Ότι απορρίπτουμε το “πελατειακό κράτος” και σαν έννοια και σαν πρακτική συντήρησης του πολιτικού συστήματος,
β. Ότι αναζητούμε μέτρα τόνωσης της επιχειρηματικότητας και βελτίωσης του επενδυτικού κλίματος,
γ. Ότι αναζητούμε επενδυτικά κεφάλαια, διότι χωρίς επενδύσεις δεν δημιουργούνται δουλειές και δεν υπάρχει ανάπτυξη.
Πάμε αντίστροφα. Για να έρθουν οι επενδύσεις θα πρέπει το κράτος να μην είναι λάφυρο στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας, αλλά αποτελεσματικό εργαλείο που θα εποπτεύει και θα ελέγχει την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, που θα σχεδιάζει κεντρικά και στρατηγικά το παραγωγικό μοντέλο, που θα είναι φιλικό στους επιχειρηματίες και προστατευτικό στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Αν δεν γίνει έτσι, επενδύσεις δεν θα έρθουν. Ουδείς εχέφρων διανοείται να ρίξει τα χρήματα του στη μαύρη τρύπα ενός διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού κράτος με τους λογής μεσάζοντες να απομυζούν κεφάλαια που υπό κανονικές συνθήκες θα επενδύονταν σε μέσα και ανθρώπινο δυναμικό.
Αν δεν γίνει έτσι, οι επενδύσεις που θα έρθουν θα αφορούν μόνο μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους που έχουν έτσι κι αλλιώς τη δυνατότητα να επιβάλλουν ευνοϊκές για τους ίδιους ρυθμίσεις, απέναντι σε αδύναμα και υποανάπτυκτα κράτη.
[quote text_size=”small”]
Η Αριστερά στην Ελλάδα στο σύνολο της θα έπρεπε να είναι υπέρμαχος της αντίληψης κατάργησης του “πελατειακού κράτους”, τόνωσης της επιχειρηματικότητας και προσέλκυσης επενδύσεων, ως μέσο αποτροπής των “νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων” που καταγγέλλει. Διότι μόνο μέσω αυτής της αντίληψης θα υπάρξει ανασύσταση της παραγωγικής βάσης και αναβίωσης της μεσαίας τάξης από την οποία και θα αντλήσει ουσιαστική πολιτική δύναμη.
[/quote]
Όσο η Αριστερά στην Ελλάδα στο σύνολο της υπεραμύνεται των προνομίων “κλειστών” κοινωνικών ομάδων που δημιουργήθηκαν κατά το παρελθόν με λογικές εκλογικής πελατείας, τόσο θα αδυνατεί να δημιουργήσει το κοινωνικό ρεύμα ανατροπής που επιζητεί.
Με απλά λόγια η σύγχρονη ελληνική Αριστερά δεν μπορεί να υπόσχεται προστασία αυτών των κοινωνικών ομάδων. Διότι θα είναι οι πρώτες που θα γυρίσουν την πλάτη όταν επιβεβαιωθεί στην πράξη η αδυναμία μια κυβερνώσας πλέον Αριστεράς να ικανοποιήσει τα αιτήματα διατήρησης των προνομίων τους.
Επίσης η σύγχρονη ελληνική Αριστερά δεν μπορεί να αγνοεί επιδεικτικά όλους εκείνους που δεν στηρίζουν την ύπαρξη και επιβίωση τους στο “πελατειακό κράτος”. Διότι όλοι αυτοί συνθέτουν τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας και συντηρούν την όποια παραγωγική βάση έχει απομείνει στη χώρα. Είναι όλοι εκείνοι οι μικροί/μεσαίοι επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες που θα δώσουν δουλειές (αφού κρατήσουν τις δικές τους…) και θα δημιουργήσουν νέο πλούτο.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συγκροτούν τη μεσαία τάξη της πραγματικής παραγωγής και όχι τη μεσαία τάξη των κρατικοδίαιτων και των προνομιούχων, είναι ψηφοφόροι που χάνει η σύγχρονη Αριστερά…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
