Βουλιάζουμε αλλά δεν αλλάζουμε. Η χρεοκοπία δεν είναι άσχετη με την κομματοκρατία, αλλά μάλλον η απόρροιά της. Γνωστά και χιλιοειπωμένα αυτά για τον σφιχτό εναγκαλισμό της κομματοκρατίας πάνω στη δημόισια Διοίκηση, που αφυδατώνει κάθε δημιουργική ικμάδα της. Τα ζήσαμε και χθες με το θέατρο σκιών που έπαιξαν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το περίφημο debate και προς χάριν …της ενημέρωσης του λαού!
Η πλήρης κομματική επιβολή πάνω σε μια αμιγώς δημοσιογραφική διαδικασία, η διευθέτηση των ασφυκτικών κανονισμών που τη διέπουν, ξεκίνησαν τα χρόνια της αθωότητας, τότε που οι κομματικοί σχηματισμοί δεν είχαν απαξιωθεί στην κοινωνική συνείδηση, γιαυτό η εξουσιαστική παρέμβασή τους θεωρήθηκε ως στοιχείο της δημοκρατικής διαδικασίας και έγινε αποδεκτή. Τότε λέω που η δημόσια τηλεόραση στέναζε ακόμα κάτω από την επιβολή και επιβουλή του εκάστοτε πολιτικού επιβήτορα της εξουσίας. Η πολυκομματική διευθέτηση τέτοιων συζητήσεων θεωρήθηκε, και ήταν υπό αυτές τις συνθήκες, ως εγγύηση δημοκρατικότητας και αντικειμενικότητας, απέναντι στην κομματική παντοκρατορία των εκάστοτε εντεταλμένων.
Τα κόμματα διάλεγαν τους δημοσιογράφους, κατά τεκμήριο λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης. Αυτοί αντί να αρνηθούν, αντί να νιώσουν άσχημα που προτείνονταν, ή έστω που γίνονταν αποδεκτοί από τα κόμματα, το θεωρούσαν και επαγγελματική τους καταξίωση. Πολύ λογικό αφού ανέβαζε το επαγγελματικό τους status. Πολύ φυσικό αφού πολλές φορές οι δηλώσεις που έκαναν στις κάμερες, πριν ή μετά το debate, για τις εντυπώσεις που αποκόμισαν, επισκίαζαν ίσως και τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών , ή τουλάχιστον αυτών των μικρότερων κομμάτων!
Ηταν όλα βυθισμένα στην ψευδαίσθηση ενός αρμονικά αδιατάρακτου πολιτικοδημοσιογραφικού event , ντυμένου με την αχλή της δημοκρατικότητας, του πλουραλισμού, της πολυφωνίας. Λίγες οι δημόσιες αντιρρήσεις εκ μέρους των άλλων δημοσιογράφων αφού καραδοκούσε η υποψία ότι αυτές θα εκπορεύονταν από επαγγελματική ζήλεια. Οι σποραδικές αντιρρήσεις που είχαν ακουστεί δημόσια, και αυτό μετά από χρόνια, αφορούσαν στην πρόταση να μην συμμετέχουν μόνο τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι αλλά και διευθυντές εφημερίδων. Η διαδικασία επιλογής τους, η διαδικασία και οι τεχνικές δεσμεύσεις των ερωταποκρίσεων, θεωρήθηκε φυσικό να επαφίενται στην καλή θέληση των κομμάτων! Το να αποφασίσει η ίδια η ΕΡΤ, ο φορέας που φιλοξενούσε το γεγονός, να ορίσει αυτή ους κανόνες, να επιλέξει αυτή τους δημοσιογράφους, θεωρείτο αδιανόητο. Αφενός ήταν εκτός πολιτικής κουλτούρας της εποχής, αφετέρου τα ίδια τα κόμματα δεν εκχωρούσαν την κυριαρχία τους πάνω σε έναν δημόσιο φορέα, που ως δημόσιος δεν ανήκε στο λαό που τον πλήρωνε, αλλά στα ίδια τα κόμματα που τον θεωρούσαν και τον θεωρούν αποδέκτη των εντολών τους!
Ετσι φτάσαμε στην χθεσινή αστεία σκιαμαχία. Από πού κι ως που οι εκπρόσωπο της ΝΔ και του Σύριζα επέλεγαν δημοσιογράφους, ή είχαν αντιρρήσεις επί αυτών, αντιρρήσεις που δεν αφορούσαν την δεδομένη και αποδεδειγμένη επαγγελματική τους επάρκεια, αλλά την καχυποψία για το πόσο θα στρίμωχναν, θα προβόκαραν ή θα βοηθούσαν κάποιον από τους δυο αρχηγούς; Και από πού κι ως που αφού το debate φαινόταν να ναυαγεί επιδόθηκαν σε έναν πόλεμο διαρροών και ανακοινώσεων προς άγραν μικροκομματικών εντυπώσεων; Να μας δικαιολογήσουν τι; Ότι απέτυχαν να οδηγηθούν σε μια συμφωνία για μεταξύ τους συζήτηση; (αυτοί που φιλοδοξούν να καθίσουν στο τραπέζι την …Μέρκελ για μια συμφωνία επί του χρέους;)!
Και η ΕΣΗΕΑ τι κάνει; Όχι δεν εννοώ ότι θα έπρεπε να παρέμβει, όπως ακούστηκε, και να διεκδικήσει ρόλο στην επιλογή των δημοσιογράφων που θα λάβουν μέρος. Η ΕΣΗΕΑ είναι συνδικαλιστικό σωματείο και όχι πολιτικός η επαγγελματικός σύμβουλος. Μια ανακοίνωση τουλάχιστον για να προστατέψει την αξιοπρέπεια του κλάδου, η οποία θα ψέγει τα κόμματα, όταν θεσμικώς, εμφανώς και ανερυθριάστως, χωρίζουν τους δημοσιογράφους σε αρεστούς και μη, ενώ απαιτούν να διαμορφώνουν τα πλαίσια της δημοσιογραφικής διαδικασίας…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
