Ποιος δεν θυμάται τις κορώνες συγκεκριμένων ΜΜΕ, υπέρ της υποψηφιότητας Βενιζέλου στην εσωκομματική μάχη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και τη χολή που έβγαζαν κατά του νικητή, σημερινού πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου. Άλλοι μιλούσαν για καταστροφή του κόμματος, άλλοι για ανυπαρξία εναλλακτικής πολιτικής πρότασης για τη χώρα.
Φυσικά όλα ήρθαν όπως πολιτικά ορίζει η νομοτέλεια των ιστορικών εναλλαγών στην εξουσία, μόνο που η νομοτέλεια δεν προβλέπει ανατρεπτικές κρίσεις, ούτε μπορεί να κάνει υπερφαλαγγίσεις που ξεπερνούν την πολιτική ρουτίνα της αστικής δημοκρατίας. Έτσι έγινε πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου, όχι φυσικά επειδή είπε πως λεφτά υπάρχουν, αλλά απλώς έπρεπε να καλύψει το κόμμα του το κενό διακυβέρνησης που άφηνε η άνευ όρων πανικόβλητη φυγή του προκατόχου του από την εξουσία, και τις δυσβάσταχτες αποφάσεις που έπρεπε να πάρει για να μη φτάσει η χώρα εκεί που έφτασε.
Βέβαια οι διεθνείς επαφές του νέου πρωθυπουργού, σε συνδυασμό με την κοσμοπολίτικη παρουσία του στην εξωτερική πολιτική σκηνή κρίθηκε ιδιαίτερα θετική το πρώτο διάστημα της θητείας του. Ωστόσο, είτε επειδή η κρίση ξεπερνούσε τις δυνατότητες παρέμβασης της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που φαίνεται ότι ξεπερνάει και αυτές της ευρωζώνης και επηρεάζει την οικονομία του πλανήτη, είτε επειδή στην Ελλάδα είναι δύσκολο να πεισθεί κάποιος που είχε συνηθίσει αλλιώς πως το πάρτι τέλειωσε, το πολιτικό κεφάλαιο του Γ. Παπανδρέου στο εσωτερικό κάηκε νωρίς, και στο εξωτερικό πέραν κάποιων ανώδυνων εκδηλώσεων συμπάθειας των εταίρων, έχει πάψει να παράγει αποτελέσματα.
Άρα η επιλογή, της σημαντικότερης πολιτικής εφεδρείας του κυβερνώντος κόμματος, να αναλάβει την αντιπροεδρία της κυβέρνησης, αλλά και της καυτής πατάτας της οικονομίας, κρίθηκε όχι μόνο θετικά, αλλά θεωρήθηκε ιδιαίτερα υπερβατική πολιτική κίνηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, κάτι σαν να έδινε το δακτυλίδι της διαδοχής στον βασικό εσωκομματικό αντίπαλό του. Την κατάληξη αυτής της επιλογής τη γνωρίζουμε όλοι. Ο Ε. Βενιζέλος, ανέλαβε τη βαριά αποστολή που λόγω της συγκυρίας μπορεί να αποτελέσει την ταφόπλακα της πολιτικής του καριέρας, είτε λόγω των παλινωδιών των μαθητευόμενων μάγων της τρόικας, είτε επειδή πλέον τα όρια της κοινωνίας έχουν ξεπεραστεί.
Προς τιμήν βέβαια ο κ. Βενιζέλος διατυμπανίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν τον ενδιαφέρει το προσωπικό και πολιτικό κόστος, παρά μόνο η σωτηρία της χώρας. Όμως το αποτέλεσμα είναι ότι ένα ακόμα στέλεχος πρώτης γραμμής που υπό διαφορετικές συνθήκες μπορούσε να προσφέρει πολλά, χάνεται στον αδηφάγο Καιάδα της κρίσης.
Το ερώτημα είναι πόσες ικανές εφεδρείες έχει ακόμα η χώρα. Και κυρίως το ερώτημα πάει στην αξιωματική αντιπολίτευση η οποία επιμένει, λες και δεν συμβαίνει τίποτα, στην αυτοδυναμία μέσω επάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων. Μπορεί να απαντήσει πειστικά, και όχι με συνθήματα περί επαναδιαπραγμάτευσης, γιατί θα επιτύχει να βρει λύση, εκεί που όλος ο πλανήτης πασχίζει και δεν βρίσκει; Μήπως απλώς θα ζήσουμε το κάψιμο μια ακόμα εφεδρείας της χώρας;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
