Το αδυσώπητο ερώτημα που ετέθη από την αρχή της κρίσης, αν ο τρόπος που επελέγη για να αντιμετωπιστεί ήταν μονόδρομος ή αν υπήρχαν εναλλακτικές επιλογές, έχει πλέον απαντηθεί με τον πλέον οδυνηρό τρόπο. Πουθενά δεν υπήρχαν εύκολα χρήματα και πρόθυμοι σωτήρες που θα έριχναν κεφάλαια σωτηρίας στον πίθο των Δαναΐδων, όπως είχε καταντήσει το 2009 η ελληνική οικονομία μετά το πενταετές πάρτι.
Ούτε και οι εταίροι θα έδιναν άλλα δανεικά με χαμηλό επιτόκιο αν δεν εξασφάλιζαν ότι θα έμπαινε ένα φρένο στη διαφθορά και τη σπατάλη, που όλοι έβλεπαν και όλοι ομολογούσαν, αντιδρούσαν ωστόσο έντονα όταν το επεσήμαιναν οι άλλοι… Ναι δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπήρχε άλλη λύση, ούτε ρωσική, ούτε κινεζική, ούτε προερχόμενη από γραφικούς ηγέτες της λατινικής Αμερικής, που ανακάλυψαν κάποιοι εσχάτως.
Και αυτή είναι η προφανής απάντηση που βασίζεται στα γεγονότα που ζήσαμε κατά την τριετία της κρίσης. Όπως προφανής είναι και η πολυδιαφημισμένη δήθεν παραχάραξη των στοιχείων του ελλείμματος για να μπούμε στο μνημόνιο, τη στιγμή που η αναθεώρηση από τη Γιούροστατ, έγινε έξη μήνες μετά την υπογραφή του. Και φυσικά μετά τον θόρυβο που έγινε γύρω από το θέμα, για πολιτικούς λόγους, όταν ήρθε η ώρα να αποδειχθούν οι ισχυρισμοί, αποσύρθηκε, ως συνήθως συμβαίνει, από την επικαιρότητα.
Οι διαπιστώσεις αυτές, όσο σκληρές και αν φαίνονται, πρέπει να βρίσκονται διαρκώς στη σκέψη των υποψιασμένων πολιτών, τώρα που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα, τα πρώτα θετικά στοιχεία, ότι οι οδυνηρές θυσίες πιάνουν τόπο. Τόσο η έκθεση του ΔΝΤ, όσο και οι διαπιστώσεις των υψηλόβαθμων στελεχών της Κομισιόν κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, υπενθυμίζοντας πάντως παράλληλα, πως δεν πρέπει να χαλαρώσει η προσπάθεια. Αφήνουν μάλιστα να εννοηθεί πως μετά τα αναμενόμενα πρωτογενή πλεονάσματα, και την επιτυχή ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, θα έρθει ένα νέο κούρεμα του χρέους που θα το μειώσει σε διαχειρήσιμα επίπεδα.
Το μέλλον της χώρας λοιπόν είναι στα χέρια του πολιτικού προσωπικού, που έχει μεγάλη ευθύνη για την κατρακύλα της και δίνει σχεδόν απεγνωσμένο αγώνα για την επιβίωσή του, μια επιβίωση που είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την επιτυχία προγράμματος προσαρμογής. Βρίσκεται όμως και στα χέρια των πολιτών, οι οποίοι πρέπει να επαγρυπνούν, καθώς το κομματικό κράτος καλά κρατεί, και πρώτα όπως λέει ο λαός βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Τα παραδείγματα αναξιοκρατίας, βολέματος ημετέρων και τριμερούς ποσόστωσης στις τοποθετήσεις στο δημόσιο είναι πολλά και δεν προοιωνίζονται ένα νέο μεταρρυθμισμένο κράτος που θα φέρει νέα πνοή στην κοινωνία όταν περάσει η μπόρα.
Οι πολίτες θυσίασαν πολλά, και περισσότερο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι από ποτέ, έχουν τη δύναμη και να επιβάλλουν τη νέα πορεία του τόπου και να αποτρέψουν την καταστροφή που ανεύθυνα προπαγανδίζουν οι δυνάμεις του λαϊκισμού. Στο χέρι μας είναι τώρα που βρήκαμε τη στάχτη, να ξαναβρούμε τη ζωή μας, όπως έγραφε ο ποιητής.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
