Είναι γενικώς παραδεκτό πλέον ότι είτε λόγω αντιδράσεων των πληττόμενων, είτε λόγω της γνωστής ολιγωρίας που παρατηρήθηκε το τελευταίο εξάμηνο, είτε επειδή ο νόμος της αδράνειας κατέλαβε εκ νέου τους κυβερνώντες, το μνημόνιο 1 δεν λειτούργησε σύμφωνα με τις προσδοκίες και για το λόγο αυτό κρίθηκε αναγκαίο το μνημόνιο 2, που θα δώσει χρόνο και ανάσα και στη χώρα και στους εταίρους να δρομολογήσουν την ομαλή επιστροφή μας στις αγορές.
Παράλληλα όλοι αυτοί, καθώς και οι περισσότεροι εγχώριοι και ξένοι οικονομολόγοι και αναλυτές, δεν βλέπουν άλλο δρόμο να υπάρχει για το ελληνικό πρόβλημα παρά αυτόν που έχει ήδη χαραχτεί, της βίαιης δηλαδή προσαρμογής και η μείωση των ελλειμμάτων είτε δια των συνεχών δρακόντειων μέτρων περικοπής των δημόσιων δαπανών, είτε δια του τσεκουρώματος μισθών και συντάξεων, με στόχο την εσωτερική υποτίμηση.
Υπάρχει προοπτική σε αυτόν τον σχεδιασμό; Υπάρχει λένε οι ειδικοί, αρκεί η συνταγή να εφαρμοστεί σωστά, και χωρίς παλινδρομήσεις και αναστολές. Αυτός είναι και ο λόγος που εταίροι και ειδικοί ζητούν μετ’ επιτάσεως συναίνεση από τα δύο μεγάλα κόμματα, και πιέζουν ασφυκτικά προς αυτή την κατεύθυνση. Προϊόν αυτής της πίεσης ήταν η προ ημερών ολιγόωρη παραίτηση του πρωθυπουργού, για να σχηματιστεί, χωρίς αποτέλεσμα τελικά, οικουμενική κυβέρνηση χωρίς τον ίδιο. Παρενέργειες αυτής της πίεσης είναι και οι δύσκολες ώρες που πέρασε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σύνοδο του Ε.Λ.Κ., όταν αντιμετώπισε την εχθρότητα των αδελφών προς τη Ν.Δ. κομμάτων, που δεν μπορούν να κατανοήσουν τους λόγους που τα δύο κόμματα εξουσίας δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο αυτονόητο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
